လမ္းတေလွ်ာက္
ကမ္းပါးေတြျဖိဳခ်ရင္း
တံတားေတြ
တစ္စင္းျပီးတစ္စင္း
က်ေနာ္ျဖတ္ခဲ့တယ္.....
ရင္ဘတ္ဆီစီးဆင္းလာတဲ့
စမ္းေခ်ာင္းျမစ္လက္တက္ေတြကို
ဘယ္၍ဘယ္မွ် ဆိုျပီး
က်ေနာ္မကန္႕သတ္ခဲ့ဘူး
အားလံုးကို ခ်စ္ျမတ္နိုးျခင္းအတတ္နဲ႕ပဲ
ၾကိဳခဲ့တယ္......
တူးေျမာင္းေတြတစ္ခုျပီးတစ္ခု
လူေတြက က်ေနာ့္ႏွလံုးသားကို
ေဖာက္ထုတ္ၾကရဲ႕
တစ္ဘ၀စာလံုး ေရစုန္ေမ်ာခံခဲ့ရတဲ့
ျမစ္တစ္စင္းပါ.....
တခါတခါ ေတာင္ကုန္းေတြၾကား
တခါတခါ လြင္ျပင္ေတြအလယ္
တခါတခါက်ေတာ့ ေတာအုပ္ေတြကို
တိုးေ၀ွ႕လို႕......
က်ေနာ္ညစ္က်ယ္က်ယ္ပဲ
ေတးေတြေအာ္ရင္းစီးဆင္းခဲ့
ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္လွည့္ခြင့္မရွိတဲ့
ေျခလွမ္းေတြဟာ
စြန္႕ခြာခဲ့ အရပ္ကိုပဲ
လြမ္းလို႕ ေကာင္းေနဆဲေလ...
ပင္လယ္ၾကီးက အက်ယ္ၾကီးပဲတဲ့
ေနပူမေရွာင္ မိုးရြာမမႈ
ေကာင္းကင္ၾကီးကို မိတ္ေဆြျပဳရင္း
ေခြ်းသံတရႊဲရႊဲ စီးဆင္းခဲ့သမွ်
မိုင္ေထာင္ေသာင္း ေ၀းလြန္းလွရဲ့.....
ဒါေပမယ့္...
က်ေနာ္ မျငင္းဆန္နိုင္ခဲ့ဘူး
ေရစုန္ေမ်ာခံရတာျခင္းအတူတူ
ဘယ္ျမစ္က ပိုျပီးေရစီးသန္သလဲ
က်ေနာ္...မျပိဳင္ခ်င္ေတာ့ဘူး...
ျဖစ္နုိင္ရင္ ရင္ဘတ္ေပၚျဖတ္ပ်ံသြားတဲ့
ၾကိဳးၾကာတစ္အုပ္ကိုု မွာလိုက္ခ်င္ရဲ့
က်ေနာ္ကို အိမ္ျပန္ပို႕ေပးၾကပါလို႕....
အဲဒီလိုနဲ႕
က်ေနာ္စြဲလမ္းတဲ့
မႈိင္းညို႕ညို႕ေတာင္တန္းေတြက္ိုလမ္းခြဲ
အားလံုးရဲ့ အေ၀းဆံုး
က်ေနာ္ေက်ာခိုင္းလိုက္တယ္.....
သားထက္ (မံုရြာ နည္းပညာတကၠသိုလ္)
No comments:
Post a Comment