ငါဟာ....မင္းရဲ့....

ငါဟာ
မင္းရဲ့
ရယ္ေမာေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းေတြ အတြက္
ဂႏ ၱ၀င္မေျမာက္တဲ့
အေပါစား ဟသတစ္ပုဒ္ပါ....။
ငါဟာ
မင္းရဲ့
အလုိမက်မႈေတြ အတြက္
အသံုးမ၀င္တဲ့
ခတ္စုတ္စုတ္ အမႈိက္ပံုးတစ္ခုပါ...။
ငါဟာ
မင္းရဲ့
စိတ္ေျဖေျဖာက္မႈေတြ အတြက္
ကာရံလြဲေနမယ့္
ခတ္ညံ့ညံ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ပါ....။
ငါဟာ
မင္းရဲ့
ျငိဳျငင္မႈေတြ အတြက္
ရိုးအီေနတဲ့
အညတရ ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ပါ....။
ငါဟာ
မင္းရဲ့
အမုန္းေတြအတြက္
အသြားမရွိတဲ့
ခတ္တံုးတံုး ဓားအသစ္ တစ္လက္ပါ..။
ငါဟာ
မင္းရဲ့
၀မ္းနည္းျခင္းေတြ အတြက္
အစြန္းအထင္းမ်ားလြန္းတဲ့
အေပါစား ပု၀ါတစ္စပါ....။
ငါဟာ
မင္းရဲ့
ခ်စ္ျခင္းေတြအတြက္
မခူးဆြတ္ရေသးတဲ့
ရနံ႔မဲ့ ပန္းသီးတစ္လံုးပါ...။
အခ်စ္ရယ္..
မင္းသိလား...
ခုခ်ိန္မ်ား
မင္း....ငါ့ကို..
မုန္းတယ္ဆိုျပီး
စြန္႕ပစ္လိုက္ရင္
ငါ...
ဒီေနရာမွာပဲ...
လက္ပစ္ဗံုး တစ္လံုးလို
တစ္စစီ...
ေပါက္ကြဲ လြင့္စင္သြားနိင္တယ္......။

သားထက္ (မံုရြာ)

ေက်းဇူးျပဳၿပီး အေမ႔ကို ျပန္မေျပာပါနဲ႔

ေက်းဇူးျပဳၿပီး အေမ႔ကို ျပန္မေျပာပါနဲ႔

အမိေျမကေန ခြဲခြါမွျဖစ္မယ္ဆိုတဲ့ အသိနဲ႔ မတတ္သာလုိ႔ ခြဲခြါခဲ႔ရတဲ႔
လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ပုဂၢလိက ခံစားခ်က္ေတြပါ။ ႏိုင္ငံျခားကိုမွ
လူျပည္လို႔ထင္တဲ႔ လူတခ်ဳိ႕အတြက္ ဟားစရာျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ပါလိမ့္မယ္

။
လူတစ္ကိုယ္ စိတ္တစ္မ်ဳိးစီပဲ မဟုတ္လား…။



ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ပင္ကိုစိတ္က ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းနဲ႔
စားႏိုင္ေသာက္ႏိုင္ျဖစ္ရင္ရၿပီ။ ဘာတုိက္ႀကီးနဲ႔မွ၊ ဘာကားႀကီးနဲ႔မွ ဆိုတဲ့
ေလာဘစိတ္ေတြမ႐ွိဘူး။ ဘ၀ကို ေအးေအးလူလူနဲ႔ ကိုယ္လုိခ်င္တဲ့ ပစၥည္းတစ္ခုကို
ကိုယ္လုိခ်င္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ေၾကာင့္ၾကမဲ့စြာ ၀ယ္ႏိုင္ရင္ ေတာ္ၿပီ
ဆိုတဲ့လူမ်ဳိးပါ။



ကိုယ့္တိုင္းျပည္မွာက တစုံတေယာက္ေယာက္နဲ႔ တည့္ေအာင္ေပါင္းႏိုင္မွ
စီးပြားျဖစ္တာဆိုေတာ့ ပညာနဲ႔က လြဲရင္ အဲဒီလုိ ကပ္ဖား စီးပြားေရးမ်ဳိးလဲ
မလုပ္တတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ႏိုင္ငံျခားထြက္ အလုပ္လုပ္ၿပီး
မိသားစုျပန္ၾကည့္ဘုိ႔ကလြဲလုိ႔၊ တျခားနည္းလမ္းကလည္း မ႐ိွ။



ဒီလုိနဲ႔ တုိးတက္တဲ့ ကၽြန္းေလးတစ္ကၽြန္းေပၚ ေရာက္လာတယ္ ဆိုပါေတာ့။
ၿပီးေတာ့အလုပ္ရဘုိ႔၊ အလုပ္ရေတာ့ ေနထုိင္ခြင့္ရဘုိ႔၊ ဒါေတြၿပီးသြားေတာ့
လုပ္ငန္းခြင္မွာ အဆင္ေျပဘုိ႔။ အဆင့္ဆင့္ျဖတ္သန္းၿပီး နည္းနည္းေလး
ေနသားက်လာေတာ့ ပထမဆုံး ေတြးမိတာက ငါဟာ လူနဲ႔ မတူေတာ့ပါလားဆိုတဲ့
အေတြးပါဘဲ။

ႏိုင္ငံျခားမွာ အလုပ္လုပ္ရတာ တန္ေအာင္ခိုင္းတဲ႔အျပင္
ကိုယ့္စိတ္နဲ႔ကိုယ္ေတာင္ နားခြင့္မေပးရဲတဲ့ ဘ၀မ်ဳိးေတြပါ။ စိတ္ကို
ေလးလံတဲ့အရာတစ္ခု အၿမဲဖိစီးေနတဲ့အျပင္ ၫွစ္ပါၫွစ္ခံထားရတာမ်ဳိးပါ။ မနက္ ၆
နာရီထ၊ မ်က္စိမဖြင့္ဘဲ ေရခ်ဳိး၊ အ၀တ္အစားလဲၿပီး Bus ကားတတန္၊
ရထားတတန္စီးၿပီး ႐ုံးကိုေရာက္၊ ေရာက္တာနဲ႔ ႐ုံးက ကြန္ပ်ဴတာ Server
ေတြေနေကာင္းရဲ႕လား၊ က်န္းက်န္းမာမာ႐ွိရဲ႕လား လို႔ အရင္စစ္ရတယ္။
သူတုိ႔ေနမေကာင္း၊ ႏွာစီး ေခ်ာင္းဆိုး ျဖစ္ၿပီဆိုရင္ေတာ့
ွတြတ္ပီကံမေကာင္းတဲ့ေန႔ပါဘဲ။ အဲဒါစစ္ၿပီးသြားရင္ ေရးစရာ႐ွိတဲ့ Program
ေတြေခါင္းမေဖာ္တမ္း ေရးလုိက္ရတာ ၁၂း၃၀ အထိပါဘဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ Team မွာ
ကၽြန္ေတာ္အပါအ၀င္ လူ (၃) ေယာက္ပဲ႐ွိရတဲ့ အထဲ က်န္ႏွစ္ေယာက္က ကုလားနဲ႔
ကုလားမပါ။ သူတို႔ေျပာေနတ့ဲဘာသာ စကားကလဲ ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္ေတာ့ အလုပ္ထဲမွာ
တစ္ေယာက္တည္း ေရးစရာ႐ွိေရးေနယုံပဲေပါ့။ ဒီလုိနဲ႔ ထမင္းစားခ်ိန္ ၄၅ မိနစ္၊
ၿပီးတာနဲ႔ ထပ္ၿပီးေရးရျပန္ေရာ။ Project ေတြကလဲ တစ္ခုမၿပီးေသးဘူး၊
ေနာက္အသစ္တစ္ခုက ေစာင့္ေနၿပီ။ အေရးထဲ Team Leader က ဘာမွမသိတဲ့
ကုလားဆိုေတာ့ Project Delivery Date ေတြက Programmer ေတြအတြက္
မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ ရက္အကန္႔အသတ္နဲ႔။ ဒီလုိနဲ႔ တစ္ေနကုန္ေရးၿပီး ဦးေႏွာက္က
၇း၀၀ နာရီေလာက္ဆို ေဒါင္းသြားၿပီ။ အိမ္ကို Bus ကားနဲ႔၊ ရထား စီးၿပီး
ျပန္ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္က ၉း၀၀ နာရီ။ ညစာစားၿပီး
ကိုယ့္အခန္းထဲေရာက္တဲ့အခိ်န္က ၁၀း၀၀ နာရီ။ Blog ေလး၊
သတင္းေလးဖတ္လိုက္ေတာ့ ၁၁း၀၀ နာရီ၊ ေနာက္ေန႔ ၆ နာရီထဖို႔
အိပ္မွျဖစ္ေတာ့မယ္လုိ႔ ဦးေႏွာက္က အသိေပးေနၿပီ။ ဒါေပမယ့္ စိတ္က
မအိပ္ခ်င္ေသးလုိ႔ ဂီတာေလးေကာက္ကိုင္လုိက္ေတာ့ ၁၂း၀၀ နာရီ။ ကဲ... ဒါနဲ႔ပဲ
တေန၀င္ တေနထြက္... စက္႐ုပ္လူသားဘ၀။ စေန၊ တနဂၤေႏြ က်ေတာ့ အ၀တ္ေလွ်ာ္၊
အခန္း႐ွင္း၊ မီးပူထုိး၊ တစ္ပတ္စာေစ်း၀ယ္ ျမန္မာဟင္း လြမ္းတာေလးေတြ
ခ်က္စား၊ စာအုပ္ေလးဖတ္ရင္ဖတ္၊ အဲဒီေန႔ေတြဆုိ အိမ္မွာပဲ ေအးေအးေဆးေဆး
ေနခ်င္ေတာ့တယ္။ တခါတေလ အလုပ္က Program ျပႆနာေတြေျဖ႐ွင္းဘုိ႔ စာအုပ္ေတြ
႐ွာဖတ္၊ Internet မွာ download လုပ္။ ဘယ္မွာလဲ... အေပါင္းအသင္းအတြက္၊
မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းအတြက္အခိ်န္... သူငယ္ခ်င္းေနမေကာင္းလဲ Ph နဲ႔သတင္းေမး၊
ေလဆိပ္ဆင္းရမယ့္ရက္ဆိုလဲ ခြင့္မရလုိ႔ လိုက္မပို႔ႏိုင္၊ လူမႉေရးေတြ
ပ်က္ကြက္လုိ႔ သူငယ္ခ်င္းအားလုံးလဲ SMS ေလာက္နဲ႔ ႏွဳတ္ဆက္ေနၾကရ။ ၾကာလာေတာ့
လူခ်င္းေတြ႕ရင္ေတာင္ SMS စကားေတြျဖစ္လုိ႔။ ဟူး... တကယ္ေတာ့
ႏိုင္ငံျခားဆိုတာ လူမႉေရးေတြကို တုိတိုတုတ္တုတ္ ျဖစ္ေစသတဲ့လား။



တစ္လကုန္လုိ႔ရလာတဲ့ လစာကို အိမ္ပို႔ဖို႔အတြက္၊ အိမ္လခေပးဘုိ႔အတြက္
တစ္လလုံးစားဖို႔ေသာက္ဖုိ႔အတြက္၊ Ph ဖုိးနဲ႔ အေထြေထြကုန္က်စရိတ္အတြက္၊
လုိအပ္တဲ့ပစၥည္းေလးေတြ၀ယ္ဘုိ႔အတြက္ ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာလုိက္ေတာ့ ၁၀ ပုံ ၁
ပုံေတာင္စုဖုိ႔က အႏိုင္ႏုိင္။ တခါတေလ အေပါင္းအသင္းကို ကူညီလုိက္လုိ႔
လခမထုတ္ခင္ ပိုက္ဆံျပတ္သြားရင္ ဥပုသ္ေစာင့္ရတာက႐ွိေသး။
ကိုယ့္ေျမမွာတုန္းကလုိ သူငယ္ခ်င္းေရ... ငါ့ကိုဘယ္ေလာက္လွည့္ကြာ
လုိ႔ေျပာဘုိ႔ အားလုံးကလဲ သူမသာ၊ ကိုယ္အသုဘ အဲ... အဲလုိလဲ ဟုတ္ေသးပါဘူး
ကိုယ္လုိသူလုိ အတူတူ ဘ၀...။ ဒါ...ဘ၀တဲ့လား။



