ပါးစပ္က အသံထြက္ေတာ့
နားက ၾကားတယ္...
ပံုရိပ္က လင္းလက္ေတာ့
မ်က္လံုးက ျမင္တယ္...
ဦးေနွာက္က စဥ္းစားေတာ့
နွလံုးသားက ခံစားတယ္...
စားဖို႕...၀တ္ဖို႕...ေနဖို႕...
လူေတြ လုပ္ၾကံဖန္တီးေနတဲ့
ဇာတ္လမ္း အတုေတြပါ...
ဘတ္စ္ကားတစ္စင္း
စီးနင္းျဖတ္သန္းသြားရာ ေနာက္က
ဖုန္ေတြ အမႈိတ္ေတြလိုပဲ
က်ေနာ္...အာရံုေတြေနာက္
လိုက္ေန...မိုက္ေနဆဲ...
နံနက္ခင္းတစ္ခုဟာ
အကုသိုလ္အမႈေတြနဲ႕
လန္းဆန္းေနဖို႕မေကာင္းဘူး..
ေဖာင္းပြေနတဲ့
နာတာရွည္ ယဥ္ေက်းမႈေတြနဲ႕
သမုဒယ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ
က်ေနာ့္ အယူအဆေတြဟာလည္း
တျဖည္းျဖည္း..
ေဟာင္းႏြမ္းေဆြးေျမ႕လာခဲ့ပါျပီ..
ခတ္ၾကမ္းၾကမ္းတီးခတ္ေနတဲ့
ျမိဳ႕ျပရဲ့ `ပြဲေတာ္ည´က
ပ်ိဳမ်စ္တဲ့ အေသြးအသားကိုမွ
ငတ္မြတ္ေတာင့္တေနပါသတဲ့..
ျပာေလာင္ခတ္ေနတဲ့ ကမာၻၾကီးထဲ
အမွန္တရားဆိုတာေတြဟာ
နင္းျပားခံထားရတဲ့ ဗူးခြံေတြလို
ပံုပ်က္ပန္းပ်က္ လွပေနရဲ့ေလ...
ဥပေဒေအာက္က ျပည့္နက္ေနတဲ့
ဆိတ္ကြယ္ရေတြဟာ
၂၁ရာစုကို ဖန္တီးျပစ္မယ့္
လက္နက္အသစ္ေတြတဲ့လား...
ေကာင္းေရာင္းေကာင္း၀ယ္ လာဘ္စားမႈနဲ႕
ေကာင္းေရာင္းေကာင္း၀ယ္ လာဘ္ထုိးမႈၾကား
ဆင္းရဲသားဟာ ဖ်ားနာေနပါတယ္..
တခ်ိဳ႕က ျပဴတင္းတံခါးဖြင့္ျပီး
စုတ္တသတ္သတ္...
တခ်ိဳ႕က လမ္းမေပၚက ေငးေမာျပီး
ေခါင္းတခါခါ...
ေကာင္းတာေတြေရာင္း ေကာင္းတာေတြ၀ယ္..
စုတ္သတ္ေခါင္းခါ သနားျပတတ္တာ
အဆင့္ျမင့္ယဥ္ေက်းမႈထင္ရဲ့...
ကမာၻၾကီးရဲ့ ဆာေလာင္မႈအတြက္
ဘ၀ေတြဘယ္နွစ္ခုမ်ား ထိုးေကြ်းရဦးမလဲ
ေဆးဆိုးထားတဲ့ အျပံုးေတြဟာ
ျပာနွမ္းပုတ္အက္ေနလိုက္တာမ်ား
ေလတိုက္တိုင္းနံတယ္...
က်ေနာ့္ရင္ထဲက...ထြန္းကားေနတဲ့
ယဥ္ေက်းမႈကေရာ ဘာလဲ....
က်ေနာ္ဟာ..
ေအာက္ဆီဂ်င္ေတြ
ရွဴရႈိက္ဖို႕သက္သက္...
ကမာၻၾကီးေပၚ
မိုက္မိုက္မဲမဲ ေရာက္ရွိခဲ့တဲ့
မည္ကာမတၱ လူသားတစ္ေယာက္ပါ
တစ္ရက္တစ္ရက္
မွန္ထဲမွာျပန္ျပန္ျမင္ေနရတဲ့
ကိုယ့္အရိပ္ကို မၾကည္ညိုနိုင္ေသးတဲ့
ေမ်ာက္သာသာ လူတစ္ေယာက္ပါေလ...
ေဟာဒီ....ဘာမွမခမ္းနားတဲ့လူမွာ
အေကာင္းစား အိပ္မက္ေတြေတာ့ရွိတယ္..
စိန္းလန္းတဲ့ ေတာအုပ္ေတြ ျဖတ္သန္း
စမ္းေခ်ာင္းေတြရဲ့ေတးသံ နားဆင္ဖို႕...
လွပတဲ့ ဥယ်ာဥ္ေတြ စိုက္ပ်ိဳး
ပန္းေတြရဲ့ ရနံ႕ကို ဆြတ္ပ်ံ႕ေစဖို႕...
ျမင့္မားတဲ့ ေတာင္တန္းေတြ ေက်ာ္ျဖတ္
ေလေျပေတြရဲ့ ေအးျမျခင္းကို ယူေဆာင္ဖို႕...
ေကာင္းကင္ၾကီးကို ထမ္းပိုးျပီး
လမင္းဆီအေရာက္ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္မယ့္
အေကာင္းစားအိပ္မက္ေတြနဲ႕ေပါ့....
ခုေတာ့...
တက္မက္,ကပ္ညိ,ေတြေ၀တတ္တဲ့..
လူတစ္ေယာက္ဟာ
ဆင္းရဲျခင္းဆိုတဲ့ လမ္းအုိၾကီးထက္
ေပ်ာ္ရႊင္ရယ္ေမာေနတတ္တုန္းပဲ.....
သားထက္ (မံုရြာ)
No comments:
Post a Comment