စကားလံုးလွလွေတြက
အခ်စ္ကို နားလည္ေစသလား......
ၾကြယ္၀ခ်မ္းသာမႈကေရာ
အခ်စ္ကိုဖန္ဆင္းနုိင္သတဲ့လား....
လွပတင့္တယ္ျခင္းကမ်ား
အခ်စ္ကို ေမြးဖြားေစသလား...
သာယာတဲ့ အသံကေလးဟာ
အခ်စ္ကိုဆြဲေဆာင္ခဲ့တာလား...
ႏူးညံ့တဲ့အေတြအထိေတြသည္
အခ်စ္ကို ယစ္မူးေစတတ္သလား...
ဘယ္အရာေတြကမ်ား
အခ်စ္ကို ျဖစ္တည္ေစခဲ့ပါသလဲ...
ဒ႑ာရီေတြထဲမွာေတာ့
အခ်စ္ဟာ...
ပန္းသီးတစ္လံုးကစခဲ့တာဆိုပဲ..
အားလံုးကို က်ေနာ္ျငင္းလိုက္တယ္..
ခဏခဏ အံု႕ခဲ့သေလာက္
အၾကိမ္ၾကိမ္ ေခါင္ခဲ့တဲ့
မိုးတိမ္ေတြ
စိုးရိမ္ေရအမွတ္ကို ေက်ာ္ေနေလရဲ့
ဘယ္ပင္လယ္ဆီက
အေငြ႕ျပန္ခဲ့လို႕
ဘယ္ျမစ္ေတြဆီမွာ
ရြာသြန္းပါလိမ့္...
ပန္းခ်ီဆရာတစ္ေယာက္
စိတ္တိုင္းမက်တိုင္း
စြန္႕ပစ္လိုက္တဲ့ ပန္းခ်ီကားေတြလို
တိမ္ေတြ တစ္ဆုပ္ျပီးတစ္ဆုတ္
က်ေနာ့္ေခါင္းေပၚ
ျဖတ္ခုတ္ပ်ံသန္းေနၾကတယ္...
ရင္ခုန္သံေတြဟာ
ေျမာက္ျပန္ေလနဲ႕အတူ
ေအးခဲျငိမ္သက္ခဲ့ပါျပီ...
မစို႕မပို႕ ေနေရာင္ေလးနဲ႕
ေသာင္ျပင္ကေလး အထက္မွာ
တဘ၀စာလံုး
ေႏြးေထြးခ်င္ေယာင္ေဆာင္ခဲ့ရတဲ့ ေကာင္ေလ...
ေသဆံုးဖို႕ေစာင့္ဆိုင္းေနၾကတဲ့
အဲဒီ ျမက္ပင္ေလးေတြနဲ႕အတူ
က်ေနာ္လည္း တျဖည္းျဖည္း...
ေသြ႕ေျခာက္ရမယ္ထင္ရဲ့
ေကာင္းကင္မွာ ဟန္ေရးျပေကာင္းသေလာက္
က်ေနာ္ရင္ခြင္ဆီ ရြာသြန္းဖို႕က်ေတာ့
အဲဒီမိုးစက္ေတြက
ေကာင္းကင္ကို ခ်စ္တတ္ေနလိုက္တာမ်ား
တစ္စက္တစ္ေလေတာင္
က်ေနာ့္ဆီ...
ေယာင္ျပီးမဖိတ္စင္ခဲ့ဘူး
ခ်စ္သူရယ္
က်ေနာ္ဟာ
ေရငတ္ေနတဲ့ လြင္ျပင္ေလ....
သားထက္ (မံုရြာ နည္းပညာတကၠသိုလ္)
No comments:
Post a Comment