ကိုယ့္တုိင္းျပည္မွာဆို မနက္မုိးလင္းရင္ ပဲျပဳတ္ပူပူေႏြးေႏြး
ေမႊးေမႊးေလးနဲ႔ ထမင္းနဲ႔ အေမက ေၾကာ္ေကၽြးတယ္။ ဒီမွာဆို ပဲျပဳတ္ေတာင္
ေအးခဲမာေတာင့္၊ အနံ႔ကလဲမ႐ွိေတာ့။ ေအးခဲေနတာကို ပူေအာင္ျပန္လုပ္စား၊
စားေသာက္စရာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ေအးခဲလုိက္၊
ျပန္ပူေအာင္လုပ္ၿပီးစားလုိက္၊ ျမန္မာျပည္မွာလုိ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္
ခ်က္ျပဳတ္မစားႏိုင္တဲ့ဘ၀၊ ဒီက Food Court က ဟင္းေတြကလဲ
ၾကာၾကာစားေတာ့နံလာၿပီ။ အရသာေတြကလဲ အားလုံးတူေနသလုိပဲ။ ဒါနဲ႔ပဲ
ျမန္မာအစားအစာေလးေတြ တတ္သေလာက္၊ မွတ္သေလာက္ ေလွ်ာက္လုပ္စား၊ တခါတေလလဲ
စားလုိ႔ေကာင္း၊ တခါတေလလဲ ဘာဟင္းႀကီးမွန္း မသိတဲ့ ဟင္းမ်ဳိးေတြျဖစ္လုိ႔။
အိမ္ျပန္ခ်င္လုိက္တာအေမရယ္။



လူ႕စိတ္ကလဲ မေကာင္းတာမ်ားေျပာပါတယ္။ မရႏိုင္ဘူးဆိုမွ ဘိန္းမုန္႔ေလး၊
မုန္႔လင္မယားေလး စားခ်င္တာက ႐ွိေသး... ရန္ကုန္မွာဆို ညဘက္လွည္းတန္းမွာ
မုန္႔အစုံေပါမွေပါ.. ဒီမွာေတာ့ ငွက္ေပ်ာသီး သရက္သီးေတာင္ မခ်ဳိပါဘူး
အေမရာ။အလုပ္ကအိမ္ျပန္၊ အိမ္မွာအိပ္ၿပီး အလုပ္ျပန္သြား၊ အိပ္၊ စား၊
အလုပ္လုပ္၊ ဒီ (၃) ခုပဲ႐ွိတဲ့ တေန႔တာက ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ ဘ၀တဲ့ လား။
ကၽြန္ေတာ္အပ်င္းမႀကီးပါဘူး။ တေနကုန္လၻက္ရည္ဆုိင္ထုိင္ၿပီး
ေကာင္မေလးေတြအေၾကာင္း ေလွ်ာက္ေျပာေနခ်င္တာမဟုတ္ပါဘူး။
အလုပ္လုပ္ခ်ိန္လုပ္၊ စားခ်ိန္စား၊ အိပ္ခ်ိန္အိပ္၊ ဒါ့အျပင္
ကိုယ္၀ါသနာပါတဲ့ ပန္းခ်ီဆြဲခ်ိန္၊ ဒါမွမဟုတ္ ဂီတာတီးခ်ိန္၊ ဒါမွမဟုတ္
႐ုပ္႐ွင္ၾကည့္ အပန္းေျဖခ်ိန္ေလးေတြ စတဲ့ ကိုယ္စိတ္ေပ်ာ္ရာ ကို
စိတ္လက္ေပါ့ပါးစြာ လုပ္ခြင့္႐ွိခဲ့တဲ့ ကိုယ္ႏိုင္ငံမွာတုန္းက
အခ်ိန္ေလးေတြကို လြမ္းတာပါ။ စိတ္ပန္းေျဖစရာမ႐ွိ၊ အလုပ္ၿပီးအလုပ္၊
စားၿပီးရင္အိပ္၊ ဒီလုိနဲ႔ အလုပ္ကဖိစီးတဲ့ဒဏ္၊ ပတ္၀န္းက်င္က လူပါး၀တဲ့
လူတခ်ဳိ႕ရဲ႕ ဒဏ္၊ အထီးက်န္ၿပီး အိမ္ကိုလြမ္းတဲ့ဒဏ္ ေတြနဲ႔
ကဗ်ာ႐ြတ္သံေတြေတာင္ တုိးတိတ္ေနပါၿပီ အေမရာ...။



့ျမန္မာျပည္က လူေတြက တစ္ေယာက္ေယာက္မ်ား ႏိုင္ငံျခားသြားေတာ့မယ္ဆုိရင္
ပုဇြန္ေျခာက္ဆုိလဲ ေ႐ႊပုဇြန္ေျခာက္ေလး၊ လၻက္ဆုိရင္လဲ အၫႊန္႔ေလးေတြခ်ည္းပဲ
ႏွပ္ေပးရတာနဲ႔၊ အရာရာကို အေကာင္းေလးေတြခ်ည္းပဲ ထည့္ေပးတတ္ၾကတယ္။
ငါးပိဆိုရင္လည္း ရခုိင္ငပိေလး၊ ငါးေျခာက္ဆုိရင္လည္း ငါးရံ႕ေျခာက္၊
ငါးပုတ္ေျခာက္ စသည္ျဖင့္ေပါ့။ ဒီကလူေတြကေတာ့ ႐ွိတာေလးကုိ ေ၀ပုံခ်ၿပီး
တုိင္းထြာသုံးေနရတဲ့ ဘ၀မ်ဳိးမွာ ျမန္မာျပည္ျပန္လုိ႔
လက္ေဆာင္ေတြေပးရေတာ့မယ္ဆုိရင္ ေစ်းသက္သာတဲ့ ဆိုင္ကိုေ႐ြး၊
ေလွ်ာ့ေစ်း႐ွာ၀ယ္ရနဲ႔ ဖတ္ဖတ္ကို ေမာလို႔။ ဒါေပမယ့္လည္း ကိုယ္၀မ္းနာ
ကိုယ္သာသိ၊ ကိုယ့္ဒုကၡနဲ႔ ကိုယ္မဟုတ္လား။



စိတ္လက္႐ႊင္လန္းပါေစေတာ့ရယ္လုိ႔ အိမ္ေ႐ွ႕မွာ ပန္းအုိးေလးနဲ႔ သစ္ပင္ေလးေတြ
စုိက္ထားျပန္ေတာ့လည္း ေစ်းႀကီးတဲ့သစ္ပင္ေလးဆုိ ခိုးသြားပါေလေရာ။ ဟုိနား
ဒီနား အလြယ္တကူ သြားလုိ႔ရေအာင္ စက္ဘီးေလး၀ယ္ၿပီး အိမ္ေ႐ွ႕ ၀ရန္တာ
လက္တန္းမွာ သံႀကိဳးနဲ႔ ခ်ည္ထားျပန္ေတာ့ ျဖဳတ္လုိ႔ရတဲ့ ေဒါက္နဲ႔
ေျခနင္းေလးေတြ ျဖဳတ္သြားျပန္ေရာ။ တြန္းလွည္းေလးနဲ႔ အျပည့္ ေစ်း၀ယ္ၿပီး
အျပန္လမ္းမွာ ဆုိင္ေလးတစ္ခုထဲ ခဏ၀င္ၿပီး ဖုန္းကတ္၀ယ္လိုက္ေတာ့
ျခင္းေတာင္းထဲက လိေမၼာ္ရည္ ပုလင္းက မ႐ွိေတာ့ျပန္ဘူး။ ဖိနပ္အသစ္ကေလး
၀ယ္ၿပီး အိမ္ေ႐ွ႕ ဖိနပ္စင္မွာ တင္ထားမိေတာ့ တစ္ညအတြင္း ဖိနပ္က
မ႐ွိေတာ့ဘူး။ ကဲ... ဘာမ်ားထူးလုိ႔လဲ အေမရာ...။



ကိုယ့္ႏိုင္ငံမွာ လာေနတဲ့ ႏိုင္ငံျခားသားကေတာ့ လုပ္ငန္း႐ွင္
စီးပြားေရးသမားတဲ့။ မ်က္ႏွာငယ္ရတယ္ လုိ႔လည္း မၾကားဖူးပါဘူး။
သူမ်ားႏိုင္ငံမွာ ကိုယ္သြားေနရေတာ့ ပညာျဖင့္ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းေသာ
အလုပ္သမားတဲ့။ မ်က္ႏွာငယ္တယ္ ဆိုတာထက္ ေသခ်ာတဲ့ ေနထုိင္ခြင့္ မရခင္
Immigration သြားရတဲ့ ရက္ေတြဆုိ ဒီကၽြန္းေပၚမွာ မ်က္ႏွာထား အဆုိးဆုံး
မေလး႐ွားမေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္ရျပန္ေရာ။ ကိုယ့္ ကံၾကမၼာက သူတုိ႔ လက္ထဲမွာ။
ရယ္ျပ၊ ၿပံဳးျပလုိ႔လည္း အပိုပဲ။ ကဲ... မခက္ဘူးလား အေမရာ...။



အေမကေတာ့ အဲယားကြန္းထဲမွာ တစ္ေနကုန္ ထိုင္ၿပီး အလုပ္လုပ္ရတဲ့
သားေတာ္ေမာင္ ကြန္ပ်ဴတာထဲမွာ ABCD ေတြ ေရးေနယုံပဲ လုိ႔ထင္ေန႐ွာမွာပဲ။
ဟုတ္တယ္ အေမေရ... အဲဒီ ABCD က error တစ္ခုခုမ်ား တက္ေနရင္ စားလည္းဒါပဲ
စဥ္းစား၊ ထမင္းက ဘာအရသာမွန္း မသိလုိက္။ အိပ္လည္း အိပ္မက္ထဲမွာ ABCD ႐ြတ္၊
ေနာက္ဆုံး စိတ္ေျပလက္ေျပာက္ ဂီတာတီးရင္ေတာင္ လက္ေတြကသာ ႀကိဳးေပၚမွာ၊
သံစဥ္ေတြကေတာ့ ABCD ပဲေလ။ ကဲ... ဖိစီးမွႈေတြ ေပ့ါပါးသတဲ့လား အေမရာ...။



စာအုပ္ထဲမွာေတာ့ လူဆိုတာ ေရာင့္ရဲႏုိင္တဲ့ ေန႔မွာမွ
တကယ္ခ်မ္းသာသြားတာတဲ့။ ဒါေပမယ့္ သားေတြအတြက္ ဂုဏ္ယူေနတဲ့
အေမ့အၿပံဳးေလးေတြ၊ ေဆြမ်ဳိးေတြအလယ္မွာ ေပ်ာ္႐ႊင္ျခင္း အျပည့္နဲ႔
ေတာက္ပေနတဲ့ အေမ မ်က္လုံးေလးေတြ၊ အိုဇာတာေကာင္းလုိက္တာလုိ႔
ခ်ီးမြမ္းခံေနရတဲ့ အေမ႔ရဲ႕ ကံဇာတာေလးေတြ၊ အေရာင္မွိန္သြားမွာစိုးလုိ႔
အခုခ်ိန္ထိေတာ့ ေရာင့္ရဲျခင္းဆိုတာနဲ႔ ေ၀းေနပါေသးတယ္။
တခ်ဳိ႕အမွန္တရားေတြကို အေမသိသြားရင္ စိတ္ဆင္းရဲေန႐ွာမွာမို႔
ေက်းဇူးျပဳၿပီး ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာေတြ အေမ႔ကို ျပန္မေျပာၾကပါနဲ႔ဗ်ာ။ ။ 

ေမးထဲေရာက္လာတာေလးၾကိုက္လို႕ဗ်ိဳ႕

ခ်စ္သူ...သူမ...

