တေရြ႕ေရြ႕ေလးပါ
`မေန႕က´ဆိုတာေတြ
ခ်န္ထားခဲ့ရင္း
`ဒီကေန႕´ပဲ
က်ေနာ္...
`မနက္ျဖန္´ေတြဆီ
ေလွ်ာက္ေနဆဲေပါ့....
ခဏခဏ ေပ်ာက္ဆံုးသြားတတ္တဲ့
လမ္းမေတြဆိုတာလည္း
တစ္စင္းျပီးတစ္စင္းပါပဲ..
က်ေနာ္က သူတို႕ကိုနင္းခဲ့တာလား
သူတို႕ကပဲ က်ေနာ္ကိုနင္းသြားတာလား
က်ေနာ့္ကိုယ္က်ေနာ္ သူစိမ္းဆန္ပစ္ရင္း
က်ေနာ္နဲ႕က်ေနာ္ေတာင္
မရင္းမႏွီးျဖစ္ေနတာ ၾကာေပါ့
ထင္းအစီးေျပသလို
က်ိုဳးလြယ္ေၾကလြယ္ စိတ္ဓာတ္ေတြနဲ႕
ဘ၀ကို ခတ္ဆတ္ဆတ္ေလး
ျဖတ္သန္းျဖစ္ခဲ့တဲ့ ေန႕ရက္ေတြက
အမ်ားၾကီး အမ်ားၾကီးပါ
ျပီးေတာ့လည္းျပီးသြားတာပါပဲတဲ့
ဘယ္ေတာ့ျပီးၾကမွာလဲ..
အဆံုးသတ္ဖို႕အတြက္ စတင္ခဲ့ၾကတာလား
စတင္ဖို႕အတြက္ပဲ အဆံုးသတ္ပစ္လိုက္ရတာလား
ဒီလိုနဲ႕ လမ္းေတြကမဆံုးနိုင္
ဘူတာေပါင္းမ်ားစြာ အန္ထုတ္ခဲ့ျပီးေပါ့
ပိုးတုံးလံုးတစ္ေကာင္ရဲ့ရင့္ၾကတ္မႈမ်ိဳးနဲ႕
အေတာင္ပံေတြခါခ်ျပီး
ကမာၻၾကီးနဲ႕ အထာက်ေအာင္ၾကိုးစား
လူသားဆန္ဆန္ေနပါရေစပ..
စိတ္ရွိလက္ရွိ ရွိတဲ့အခါ
အလွအပတရားကိုခံစားၾကည့္မိတယ္
တျခားလူေတြေရာဘယ္လိုခံစားမလဲ
က်ေနာ္မေတြးခ်င္ေတာ့ဘူး
က်ေနာ္ကေရာ...အင္း
က်ေနာ္ကေတာ့..
ေလာကၾကီးရဲ့အလွအပထက္
သဘာ၀ရဲ့အလွတရားကို ျမတ္နိုးတယ္
အေပၚယံအလွအပထက္
စိတ္ဓာတ္အလွတရားကို ျမတ္နိုးတယ္
စကားလံုးအလွအပထက္
အဓိပၸာယ္တစ္ခုရဲ့အလွတရားကို ျမတ္နိုးတယ္...
..ရယ္စရာပဲ....
အဲဒီျမတ္နိုးမႈေတြနဲ႕ပဲ
က်ေနာ္ဟာ အိပ္မက္ရဲ့အစကို
ျပန္ေရာက္သြားေလရဲ့..
အလွတရားေတြက က်ေနာ့္ကိုထားသြားရင္း
က်ေနာ္က အလွတရားေတြကို ထားခဲ့ရင္း
က်ေနာ္ဟာ က်ေနာ္အျဖစ္နဲ႕
ဘ၀ဆိုတဲ့လြင္ျပင္က်ယ္ေတြျဖတ္ျပီး
ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ စီးဆင္းျမဲ
စီးဆင္းရင္း ေမ့ေလ်ာ့ေနတတ္တုန္းပဲေလ...
သားထက္ (မံုရြာနည္းပညာတကၠသိုလ္)
No comments:
Post a Comment