သူမဟာ...
တစ္စက္ခ်င္း
စီးဆင္းေနတဲ့
က်ေနာ့္ ႏွလံုးေသြးေၾကာေလးေတြရဲ့
ဆံုမွတ္....။
သူမဟာ...
တစ္ရက္ခ်င္း
မက္ေနတဲ့
က်ေနာ့္ အိပ္မက္လွလွေလးေတြရဲ့
ကြန္ယက္....။
သူမဟာ..
တစ္ခ်က္ခ်င္း
လႈိက္ခုန္ေနတဲ့
က်ေနာ့္ ရင္ခုန္သံေတြရဲ့
စည္းခ်က္...။
သူမဟာ...
တစ္ရႈိက္ခ်င္း
ရွဴရႈိက္ေနတဲ့
က်ေနာ့္ အသက္ရွင္းျခင္းရဲ့
ေအာက္စီဂ်င္ေလး...။
ထို သူမသည္
က်ေနာ္
စြဲလန္းစြာ
ျမတ္ျမတ္နိုးနိုး
ခ်စ္ရေသာ
ခ်စ္သူ
ျဖစ္၏။

သားထက္ (မံုရြာ)

ခ်စ္ျခင္းျဖင့္

သံစဥ္ မရွိဘူးဆိုျပီး
မင္း ရယ္ခ်င္ ရယ္မယ္
ငါကေတာ့
လြမ္းလြမ္းဆြတ္ဆြတ္
သီဆိုေနဆဲ....။
ကာရံ မရွိဘူးဆိုျပီး
မင္း ျငင္းခ်င္ ျငင္းမယ္
ငါကေတာ့
ထိထိခိုက္ခိုက္
ေရးဖြဲ႕ေနဆဲ...။
သံေယာဇဥ္ မရွိဘူးဆိုျပီး
မင္း ထားရင္ ထားခဲ့မယ္
ငါကေတာ့
ျမတ္ျမတ္နိုးနိုး
တမ္းတဆဲ...။
မုန္းလိုက္တာ ဆိုျပီး
မင္း ေျပာရင္ ေျပာမယ္
ငါကေတာ့
ရယ္ကာျပံုးကာ
ခြင့္လႊတ္ေပးဆဲ....။
ခ်စ္ျခင္းျဖင့္
ျပီးျပည့္စံုေနေသာ
ငါ့နွလံုးသားမွာ
မင္းအတြက္
အျပစ္ဆိုတာ
ျမဴတစ္မႈန္ေတာင္
မရွိခဲ့ဘူး
အခ်စ္ရယ္..။

သားထက္ (မံုရြာ)

အမတို႕ရြာ

အမတို႔ရြာ
ခုေနခါ
ဘယ္လိုေနပါလိမ္႔….။
မိုးမွာလည္း မေရာက္
ေႏြမွာလည္း မျပန္နိုင္
ေဆာင္းတိုင္လည္း မေရာက္အား
စိမ္းကားတယ္ ဆိုၾကမလား…..။
ရြာဦးက ေစတီ
ႏွင္းစီတဲ့
နတ္ေတာ္လ
ပြဲေတာ္မွ
ခင္းေသးရဲ႕လား….။
ေခ်ာင္းထိပ္က
ကႏၱာရေတာ
ထင္းေခြသူမွ
ေပါေသးရဲ႕လား….။
စခန္းထိပ္
ထန္းရိပ္က
ညိဳညိဳ
ထန္းေရခ်ဳိမွ ထြက္ေသးရဲ႕လား….။
ရြာေတာင္က
မဂ်ီး (မန္းက်ည္း) တန္း
က်ီးကန္းေတြမ
ွ အသိုက္လုပ္ေသးရဲ႕လား….။
ေခ်ာင္းထဲက
လက္ယက္တြင္း
ေက်းလက္သူေဖာ္ တစ္သင္း
ေရခပ္မွ ဆင္းေသးရဲ႕လား….။
တမာရိပ္
ရြာထိပ္က
ေရခ်မ္းစင္
အရင္လို တည္ဆဲလား….။

ကဗ်ာေလးၾကိုက္လို႕

No More Without You

No word is enough to express how i love you,
No speech is enough to express how i miss you,
No poem can express my affection,
No song can express my attachment,
Nowhere can make me satisfy without you,
Nobody can make me happy without you,
No girl is pretty as much as you in my senses,
No girl is beautiful as much as you in my eyes,
No girl is innocence as much as you in my mind,
No girl is lovely as much as you in my heart,
How i can say,how i can show,how i can write to understand to you......
I never create it , but it born in my heart..so i never kill my love...
I don't want to say that 'believe me','trust me','love me'.....
But i ever expect these from u.....
I have to tell you a lot,but my mouth is silent in front of you.
If you look my eyes, you'll find my affection,
If you look at my heart, you'll find my love,
As i love you,i compose the poem,
As i miss you, i sing the song,
So, i compose the poem, i sing the song, again and again and again....
But nothing is perfect without your love....
Rain is falling on the road, i am tearing in my heart,
Hopeless evening is coming to me near by near,
i hear your sound at every time in my ears,
your lovely images are appeared in my mind,
Birds are flying back to their nest,
Sunset is shining slightly at the edge of the horizon,
The breeze is blowing pass through the garden,
The weather is fine and surround is peaceful,
But i can't enjoy without you....
No more feeling without you in this world,
I hope that one day you'll find me....
I hope that one day you'll kind to me....
I hope that one day you'll trust me....
I hope that one day you'll love me....
....but....now......
I am no more without you.....................

Thar Htet (Monywa)

အလင္း

မင္း ဖန္ဆင္းေပးမယ့္
အလင္းတစ္စက္ကို
တမ္းတ...
အခ်စ္ရယ္....
ငါ့နွလံုးသားဟာ
ေမွာင္တိက်
တိတ္ဆိတ္ေနရဲ့...
ဘ၀အတြက္
ရယ္ေမာျခင္းေတြဆ္ိုတာလည္း
မင္းႏႈတ္ဆက္ ထြက္ခြာသြားတဲ့
ေနာက္ဆံုးေန႕ရက္မွာပဲ
အားလံုး
ကုန္ဆံုးေပ်ာက္ကြယ္ သြားခဲ့ပါျပီ..။
ေကာင္းကင္မွာ
ၾကယ္ေတြ
ေတာက္ေလာင္ေနျပီး
နွလံုးသားမွာ
အလြမ္းေတြ
ျပာက်ေနတဲ့
ငါ့ရဲ့
အသည္းကြဲရာစုသစ္ဟာ
မြဲျပာေနတဲ့
အလင္းေတြနဲ႕
ဘယ္ေလာက္ခ်စ္စရာေကာင္းလိုက္သလဲ
တဖြဲဖြဲရြာေနတဲ့
မိုးစက္ေတြထဲ
ငါ့တကုိယ္လံုးရႊဲနစ္
မင္းအတြက္
ေမြးဖြားလာတဲ့
ငါ့ေမတၱာတရားေတြ
ေဟာဒီ
ရင္ဘတ္ အေဟာင္းၾကီးထဲမွာ
ပိုးစိုးပက္စက္
ရြာလို႕ေကာင္းေနဆဲပဲ....။
ငါ့ဘ၀ကို
ျပန္လည္ေတာက္ပေစမယ့္
ငါ့ရဲ့
အသစ္စက္စက္
လမင္းရယ္..
ငါ့ရင္ဘတ္ထဲ
ခုန္ဆင္းလာမယ့္
မင္းရဲ့
ေျခသံဖြဖြေလးကို
ငါ...
နားစြင့္ေနပါတယ္...။

သားထက္ (မံုရြာ)

ဆည္းဆာ တမ္းခ်င္း

အလင္းေတြနဲ႕
လဲ့ျပာစိုစြတ္ေနတဲ့
ျမတ္နိုးဖြယ္ရာ
ညေနခင္းဟာ
မိုးကုတ္စက္၀ိုင္းတေလွ်ာက္
ေကြးညြတ္လို႕
ကဗ်ာဆရာရဲ႕
နူးညံ့ရွတတဲ့
ရင္ခုန္သံနဲ႕အတူ
ခ်စ္ခင္ဖြယ္
ဆည္းဆာဟာ
သာသာယာယာ
ေတးသီေနပါတယ္....

ေလာကၾကီးထဲက
အမွတ္တမဲ့
အလွတရားေတြကို
ကဗ်ာဆရာရဲ့
နွလံုးသားက
ငတ္မြတ္စြာ
စားသံုးေနရဲ့..

အိမ္ျပန္ေနာက္က်တဲ့
ငွက္ေတေလေတြရဲ့
အေတာင္ပံခတ္သံ
ဦးတည္ရာမဲ့ေနတဲ့
လမ္းေပ်ာ္ တိမ္တိုက္ေတြရဲ့
ဟားတိုက္ ရယ္ေမာသံေတြကို
နားစြင့္....

`လရထား´ဟာ
ေကာင္းကင္ကို
ထြန္းညွိဖို႕
လာခဲ့ျပီ..

ငါ..ဟာ...
ေလာကရဲ့
အိပ္ေမြ႕ခ်ခံထားရတဲ့
လူသားတစ္ေယာက္မ်ားလား...


ေသာ့ခတ္ထားတဲ့
တံခါးခ်ပ္ေတြလို
ငါ့မ်က္လံုးေတြကို
ေစ့ေစ့စပ္စပ္
မိွတ္ထားလိုက္တယ္....

အဲဒီ ခဏမွာ
ငါ့ရဲ့ ေ၀့ရီေနတဲ့
အာရံုထဲ
အတိတ္ေတြ..
အျဖစ္အပ်က္ေတြ..
တစ္ရြက္ျပီးတစ္ရြက္..
ပြင့္ေ၀လာၾကရဲ့...

ဥၾသသံသဲ့သဲ့နဲ႕
ရြက္ေဟာင္းေတြ
ေၾကြေနတဲ့ `ေႏြ´
ၾကာညိုနံ႕ တသင္းသင္းနဲ႕
လယ္ကြင္းေတြ
ေရေဖြးေနတဲ့ `မိုး´
ႏွင္းေတြ တဖြဲဖြဲနဲ႕
သဇင္ေတြ
ပြင့္ေ၀ေနတဲ့ `ေဆာင္း´
မိုးကုတ္စက္၀ိုင္းၾကီးေအာက္က
ျငိမ္သက္ေအးခ်မ္းတဲ့
ရြာကေလး..

ေက်ာင္းေတာ္က
ေခါင္းေလာင္းသံလြင္လြင္
နွလံုးသားမွာ
အရိပ္ထင္ေနတဲ့
ငယ္ဘ၀ရဲ့
ပံုျပင္ေတြ
အိပ္ယာ၀င္တိုင္း
လြမ္းေနမိဆဲပါ
အေမ......

လင္းေ၀

အလြမ္းျဖစ္ ရုပ္ၾကြင္း

ရီစရာေတာ့
မဟုတ္ဘူး..
ဒါေပမယ့္
ငါ...
ခြက္ထိုးခြက္လွန္
ရီပစ္လိုက္တယ္..။
ပီျပင္ေသခ်ာဖို႕တဲ့
ငါ့တို႕ေတြ
စာခ်ဳပ္အတုေတြေပၚ
အျပိုင္အဆိုင္
ေရးျခစ္ခဲ့ၾကစဥ္ကေပါ့...။
ဘယ္သူက
ဘယ္အရာကို
သိမ္းပိုက္ျပီး..
ဘယ္အရာေတြကမ်ား
ဘယ္သူ႕ရဲ့
အသိမ္းပိုက္ခံလည္း......။
သစ္ပင္ေတြ
ေသဆံုးေတာ့
စားပြဲကုလားထိုင္ေတြ...
နံရံေတြ...
ေက်ာက္မီးေသြးေတြ...
ေရနံေတြ....
....ေတြ...ျဖစ္တယ္....
ေတာင္တန္းေတြ
ေသဆံုးေတာ့
လမ္းေတြ....
ေၾကးနီေတြ....
သံေတြ....
စိန္ေရႊပတၱျမားေတြ...
..ေတြ....ျဖစ္တယ္....
ပင္လယ္ေတြ
ေသဆံုးေတာ့
ေရေငြ႕ေတြ..
မိုးတိမ္ေတြ....
နွင္းစက္ေတြ...
မုန္တိုင္းေတြ..
.....ေတြ....ျဖစ္တယ္
ခ်စ္သူေရ..
မင္းသိလား..
နွလံုးသားတစ္ခု
ေသဆံုးသြားတဲ့အခါ
အလြမ္းေတြ
ျဖစ္သြားတယ္
ဆိုတာကိုေလ....။

သားထက္ (မံုရြာ)

ေနာက္ေၾကာင္း

လူတကာ
တက္နင္းခံထားရလို႕
အေရထူေနတဲ့
လမ္းမၾကီး....
ခရီးဆံုးအေရာက္
ဦးတည္ ေျပးလႊားေနတဲ့
ေမာ္ေတာ္ယာဥ္မ်ား...
သတိအေနအထားနဲ႕
စန္႕စန္႕ၾကီး
ရပ္ေနၾကတဲ့
သစ္ပင္အိုေတြ...
ေသဆံုးေၾကြလြင့္ဖို႕
အသင့္ေစာင့္ဆိုင္းေနၾကတဲ့
ခတ္ေဆြးေဆြး
သစ္ရြက္တခ်ိဳ႕....
တစ္စံုတစ္ဦးအတြက္
ခတ္ဖြဖြ ခုန္လႈိက္ေနတဲ့
တိုးတိုးသသ ရင္ခုန္သံ..
အရာရာဟာ
ညနဲ႕အတူ
ေအးရွတိတ္ဆိတ္ေနရဲ့...
ၾကိတ္မွိတ္ မ်ိဳခ်ထားတဲ့
အိပ္မက္ အေသေတြ
ရင္ဘတ္နဲ႕
မဆန္႕ေအာင္ပါပဲ..
ငါ့ပခံုးေပၚက
မနက္ျဖန္ေပါင္းမ်ားစြာက
ေလးလံလြန္းတယ္
သြားပါမ်ားခရီး
ေရာက္ခဲ့တဲ့
ငါ့ေျခေထာက္ေတြကလဲ
တဆစ္ဆစ္ ကိုက္ခဲေနျပီ...
တကယ္ဆို
ငါလဲ
မမိုက္ခ်င္ပါဘူးကြယ္..
ဒါေပမယ့္
ေလာကၾကီးကိုက
အတိုက္အခိုက္ေတြ
မ်ားလြန္းတာပါ
ငါ့လို လူမိုက္ကေလး
တစ္ေယာက္အတြက္
ဒီလမ္းဟာ
ေထာင္ေခ်ာက္ေတြ
အျပည့္ပါပဲ...
ငါက
အေမွာင္ထဲ
အလင္းကို
ထြန္းညွိဖို႕
ေမ့ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ရင္းေပါ့...
ငါက
ဘ၀ဆိုတဲ့
စာေမးပြဲၾကီးမွာ
ကြက္လပ္ေတြ
ခတ္မ်ားမ်ားနဲ႕
ဘဲဥမကြဲခဲ့တဲ့
အပ်င္းဆံုး
အဖ်င္းဆံုး
ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ပါ...
လမ္းတေလွ်ာက္လံုး
အက်အေပါက္
အမ်ားၾကီးနဲ႕
ဖရိုဖရဲ
ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ေကာင္ေပါ့
ခဏခဏ
ခ်ခ်နင္းခဲ့ရတဲ့
ဘ၀နဲ႕
အခါခါ
စြန္းထင္းခဲ့တဲ့
အေရခြံကို
ငါက
ရိုးရုိးသား
ျခံုထားမိခဲ့တာပါ..
မမိုက္ခ်င္ေတာ့ဘူးကြယ္..
အဲဒီ
အစြန္းအထင္းမ်ားလြန္းခဲ့တဲ့
အေရခြံကို
တစ္စစီ..
တစ္စစီ..
ဆြဲခြ်တ္..
ကမာၻၾကီးေပၚ
အသစ္တစ္ဖန္
ေရာက္ရွိလာျခင္းမ်ိဳးနဲ႕
ငါရင္ခုန္ပါရေစကြယ္...
ဒါေပမယ့္
ဒါေပမယ့္
ငါ့ရဲ့
ခ်စ္စရာေကာင္းလြန္းတဲ့
အသစ္စက္စက္
မနက္ျဖန္ေတြက
အိပ္ေရးမ၀ၾကေသးဘူး.....။

သားထက္ (မံုရြာ)

စံပယ္ပံုျပင္

ခ်စ္သူ...
ငါဟာ..
ေႏြဦးမွာ
သူလိုငါလို
ဖူးခဲ့ဖူးတဲ့
သစ္ရြက္ကေလး
တစ္ရြက္ပါ..
အေရာင္မဲ့...
အဆင္းမဲ့...
ရနံ႕မဲ့...
ဘာဂုဏ္ျဒပ္မွ
မေတာက္ပခဲ့တဲ့
ေကာင္ပါ..
မီးပြိဳင့္ေတြ
စိမ္းတာျမင္တိုင္း
ကမူးရူးတိုး
ျဖတ္ျဖတ္ကူးတတ္တဲ့
ခတ္ရူးရူးေကာင္းေလးပါကြယ့္..
တို႕နွစ္ေယာက္ထဲ
ပိုင္ဆိုင္တဲ့
ဖန္ခြက္အလြတ္
လွလွေလးထဲ
အခ်စ္ေတြ
အခ်ိဳးက် ျဖည့္ရင္း
မင္းနဲ႕ငါ
မူးေမ့ေလာက္ေအာင္
ငွဲ႕ေသာက္လိုက္မိၾကတာဟာလဲ
တကယ္တမ္းၾကေတာ့
ကဗ်ာကေလးတပုဒ္အျဖစ္ပဲ
ရွိေနသင့္ခဲ့တာပါ...
အခူးခံရမွာစိုးလို႕
ငါ့ရင္ဘတ္ဆီ
သစ္ပင္ေပၚက
ခုန္ဆင္းသက္ေသျပခဲ့တဲ့
ငါရဲ့ ဖူးဖူးလွလွ
ပန္းပြင့္မေလးေရ
ငါ့လို
ခတ္ႏြမ္းႏြမ္း
သစ္ရြက္ကေလး
တစ္ရြက္အတြက္
ေျမျပင္ေပၚဆင္းသက္
မင္း.....
ပင္ပန္းစြာ
အိပ္စက္လိုက္ဖို႕ဆိုတာ
မထိုက္တန္ပါဘူး..
အရာရာ ရွားပါးေနတဲ့
ေခတ္ပ်က္ၾကီးထဲ
မင္းရဲ့..
အိပ္မက္
အသစ္စက္စက္ေတြ
ေစ်းေပါေပါနဲ႕
မေရာင္းခ်င္စမ္းပါနဲ႕ကြယ္...
တံဆိပ္အသစ္
ျပန္ကပ္ခြင့္
မရခဲ့ရင္ေတာင္
တို႕အခ်စ္ေတြ
ဘယ္ေတာ့မွ
ေဟာင္းႏြမ္းမသြားနုိင္ပါဘူး..
ျပံုးျပၾကရင္း
နႈတ္ဆက္ၾကရင္း...
တို႕ေတြ
ေျဖးေျဖးခ်င္း ေ၀းၾကရေအာင္
အခ်စ္ရယ္....
အဲဒီအရာေတြ
အားလံုးအတြက္
တစ္ဘ၀မွာ
တစ္ခါ မက္ခဲ့ဖူးတဲ့
အဲဒီ အိပ္မက္
အေကာင္းစားေလးကို
ေခါင္းအံုးၾကားမွာ
ထားထားျပီး
ငါ အိပ္ပါ့မယ္....
ဒါေပမယ့္
ငါသိေနတယ္
ၾကားေနရတယ္..
အခ်စ္ရယ္
ငါ့ရင္ဘတ္ ဥယ်ာဥ္ေလးထဲ
ငါ့အလြမ္းေတြနဲ႕အတူ
စံပယ္ေတြဟာ
စြတ္စြတ္စိုစိုနဲ႕
ငိုေနနွင့္ၾကျပီ.....

သားထက္ (မံုရြာ)

အမွတ္တရတို႕ အိပ္တန္းျပန္ခ်ိန္

ပန္းတပြင့္ရဲ့
နုသစ္လွပျခင္းမ်ိဳးနဲ႕
မင္းဟာ
ငါ့ နွလံုးသားကို
ခိုး၀ွက္သြားခဲ့ဖူးတယ္...
ပ်ိဳရြယ္မႈရဲ့
လန္းသစ္ခြင့္ေတြနဲ႕
အစြမ္းကုန္
ဖူးရစ္သြယ္လ်ေနတဲ့
ေကာင္မေလးေရ..
အိပ္မက္ေတြဆီက
ေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ့ျခင္းမ်ိဳးနဲ႕
ငါဟာ..
အဲဒီ ေန႕ရက္...
အဲဒီ အခ်ိန္...
အဲဒီ ေနရာမွာပဲ...
ေပ်ာက္ဆံုးအေငြ႕ျပန္သြားခဲ့ပါျပီ...
ခေရပန္းေတြ
ယုယုယယ
ေကာက္ေပးခဲ့ဖူးတဲ့
အဲဒီ
စိတ္ကူးယဥ္ဆန္ဆန္
ေန႕ရက္ေတြဟာလည္း
ငယ္ဘ၀ရဲ့
ရူးသြပ္မႈ
အမွတ္တရမ်ား အျဖစ္
ငါ့ ညေတြမွာ
ဆြတ္ဆြတ္ လိႈက္လႈိက္
ပြင့္ေ၀လုိ႕ ေကာင္းတုန္းပဲ...
ေကာင္မေလးေရ....
အဲဒီတုန္းကေပါ့
ငါ့ရဲ့
အရုိင္းဆန္ဆန္
နွလံုးသားေလးဟာ
အတိအက်ကို
ခ်စ္တတ္ခဲ့ဖူးပါတယ္.....

သားထက္ (မံုရြာ)

ေက်ာင္းေတာ္က ရင္ခုန္သံ အပိုင္း (၈)

 အပိုင္း (၇) မွ အဆက္

`ငါ ေက်ာင္းဆက္မတက္ခ်င္ေတာ့ဘူး ဂူဂဲရာ´

`ဘာဆိုင္လဲကြာ မင္းကလည္း အဲေလာက္ၾကီး မေပ်ာ့ညံ့စမ္းပါနဲ႕´

`သူငါ့ကို ျမင္ရင္ စိတ္ဆင္းရဲေနမွာပါ၊ငါ သူ႕ကို ငါ့အတြက္နဲ႕ စိတ္မညစ္ေစခ်င္ဘူး၊ျပီးေတာ့ စာေတြကလည္း ျပတ္သေလာက္ျဖစ္ေနျပီ၊ငါ အေဆာင္မွာပဲ စာၾကည့္ေတာ့မယ္´

`ေညာင္ဦးကမ္းပါး ျပိဳတာနဲ႕ ကိုသာေအးႏြားမၾကီး ေပါင္က်ိဳးတယ္ဆိုတာလိုပဲ မင္းဟာက ဘာမွမဆိုင္ပါဘူး၊အခ်စ္နဲ႕ ေက်ာင္းစာကိ ုခဲြျခားသိစမ္းပါကြာ´

`ငါသိပါတယ္ သူငယ္ခ်င္းရာ ငါ့ရည္မွန္းခ်က္ေတြကို အခ်စ္အတြက္နဲ႕ မပ်က္ေစရဘူးလို႕ မင္းကို ကတိေပးတယ္´

`ဒါဆိုလည္း ျပီးတာပဲ ဒါေပမယ့္ ဒီေန႕က်ဴတိုရီယယ္ကို ေတာ့ ေျဖရမယ္ေနာ္´

`ေအးပါ´

`ဒါဆိုလည္း အတန္းထဲ သြားၾကစို႕´

တမာပင္ အရိပ္မွာ သဲမြန္တို႕ ၾကီးေပါတို႕အဖြဲ႕ေတြ စကားေျပာေနၾကသည္။

`ၾကီးေပါတို႕ ဘာေတြ အူပြေနၾကတယ္မသိဘူး လာသြားရေအာင္´

`မသြားပါနဲ႕ကြာ ဟုိမွာ ဆန္နီရွိတယ္´

`ရွိေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ မနက္ျဖန္က စျပီးသူမင္းကို မျမင္ေစရဘူးဆိုတာ သိေအာင္ေျပာရမွာေပါ့´
`အဲဒီလိုၾကီးေတာ့..`

`လာကြာ ေလကိုေတာ္ေတာ္ရွည္တဲ့ေကာင္ပဲ´

ဂူဂဲက စိတ္တိုျပီး ထြက္သြားသည္။

`ေဟး ေမ်ာက္နွစ္ေကာင္ ေနာက္က်လွခ်ည္လား´

`ဆရာမ မလာေသးဘူးလား ၀ူး၀ါး´

`လာေတာ့မယ္´

“က်ဴတိုရီရယ္က ဘယ္ေတာ့စမွာလဲ”

“နာရီ၀က္လိုေသးတယ္”

`မင္းေနာက္ကေကာင္က လင္းတ ဘာမီတြန္ တိုက္ထားတာလား ေသေတာ့မယ့္ မ်က္နွာနဲ႕´

`ဟုတ္ပ ဟဲ့ေဒါင္းၾကီး ေနမေကာင္းဘူးလား´ အိသြယ္က လွမ္းေမးသည္။

“ဟုတ္ပ ဂူဂဲရယ္ နင္ အေဆာင္က ေက်ာက္ရုပ္မ်ား မလာတာလား”

ဘာလဲ နင့္ကိုစကားေျပာရင္ လ်ာျဖတ္ပစ္မယ္လို႕ ေျပာထားတဲ့သူ ရွိလို႕လား”
 သဲမြန္ကလဲ ၀င္ေျပာသည္။

သူ ဆန္နီဆီ တခ်က္ၾကည့္လိုက္သည္။

“ မဟုတ္ပါဘူးဟာ အေထြထူး ေျပာစရာ မရွိလို႕ပါ။ နင္တို႕ေျပာတာ နားေထာင္မွာေပါ့”

`ေအးဟာ ေခါင္းလည္း နည္းနည္းကိုက္ေနလို႕၊နင္တို႕က စာမၾကည့္ဘဲ ဘာလုပ္ေနၾကတာလဲ´

`စာကေအးေဆးပါ တို႕အာလူးဖုတ္ေနၾကတာ ဟဲဟဲ`

ဆန္နီကေတာ့ ေခါင္းငံု႕ျပီး စာပဲလုပ္ေနသည္။

“ဆန္နီ ညည္းကလဲ စာပဲ ၾကည့္ေနတာပဲ က်ဴတိုရီရယ္ကို ဘာမ်ားမွတ္ေနလဲ”

“မဟုတ္ပါဘူး မမ အိသြယ္ရယ္ သမီးက စာေမးပြဲၾကီးကရင္ မေမ့သြားေအာင္ ခုကတည္းက ေသခ်ာေအာင္ ၾကည့္ေနတာပါ”

“အင္း ေနာက္နွစ္ ဘီအီး ရိုးလ္ ၀မ္းက ဆန္နီပဲ ျဖစ္မယ္ထင္တယ္ေဟ့”

ၾကီးေပါက ထေနာက္လိုက္သည္။

“ဟုတ္တယ္ ၾကီးေပါေျပာတာမွန္တယ္”

“ဟာ ကိုၾကာၾကီးတို႕ ကလဲ မဟုတ္တာ သမီးက အဲေလာက္ မေတာ္ပါဘူး”
မ်က္နွာေလးရဲကာ ျငင္းဆန္ေနသူေလးကို သူ ခိုးၾကည့္ေနမိသည္။

မနက္ျဖန္က စျပီး ဒီမ်က္နွာေလးနဲ႕ မဆံုျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားရေတာ့မွာပါလားဆိုတဲ့ အသိက သူ႕ရင္ကို နာၾကင္ေစသည္။

“ဟုတ္ပါျပီ ရိုးလ္၀မ္းရရင္ေတာ့ ငါတို႕အဖြဲ႕ကို ၀မ္းေတဘယ္လ္ေနာ္“

“ဟုတ္ကဲ့ပါ ကိုနီကိုရဲရယ္..”

`ေဒါင္းၾကီး မင္းဥစၥာက ေခါင္းကိုက္တာလား နွလံုးေရာဂါလား´

`ဟုတ္တယ္ ၾကီးေပါေရ ဒီေကာင္ အသည္းကြဲေနတာ မနက္ျဖန္က စျပီးေက်ာင္းမတက္ ေတာ့ဘူးတဲ့´
“အေဆာင္မွာပဲ အခန္းပိတ္စာၾကည့္ေတာ့မယ္တဲ့”

အားလံုးရဲ့ အၾကည့္ေတြက ဆန္နီနဲ႕ ေဒါင္းၾကီးဆီ ေရာက္သြားၾကသည္။

“တကယ္လားေဒါင္းၾကီး မင္း ဘာထျပီးေတာ့ ေၾကာင္ေနတာလဲ ခုမွ အေစာၾကီးပဲ ရွိေသးတယ္”

“နွစ္တိုင္း ကိုယ္ပိုင္စာၾကည့္ခ်ိန္ မပိတ္မခ်င္း အတူတက္ေနၾကပဲကို မင္းက”

“ဟုတ္သားပဲ ေလးျဖဴေျပာတာ မွန္တာပဲ နင္က ဘာထေၾကာင္တာလဲ ”

သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆူညံပြက္ေလာရိုက္ကုန္ၾကသည္။
သူမကလဲ သူ႕ဆီကို တခ်က္ ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။

“ငါ့ အေၾကာင္းနဲ႕ ငါပါကြာ...စာေတြလဲ ျပတ္ေနျပီပဲ...ငါ စာေမးပြဲ ေအာင္ေအာင္ လုပ္မွာပါဟ ...စိတ္မပူၾကပါနဲ႕”

“ေဒါင္းၾကီးေရ မင္းကေတာ့ မလြယ္ဘူး...ေနာက္ပိုင္း သင္တာေတြက အေရးၾကီးတာေတြ ျပန္သင္ေနတာ .. မင္းတက္သင့္တယ္”
၀ူး၀ါးကလဲ သူငယ္ခ်င္းဆိုေတာ့ ၀င္ေျပာသည္။

“မင္းတို႕ ျပန္ရွင္းျပၾကေပါ့ကြာ ... ငါကေတာ့ ဆံုးျဖတ္ျပီးသား ျဖစ္ေနျပီ..”

“မင္းတို႕လည္း နားလည္မွာပါ .. ငါေက်ာင္းဆက္တက္မွ ငါတကယ္ စာေမးပြဲက်သြား နုိင္တယ္”

“ေဒါင္းၾကီးရယ္ နင္ကလဲ အဲဒီေလာက္ မေပ်ာ့ညံ့ စမ္းပါနဲ႕ ဟယ္”
ဇာျခည္လဲ စိတ္မေကာင္းစြာ ၀င္ေျပာရွာသည္။

“နင္ေျပာလဲ ခံရမွာပဲ ဇာျခည္ရာ...ထားလိုက္ပါေတာ့.. မင္းတို႕အားလံုး ငါ့အတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနၾကျပီ.. ငါေတာင္းပန္ပါတယ္ ...လာက်ဴတိုရီရယ္ သြားေျဖၾကရေအာင္..”

သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုး မ်က္နွာ မေကာင္းၾက။

က်ဴတိုရီရယ္ ေျဖေတာ့ အေစာဆံုး သူငယ္ခ်င္းေတြ မျပီးခင္ အေစာဆံုးထထြက္ျပီး အေဆာင္ကို တန္းျပန္ခဲ့သည္။ ေလာေလာဆယ္ ဘယ္သူနဲ႕မွာလဲ စကားမေျပာခ်င္ပါ။

စာေမးပြဲ နီးျပီဆိုေတာ့ ေက်ာင္းကလဲ ေျခာက္ေတာက္ေတာက္ၾကီး ျဖစ္ေနေလသည္။ ေရတမာပင္ လမ္းကေလးအတိုင္းပဲ ေလွ်ာက္ျပန္လာခဲ့သည္။ ရင္ထဲမွာ ဟာျပီး ဆို႕နင့္ေၾကကြဲေနသည္။

တကယ္ကို ဆံုးရႈံးသြားျပီ ဆိုတဲ့ အသိက နွလံုးသားတစ္ခုလံုးကို တိုက္စားနာၾကင္ေစသည္။ ေလွ်ာက္လာရင္း ဦးေက်ာ္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ေရွ႕နားေရာက္လာသည္။ သူမနဲ႕ စျပီး ဆံုခဲ့တဲ့ ေနရာေလးေပါ့။ မေတြးတာပဲ ေကာင္းတယ္္ ခ်စ္သူရယ္..။

ေပ်ာ့ညံ့တယ္ပဲ ေျပာေျပာ ငါ့နွလံုးသားကိုက အခ်စ္နဲ႕ပတ္သက္လာရင္ ထိခုိက္ခံစားလြယ္လြန္းပါတယ္ ခ်စ္သူရယ္..။

အေဆာင္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အခန္းထဲ၀င္ျပီး အိပ္ယာေပၚ ခဏလွဲေနမိသည္။ နဖူးေပၚလက္တင္ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ သူမနဲ႕ ပတ္္သက္တဲ့  အျဖစ္အပ်က္ေတြက ရုပ္ရွင္ဇာတ္လမ္းတပုဒ္လို တကြက္ခ်င္းေပၚလာသည္။ ေတြးေလေလ သူမကို ပိုျပီး ျမတ္နိုးမိေလ ပိုခ်စ္လာေလေလပါပဲ..။

ခ်စ္သူရယ္ ငါဘယ္လို ေမ့ရမလဲ..။ အခ်စ္ဆိုတာ ကိုယ္ရုတ္သိမ္းခ်င္တိုင္း ရုတ္သိမ္းလို႕ ရရဲ့လား..။
စိတ္ေတြက ဂနာမျငိမ္ျဖစ္ေနေတာ့ ေဆးေပါ့လိပ္ တစ္လိပ္ကို မီးညွိလိုက္မိသည္။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကိုယ္နဲ႕ မတည့္တဲ့ ေဆးေပါ့လိပ္ေတြကိုပဲ ရႈိက္ဖြာမိရင္း ကဗ်ာတပုဒ္ကို နာနာၾကင္ၾကင္ ခ်ေရးလုိက္မိသည္။

အခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းထဲ
သက္ျပင္းေတြ အခါခါခ်
ရင္ဘတ္ထဲမွာ
အခ်စ္ေတြပဲ
စီးဆင္းေနရဲ့
မင္းငါ့အတြက္
နွင္းဆက္လိုက္တာက
အမုန္းဆုတဲ့လား...
ငါက
မမွီတဲ့ ပန္းကိုမွ တုံးခုလွမ္းခဲ့
ခ်စ္သူေပးတဲ့ အရႈံးနဲ႕ပဲ
ငါေက်နပ္လိုက္ပါတယ္
ခ်စ္သူ..

၁၂

“ကို...ရယ္... ကုိ အရမ္းခံစားေနရလားဟင္..။က်မလဲ ကိုနဲ႕ ထပ္တူပါပဲ..။က်ဴတုိရီရယ္ကို ဘယ္လို ေျဖလိုက္မိမွန္း မသိဘူး။ သူ႕ကို အေျဖ ေပးလိုက္ရင္ ေကာင္းမလား။

ဟင္း...မျဖစ္ေသးပါဘူး။စိတ္အလိုလိုက္လို႕ မျဖစ္ေသးပါဘူး။ က်မ ဘာဆက္လုပ္ရမလဲ။
ႏြမ္းလ် ေဆြးေျမ႕ေနတဲ့ ကို႕ရဲ့ ေတာင္းပန္တဲ့ မ်က္၀န္းေတြကို က်မ တကယ္ ရင္မဆိုင္နိုင္ပါဘူး။”
က်ဴတိုရီရယ္ကို လက္စသတ္ရင္း သူမတေယာက္တည္း ေတြးေနမိသည္။

ဟင္.. အတန္းထဲမွာ သူမရွိေတာ့ပါလား။ဆရာမဆီ အေျဖလႊာစာအုပ္ထပ္ျပီး သူမ အျပင္ကို အျမန္ထြက္လိုက္မိသည္။ ဒါေပမယ့္ အျပင္မွာလဲ သူမရွိေတာ့..။

“ေၾသာ္ အကိုရယ္ က်မ ကို႕ကို ျမင္ခြင့္ေတာင္ မရွိေတာ့ဘူးေပါ့ေနာ္..”
ရင္ထဲမွာ အလိုလို ငိုခ်င္လာမိရင္း မ်က္၀န္းမွာ မ်က္ရည္ေတြ ၀ိုင္းလာသည္။

“ဟိတ္ ေကာင္မေလး ဘာေတြ ရွာေနတာလဲ ..။ ေဒါင္းၾကီးကို ရွာေနတာလား..။”
အတန္းထဲက ထြက္လာတဲ့ အိသြယ္က ေမးလိုက္သည္။

“ဟုတ္တယ္အမ သူဘယ္ေရာက္သြားတာလဲ ဟင္..”

“ဒီေကာင္ အျပင္ထြက္သြားတာ ၾကာေပါ့”

သူမ တကယ္၀မ္းနည္းမိသည္။

“ဟိုေလ သမီးေၾကာင့္ ကိုေက်ာ္သူ ေက်ာင္းမတက္တာဆိုရင္ သမီး တကယ္ စိတ္မေကာင္းပါဘူး မမအိသြယ္ရယ္”

“ဘာမွ စိတ္မေကာင္း မျဖစ္ပါနဲ႕ ဆန္နီရယ္.. အခ်စ္ဆိုတာ ဖန္တီးလို႕မွ မရတဲ့ အရာပဲေလ”
မမအိသြယ္ နားလည္တဲ့အျပံဳးနဲ႕ နွစ္သိမ့္သည္။

“ဟုတ္တယ္ အိသြယ္ ေျပာတာ မွန္တယ္။ ဒီေကာင္က စာေတာ္ျပီးသားပါ။ ဘာမွ စိတ္မပူနဲ႕။ သူခံစားေနရတာေတြကို အခ်ိန္က ကုစားေပးသြားမွာပါ”
ကိုဂူဂဲကလည္း သူမစိတ္သက္သာေအာင္ ၀င္ေျပာေပးရွာပါသည္။

“ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္ ကိုဂူဂဲရယ္ ဒါေပမယ့္ သမီးစိတ္မေကာင္းဘူး။”
သူမ မ်က္ရည္အ၀ဲသားနဲ႕ ျပန္ေျပာမိသည္။

“ေအာင္မယ္ ေကာင္မေလးတေယာက္ မူထားတာ ထင္တယ္..။မွန္မွန္ေျပာစမ္း ညည္း ေဒါင္းၾကီးကို ၾကိုက္ေနတယ္ မဟုတ္လား”
မသဲမြန္ကလည္း ရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ႕ စလုိက္သည္။

“ဟာ မမ သဲမြန္တို႕ကလဲ သမီးက အဲလို မဟုတ္ပါဘူး..”
ဒီလိုဆိုေတာ့လဲ သူမတကယ္ရွက္မိသည္။

“မိန္းကေလးခ်င္းပဲေအ ငါတို႕လဲ ရိပ္မိပါတယ္..။ မမတို႕ကို အမွန္တိုင္း ေျပာျပေနာ္..”

မမဇာျခည္တို႕ တကယ္ပဲ ရိပ္မိေနၾကျပီလား.။သူမ မ်ကိနွာေလး ရဲတြတ္ေနမိသည္။

“ငါတို႕က ညည္းတို႕နွစ္ေယာက္ကို ၾကည့္ရင္း ရင္ေမာေနၾကတာေအ့”

သူမလဲ ျမိဳသိပ္ထားရတာ မြန္းၾကပ္ေနျပီ ..။ တေယာက္ေယာက္ကို ရင္ဖြင့္ခ်င္ပါသည္။ ေနာက္ဆံုး မမအိသြယ္တို႕ အဖြဲ႕ကိုပဲ ရင္ဖြင့္ဖို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။

“မမသဲမြန္တို႕ သူ႕ကိုေတာ့ ျပန္မေျပာရဘူးေနာ္”

“ေအာင္မေလး ေစ်းကိုင္လိုက္တာ ဆန္နီရယ္ ေျပာမယ့္ဟာကို”

“ေျပာပါ့မယ္ မမတို႕ရယ္ ..။ တကယ္ေတာ့ေလ သမီးသူ႕ကို ခ်စ္ပါတယ္..။သူ႕ကို ေပးမယ့္ အေျဖကလဲ ရွိျပီးသားပါ။ ဒါေပမယ့္ သမီးမွာလဲ အေၾကာင္းေတြ ရွိေသးတယ္”

အားလံုးက သူမေျပသမွ်ကို စိတ္၀င္တစား နားေထာင္ေနၾကပါသည္။

“သမီး မံုရြာေက်ာင္းကို ေျပာင္းလာျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္းက ဒီလိုပါ.....
..........”
သူမအေၾကာင္းေတြကို သူငယ္ခ်င္းတဖြဲ႕လံုး ကို ရင္ဖြင့္လိုက္မိသည္။

“အင္း... ငါတို႕လည္း ထင္ေတာ့ ထင္ပါတယ္။ နင့္ကို ၾကည့္ရတာ တမ်ိဳးပဲလို႕ေပါ့။
ငါတို႕လဲ ဘယ္လို အၾကံဥာဏ္ေတြ ေပးရမယ္မွန္း မသိေတာ့ဘူးဟယ္”

အိသြယ္က လဲ စိတ္မေကာင္းစြာ ေျပာသည္။

“အိသြယ္ ေျပာတာမွန္တယ္ .. ဘ၀ရဲ့ ခ်မ္းသာမႈ မိဘရဲ့ စိတ္ခ်မ္းသာမႈကို ေရြးမလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ကိုရဲ့နွလံုးသားအလိုကို လိုက္မလား ဆိုတာ နင္ကိုယ္တိုင္ ဆံုးျဖတ္တာ အေကာင္းဆံုးပဲ ဆန္နီ”
ဂူဂဲက ေတြးဆဆ ေျပာသည္။

“ေက်ာ္သူတို႕ မိဘေတြကေတာ့ လူလတ္တန္းစားေတြ။သိပ္အခ်မ္းသာၾကီးေတာ့ မဟုတ္္ၾကဘူး။ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေဒါင္းၾကီးလဲ ေခတ္ပညာတတ္ တစ္ေယာက္ပဲ..။ျပီးေတာ့ ရိုးသားတယ္ ၊ နင့္ကိုလဲ တကယ္ ခ်စ္ရွာပါတယ္”
ကိုေလးျဖဴကလဲ သူ႕ငယ္ခ်င္းအတြက္ ၀င္ေျပာေပးသည္။

“စဥ္းစားေပါ့ဟာ ငါတုိ႕ကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းဆိုျပီး မ်က္နွာမလိုက္ပါဘူး..။ ဆန္နီရဲ့ ဘ၀တစ္ခုလံုးနဲ႕ ဆိုင္ေနေတာ့ တို႕လဲ ဆံုးျဖတ္မေပးရဲဘူးဟ”

“သမီးလဲ ဘယ္လို ဆံုးျဖတ္ရမွန္းမသိေတာ့ပါဘူး ကိုၾကီးေပါရယ္..ျပီးေတာ့ ကို.. အဲ ကိုေက်ာ္သူ႕ကိုလဲ သနားတယ္”

“ကဲကဲ စဥ္းစားစဥ္းစား စဥ္းစားရံုနဲ႕လဲ မျပီးေသးဘူး။စာလဲ ၾကည့္ဦး စာေမးပြဲကလဲ နီးေနျပီ..
ငါတို႕ ေဒါင္းၾကီးကို  ျပန္မေျပာပါဘူးဟာ.. နင့္ဘာသာနင္ ဆံုးျဖတ္ပါ..”

သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆိုေတာ့လဲ တခုခုဆို တဦးကိုတဦး ၀ုိင္း၀န္းေျဖရွင္းေပးၾကပါသည္။

“ကဲ အားလံုး သြားၾကစို႕ အတန္းလဲ ျပီးျပီ”
၀ူး၀ါး ေျပာမွပဲ အားလံုး ေက်ာင္းကေန ထျပန္လာခဲ့ၾကသည္။

သူမ အေဆာင္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အန္တီေလးတို႕ေရာက္ေနတာ ေတြ႕လိုက္ရသည္။

“အန္တီေလးတို႕ သမီးဆီ အလည္လာၾကတာလားဟင္”

“ဟုတ္တယ္ သမီးေရ ဒီေန႕ အလုပ္ေလး နဲနဲပါးတာနဲ႕၊ ျပီးေတာ့ သမီးမွာ ဟင္းေတြဘာေတြ ကုန္ေနေလာက္ျပီထင္လို႕ ထြက္လာလိုက္တာ”

“အန္တီေလးတို႕ ဟိုအရင္ပတ္က ေပးသြားတဲ့ ဟင္းေတြေတာင္ မကုန္ေသးဘူး အန္တီးေလးရဲ့”

“ဟယ္ ၾကာလွျပီကို သမီးက စားမွေပါ့..။ၾကည့္စမ္း စာေမးပြဲနီးလို႕ စာေတြ အရမ္းၾကိုးစားေနတယ္ ထင္တယ္..။ ငါတူမေလးေတာင္ ပိန္သြားသလိုပဲ..”
အန္တီေလးက စိုးရိ္မ္စြာ ေျပာရွာသည္။

“က်န္းမာေရး ဂရုစိုက္ေနာ္..။ သမီးရယ္ အန္တီေလးနဲ႕ အတူေနရင္ ျပီးေနတာကို ခုေတာ့ အန္တီေလး စိတ္ပူေနရတာေပါ့”

“ငါ့တူမေလးက ခ်စ္စရာေလးဆိုေတာ့ ၾကိုက္တဲ့ လူေတြေပါမွာပဲ အန္တီေလးစိတ္ကို မခ်ဘူး”
အန္တီေလးပံုစံက တကယ္ စိတ္ပူေနပံုပါပဲ။

“သမီးရည္းစားမထားပါဘူး အန္တီေလး”
ေျပာသာ ေျပာလိုက္ရတာ စိတ္ထဲမွာ သိပ္မလံုခ်င္။

“မနက္ကေတာင္ သမီးအေမ ဖုန္းဆက္ေသးတယ္”

“ဟုတ္လား အန္တီေလး ေမေမက ဘာေျပာလဲဟင္”

“ထံုးစံုအတိုင္းေပါ့ ညည္းကို ေသခ်ာေစာင့္ေရွာက္ပါတဲ့..အဓိကက ရည္းစားေတြဘာေတြ မထားေစနဲ႕တဲ့..သတင္းၾကားလို႕ကေတာ့ မလြယ္ဘူးမွတ္တဲ့..”

“သမီးေမေမနဲ႕ အန္တီေလးတို႕ စကားမ်ားရေအာင္ေတာ့ မလုပ္ပါနဲ႕ေနာ္ သမီးေလး”
အန္တိီေလးက စိုးရိမ္စြာ ေျပာရွာသည္။

“ဟုတ္ကဲ့ပါ အန္တီေလး”
လူၾကီး စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ေျပာသာေျပာလိုက္ရသည္ လိမ္မိတဲ့အတြက္ စိတ္ထဲမွာ မေကာင္း။

“ေဟာဒီမွာ ဘာလေခ်ာင္ေၾကာ္၊ ဒါက ၀က္အူေခ်ာင္းေၾကာ္၊ ဒါကေတာ့ ဆတ္သားေျခာက္ဖုတ္၊ငါးရံ့ေျခာက္ဖုတ္နွင့္ နွစ္ျပန္ေၾကာ္ေတြ။ သရက္သီးသနပ္နဲ႕ စာက်က္ရင္းစားဖို႕ လကၹက္နွပ္၊အခ်ဥ္ထုပ္၊
မုန္႕ပံုးနဲ႕ အားေဆးေတြ”

“လိုတာရွိရင္ ဖုန္းဆက္မွာေနာ္ သမီးေလး”
အန္တီေလးက တကယ့္သမီးေလးအရင္းလို ဂရုစိုက္ရွာသည္။

“အမ်ားၾကီးပဲ အန္တီေလးရယ္ သမီး မကုန္ပါဘူး”

“ေအာင္မေလး ဒါေတာင္ ညည္းအဖြားက နဲတယ္ထင္ေသးတာေတာ့”

“သူ႕ေျမးေလး အစားအေသာက္ဆင္းရဲမွာ စိုးလို႕တဲ့ေတာ္၊ သမီးသူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ေကြ်းရတာေပါ့ေအ ဟုတ္ဘူးလား”
အန္တီေလးက ေစတနာေကာင္းသည္။ ဘယ္သူ႕အေပၚမွ နွေျမာတြန္႕တို တတ္သူမဟုတ္ေပ။

“ကဲ ေရာက္ေနတာလဲၾကာျပီ ဆိုင္ကလဲပစ္ထားခဲ့ရတာဆိုေတာ့ ျပန္ေတာ့မယ္ေနာ္ သမီး”

“ဟုတ္ကဲ့ပါ အန္တီေလး”

“ေအးေအး စာၾကိဳးစား လိမ္လိမ္မာမာေန၊ လုိအပ္တာရွိရင္ ဖုန္းဆက္ဖို႕ မေမ့နဲ႕ေနာ္ သမီး”

“စိတ္ခ်ပါ အန္တီေလး၊ ဘြားဘြားကိုလည္း ေျပာလိုက္ပါဦး သမီးက လြမ္းတယ္လို႕ စာေမးပြဲျပီးမွ လာေတာ့မယ္လို႕ ေျပာလိုက္ပါဦးေနာ္ တာ့တာေနာ္တီေလး ”

“ေအး ေအး သြားျပီေနာ္သမီး”
အန္တီေလးက နႈတ္ဆက္ကာ ျပန္သြားပါသည္။

အန္တီေလးတို႕ ျပန္သြားမွ မမသဲမြန္တို႕ အဖြဲ႕ေတြ အနားေရာက္လာၾကသည္။

“ဆန္နီရယ္ ဆန္နီအရမ္းကံေကာင္းတာပဲ ဆန္နီအေဒၚေတြကလည္း အရမ္းခ်စ္ၾကတယ္ေနာ္”

“သူတို႕က အပ်ိဳၾကီး အမတို႕ရ ဒါေၾကာင့္ သူတို႕မွာ သမီးပဲ ခ်စ္စရာရွိတာေလ”
သူူမ ၾကည္ၾကည္နူးနူးေလး ေျပာမိသည္။

“ကဲ စားစရာေတြေတာ့ ေရာက္လာျပီ မမတို႕ေရာ ၀ိုင္းစားရမယ္ေနာ္ သမီးတေယာက္ထဲ ဒါေတြမကုန္ဘူး”

“စိတ္ခ် စားရမွာေပါ့ ဒါမ်ိဳးေတာ့ စိတ္ခ် ဟဟ.. ကဲကဲ စာအရင္ၾကည့္ၾကစို႕ စာေမးပြဲ နီးလာျပီ”

တြက္စာေတြမ်ားတဲ့ ေမဂ်ာမို႕ စာၾကည့္ရတာ ဦးေနွာက္ေျခာက္လွပါသည္။တခ်က္တခ်က္ အေတြးထဲေရာက္ေရာက္လာတတ္တဲ့ ေႏြးေထြးနူးညံ့တဲ့ ကို႕ရဲ့ မ်က္၀န္းေတြကလဲ က်မနွလံုးသားေတြကို
ဆူေ၀ေစပါသည္။
“က်မ ဘယ္လိုဆံုးျဖတ္ရမလဲ”

“ဟိတ္ ေကာင္မေလး ..စာမတြက္ဘဲ ဘာေတြေတြးေနတာလဲ..ေဒါင္းၾကီး အေၾကာင္းမွ ဟုတ္ရဲ့လား”
သဲမြန္ရဲ့ ေနာက္ေျပာင္မႈေၾကာင့္ သူမ မ်က္နွာ လွလွေလးဟာ မလံုမလဲ ရွက္ေသြးျဖာသြားရသည္။

“ဟာ မမသဲမြန္ကလဲ..မဟုတ္ပါဘူး..သမီး ဘယ္လိုတြက္လို႕ တြက္ရမွန္းမသိလို႕ စဥ္းစားေနတာ”
ရွက္ရွက္နွင့္ ေျပာမိေျပာရာ ေျပာလိုက္မိသည္။

“ဟဟ ဟုတ္ရဲ့လား..တို႕ကေတာ့ မယံုေရးခ် မယံုေတာ္ ကိုိကုိုေက်ာ္သူကို ဘယ္လို အေျဖေပးရင္ေကာင္းမလဲလို႕ ေတြးေနတယ္ဟုတ္”
“ဟာ မမအိသြယ္က တမ်ိဳး မမတို႕ဒါပဲလာစေနတယ္ ေတာ္ပီ သမီးမေခၚေတာ့ဘူး“

“ဟဟ ေကာင္မေလးတေယာက္ မွန္တာေျပာလို႕ ရွက္သြားျပီေဟ့”

ဇာတ္သိမ္းပိုင္းေမွ်ာ္
လင္းေ၀

ေက်ာင္းေတာ္က ရင္ခုန္သံ အပိုင္း (၇)

အပိုင္း (၆) မွ အဆက္

က်မမိဘမ်ားသည္ ခ်မ္းသာၾကြယ္၀ေသာ ဆီစက္၊ဆန္စက္ပိုင္ရွင္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။
အလြန္စည္းကမ္းတင္းၾကပ္ေသာ၊အစဥ္အလာၾကီးေသာ အသိုင္းအ၀ိုင္းလည္း ျဖစ္သည္။
အိမ္ေထာင္ျပဳရာတြင္လည္း မိဘမ်ားစီစဥ္ေပးသည့္သူကို လက္ထပ္ရသည့္ ေရွးရိုးစြဲအစဥ္အလာ
တစ္ခုလည္း ရွိသည္။ယခုလည္း ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္နဲ႕ လက္ထပ္ဖို႕ စီစဥ္ထားျပီးျဖစ္ပါသည္။

က်မကေတာ့ အခ်စ္မပါေသာ နွလံုးသားမဲ့ အိမ္ေထာင္တစ္ခုမွာ ဘ၀ကိုမနွစ္ျမဳပ္ခ်င္ပါ။
သို႕ေသာ္ အခ်စ္ဆိုေသာ အရာကိုလည္း အဲဒီတုန္းက နားမလည္ခဲ့ေသးေပ။ေမေမ့စကားကို
မလြန္ဆန္နိုင္၍သာ ေခါင္းျငိမ့္ခဲ့ရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။အဲဒီအတြက္ ေမေမကလည္း က်မရဲ့ ေတာင္းဆိုခ်က္တစ္ခုကိုလိုက္ေလ်ာေပးခဲ့ပါသည္။အဲဒါကေတာ့ အိမ္ေထာင္မျပဳခင္ ေက်ာင္းကို လြတ္လပ္စြာ တက္ခြင့္ပဲ ျဖစ္ပါသည္။

မႏၱေလးတကၠသိုလ္မွာဆို ထိုဆရာ၀န္ဆိုေသာ ပုဂၢဳလ္ကိုမမေတြ႕ခ်င္ဘဲ ေတြ႕ေနရသည္။က်မထိုလူကို ဘယ္လိုမွ ၾကည့္လို႕မရ၊ေမတၱာလည္း ထားလို႕မရပါ။ထို႕ေၾကာင့္ သူနဲ႕မေတြ႕ေအာင္ အျမဲေရွာင္ေနရသည္။ သို႕ေသာ္ ထိုလူကလည္း မ်က္နွာေျပာင္တိုက္ကာ လာျမဲလာေနသည္။ထို႕ေၾကာင့္ အေဒၚမ်ားရွိရာ မံုရြာေက်ာင္းကို ေျပာင္းခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။

ကံဆိုးတာလား ကံေကာင္းတာလား ခုေတာ့ တသက္လံုး မခံစားခဲ့ဖူးသည့္ အခ်စ္ဆိုေသာ ခံစားခ်က္သည္ က်မရင္ကို ေႏြးေထြးလာေစခဲ့ပါသည္။ေႏြးေထြးမႈနဲ႕အတူ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲရမႈတို႕သည္ နွလံုးသားကို တျပိဳင္နက္ထဲ ေလာင္ကြ်မ္းေစပါသည္။

အခ်စ္သည္ မေမွ်ာ္လင့္နိုင္တဲ့ အခ်ိန္တစ္ခုမွာပဲ က်မမသိေအာင္ က်မနွလံုးသားထဲကို ၀င္ေရာက္ေနခဲ့ပါသည္။ အဲဒီအတြက္ က်မမွားတယ္လို႕မယူဆခ်င္ပါ။မျဖစ္နိုင္ဘူးဆိုတဲ့ အေတြးတစ္ခုဟာ အေတြးေတြကို နွိတ္စက္ေနေလသည္။အင္း ငါဘယ္လို ဆံုးျဖတ္ရမလဲ။အေ၀းဆီမွ နာရီသံေခ်ာင္းေခါက္သံ ၃ ခ်က္တိတိ ၾကားလိုက္ရသည္။ေတာ္ေတာ္ေတာင္ ညနက္ေနျပီပဲ။ညသည္ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲစရာ ေကာင္းလြန္းေနသည္။

“မျဖစ္ေသးဘူး”
မနက္က်ရင္ စာသင္ခန္းထဲမွာ အိပ္ငိုက္ေနမွာ စိုးရသည္။ဘယ္လ္ိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ၾကိုးစားျပီး အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္ ၾကိုးစားရမည္။ ျပတင္းေပါက္မွ ခန္းစည္းစေလးကို ဆြဲခ်ျပီး အိပ္ယာေပၚတက္ကာ လွဲအိပ္လိုက္သည္။အေတြးတို႕က ဟုိတစ္စ သည္တစ္စ.။ကိုရယ္ မျဖစ္နုိင္တဲ့ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္အတြက္ က်မတို႕နွစ္ေယာက္ ခတ္စိမ္းစိမ္းပဲ ေနလိုက္ၾကတာ ေကာင္းမယ္ထင္တယ္။ဒီထက္ပိုျပီး သံေယာဇဥ္ေတြ ျဖစ္မိရင္ ပိုျပီးခံစားရလိမ့္မယ္ေလ။

ခြင့္လႊတ္ပါ ကိုရယ္ က်မေလ ကိုမသိေအာင္ပဲ တိတ္တိတ္ေလး ခ်စ္သြားပါ့မယ္။
အလူးလူးအလိမ့္လိမ့္ သူမ မဆံုးနိုင္တဲ့ အိပ္မက္ေတြဆီ ေရာက္ရွိသြားေလသည္။

၁၁

ၾကယ္ေတြ
ရုတ္တရက္
ေသဆံုးသြားရတဲ့
ည တညပါ...
ေကာင္းကင္ ေပ်ာက္ရွသြားမွာ
ေၾကာက္လို႕
တိတ္တဆိတ္
ငိုေၾကြးေနတဲ့
လမင္းရဲ့
ရႈိက္သံသဲ့သဲ့ကို
ငါၾကားတယ္...
အျပာေရာင္
မွိန္ပ်ပ် လင္းေနတဲ့
ငါ့ရဲ့
အခန္းက်ဥ္းေလးက
ငါ့ကို
ေထြးေပြ႕ထားတယ္..
ေဟာဒီ..အခန္းထဲမွာ...
မင္း စြန္႕ပစ္လိုက္လို႕
နာၾကင္ေနတဲ့
ကဗ်ာတပုဒ္...
မင္းကို..လြမ္းလို႕..
တုန္ခါေနတဲ့
သံစဥ္တခု...
ဖတ္လက္စ
စာအုပ္တအုပ္...
စားလက္စ
ထမင္းပန္းကန္တခ်ပ္
ေရးလက္စ
သီခ်င္း တပိုင္းတစ
ဖရိုဖရဲ
အိပ္ေမာက်ေနတဲ့
ဂစ္တာအုိေလး...
က်ိဳးေၾကသြားတဲ့
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္
အပိုင္းအစေတြနဲ႕
ေလေျပက
အံထုတ္လုိက္တဲ့
ပန္းတပြင့္ရဲ့
ခတ္အက္အက္ ရနံ႕....
ျပီးေတာ့...
အမွတ္တမဲ့မ်ား...
အမွတ္တရမ်ား...
ဒဏ္ရာမ်ား...
မင္းနဲ႕ငါၾကား
ကမာၻၾကီး
ထက္ျခမ္း ကြဲသြားသလိုမ်ိဳး
အရာရာဟာ
ေ၀းကြာဖို႕
အဆင္သင့္ျဖစ္ေနၾကရဲ့...
ေနျမင့္ေလေလ
အရူးရင့္ေလေလ
အခ်စ္ေရ
ငါ့မ်က္လံုးေတြ
တျဖည္းျဖည္း
ေ၀၀ါးလာတယ္...
ဒါေပမယ့္
မ်က္၀န္းေတြရဲ့
`အဖြင္´့`အပိတ္´မွာ
မင္း...ပံုရိပ္ေတြ....
မင္း...သဏၭာန္ေတြ...
မင္း...အျပံဳးေတြ....
...ငါ.....
မုန္းရမွာတဲ့ လား....
ေမ့ရမွာတဲ့ လား...
မေတြ႕ခဲ့ၾကရင္
အေကာင္းဆံုးတဲ့ လား...
အိပ္ေပ်ာ္ဖို႕
ၾကိုးစားရင္း
မိုးလင္းသြားရဦးမယ့္
ေနာက္ လာမယ့္
ငါ့ရဲ့...အထီးက်န္ညမ်ား...
...ဒါေတြဟာ...
...ဒါေတြဟာ...
ခ်စ္တတ္သူ
တေယာက္အတြက္
ခ်စ္သူေပးခဲ့ေသာ
ဆုလဒ္မ်ား အျဖစ္
ငါ့နွလံုးသားေတြထဲ
အျမဲထစ္ခ်ဳန္းေနမွာပါ..
အခ်စ္ရယ္....

`ဂူဂဲ ထေတာ့ေလကြာ ေက်ာင္းသြားရေအာင္´
ဂူဂဲက တေခါေခါနဲ႕ ေကာင္းစြာအိပ္ေမာၾကေနဆဲပါပဲ။

`ေဟ့ေကာင္ ထေတာ့ကြ ရွစ္နာရီထိုးေတာ့မယ္´
သူ႕ကိုေပၚမွာ ျခံဳထားတဲ့ေစာင္ကို အတင္းဆြဲခ်ရသည္။ဒီလိုမွ မလုပ္ရင္ ဘယ္လိုမွထမယ့္ ေကာင္မဟုတ္ပါ။

`ဟာ ေဒါင္းၾကီးဘယ္လို လုပ္တာလည္းကြာ ဒီမွာ အတင္း အိပ္လို႕ေကာင္းေနတာကြ´

`သူမ်ားသားသမီးကို ေတာ္ေတာ္ စည္းစိမ္ဖ်က္ခ်င္တဲ့ ေကာင္ပဲ´

`ေန႕တိုင္းအိပ္ေနရတာပဲကြာ လူ႕ဘ၀ဆိုတာ တိုတိုေလး။ မင္းရဲ့ တန္ဖိုးရွိတဲ့ အခ်ိန္ေတြကို အိပ္စက္ျခင္းနဲ႕ပဲ ျဖဳန္းတီးပစ္မလို႕လား ငတုန္းရ´

`စကားၾကီးစကားက်ယ္ေတြကြာ ေတာ္ပါေတာ့ ေျပာ မင္းက ဘာေတြအေရးၾကီးေနတာလဲ´

`ဒီေန႕ငါ အတန္းမတက္ေတာ့ဘူးကြာ မင္းဘာသာ တစ္ေယာက္တည္းပဲ သြားေတာ့။မေန႕ညက မန္ယူပြဲကလည္း ရႈံးေသး အိပ္ေရးကလည္းပ်က္ေသး။ငါ့ေဒါသေတြ မင္းအေပၚ စုပံုသြားမယ္ေနာ္´
ဂူဂဲ အိပ္ေရးမ၀ဘဲ ထလိုက္ရလို႕ ဘုေတာေနသည္။

`လိုက္ခဲ့ပါကြာ ငါတစ္ေကာင္တည္း ေက်ာင္းသြားရမွာ ေယာင္ခ်ာခ်ာၾကီးမို႕ပါ´

`မလိုက္ဘူးဆို မလိုက္ဘူးကြာ´

`ဒီမွာ ဂူဂဲ မင္းေက်ာင္းသားမဟုတ္ဘူးလား။မိဘက ေငြကုန္ေၾကးက်ခံျပီး ေက်ာင္းထားေပးရတာ။
မင္းေက်ာင္းမွန္မွန္ေတာ့ တက္သင့္ပါတယ္။”

“ေလာကမွာ ေငြဆိုတာ သံုးျဖဳန္းပစ္လိုက္ဖို႕သာ လြယ္တာ။
ရွာဖို႕က ေတာ္ေတာ္ခက္တယ္ကြ မင္းသိလား´

`ကဲ ထျပီေဟ့ ဘယ့္နွယ္ကြာ နားကိုညီးေနတာပဲ၊ဒီမွာ မင္းထက္သိလြန္းတတ္လြန္းလို႕ေလ အံကို တိုေနျပီသိလား။´

`ဒီလိုလုပ္စမ္းပါ ဂူဂဲရ´

`ေမေမေရ သားမွာေလ ေဟာဒီသူငယ္ခ်င္း အေကာင္းစားၾကီးနဲ႕ေနရတာ အိပ္ေကာင္းျခင္း မအိပ္ရ စားေကာင္းျခင္းမစားပါလားဗ်၊ ဒါနဲ႕ ေရခ်္ိဳးကန္ထဲမွာ ေရရွိေသးလား´

`ေအးရွိေသးတယ္ ျမန္ျမန္ခ်ိဳးကြာ အတန္းမမီဘဲ ေနဦးမယ္´

`ဟုတ္ကဲ့ အဘ´

“ကို ေအာင္ေဇာ္ေထြး ေရက်န္ေသးလားဗ်”

“က်န္ပါ့ဗ်ာ မင္း နွစ္ခါ ေတာင္ ျပန္ခ်ိဳးလို႕ရတယ္။ မင္းက ဒီတခါ အေစာၾကီး နိုးလို႕ပါလားကြ”

“ဟိုေကာင္ ေဒါင္းၾကီး နွိပ္စက္လို႕ပါဗ်ာ”

“ဟဟ မင္းတို႕နွစ္ေယာက္က မတဲ့အတူေန မျမင္ေခ်ာင္းၾကည့္”

“ဟာ ကိုဂူဂဲ ေရခ်ိဳးေတာ့မွာလား က်ေနာ္လဲ အတူခ်ိဳးမယ္ဗ်ိဳ႕”

“လာပါ ေမာင္ေတာက္ရာ ေရတြင္း ငါပိုင္တာမဟုတ္ဘူး”

“ဟဟ ကိုဂူဂဲကေတာ့ လုပ္ျပီ”

“ညက် ဂစ္တာတီး သြားရင္ က်ေနာ့္ ေခၚဦးေနာ္”

“စိတ္္ခ်ပါကြာ စာေတာ့ ၾကည့္ေနာ္ မင္းတို႕ စာေမးပြဲက်ရင္ ငါဖ်က္ဆီးတယ္ျဖစ္ေနဦးမယ္”

“ဟုတ္ကဲ့ပါဗ် ကိုဂူဂဲတို႕လို ဘီတက္ပါေအာင္ လုပ္မွာပါ”

`ေဟး ခ်မ္းခ်မ္းလွျပီ ေအး ေအးလွျပီ စကားေလးတစ္ခြန္းေတာ့ ေမးလိုက္ခ်င္သည္ ခင့္နာမည္....ဗြမ္း..ဗြမ္း..´

ဂူဂဲက ဒီလိုပဲ ေရခ်ိဳးရင္း အသံအာျပဲနဲ႕ သီခ်င္းေအာ္ဆိုတတ္တဲ့ အက်င့္ရွိပါသည္။

`ေဒါင္းၾကီးေရ ငါ့ကို ေရလည္းပုဆိုးေလး မ,စပါဦး ငါေမ့သြားလို႕´

`မင္းဘယ္တုန္းကမ်ား သတိရလို႕တုန္း၊ေရခ်ိဳးတိုင္း ဆပ္ျပာ၊တဘက္၊ေရလဲ ဘာမွမပါဘူး ျပီးရင္ သူမ်ားဆပ္ျပာ ယူသံုးမယ္ ငါ့ကိုလွမ္းေအာ္မယ္ ဒါပဲ၊မင္းကိုငါ အဲဒါေတြ မၾကိုက္တာ။စည္းကမ္းရွိရွိေနစမ္းပါကြာ။ အလကားေနရင္း သူမ်ားအေျပာမခံစမ္းပါနဲ႕´

`ေအးပါကြာ၊ ဒါနဲ႕ မင္း ငါ့ကို မနက္ကတည္းက ထိုင္ေဆာ္ေနပါလားကြေဟ ဘာသေဘာလဲ၊ငါလည္း
မင္းရည္းစား ၾကာမခိုရပါလားကြ´

`ဘာမွမဟုတ္ဘူး မင္းရဲ့ ကို႕ယို႕ကားယားအေပါက္ေတြကို ၾကည့္မရတာ ၾကာေနျပီ ၊ခုဟာက ေျပာလက္စနဲ႕မို႕တစ္ခါထဲ လံုးေျပာလိုက္တာ”

“ ဒါေတြထားလိုက္ပါကြာ ခုယူနီေဖာင္းျမန္ျမန္လဲလိုက္ ေရႊယမင္းမွာ စမူဆာသုတ္ တစ္ပြဲေလာက္ ၀င္ဆြဲရေအာင္´

“ေဟး ေဒါင္းၾကီး အသည္းကြဲေနတာဆို ၊ အကိုၾကီးတို႕လည္း လံုးကြဲၾကမယ္ကြာ ဟဟား”

“ကိုေက်ာ္ထင္ၾကီးကေတာ့ ေနာက္ျပီ”
သူတို႕အဆာင္ေလးက ေပ်ာ္စရာေကာင္းသည္။ ေမဂ်ာစံုု နွစ္အစံု လူစံုသည္။ တေယာက္နဲ႕တေယာက္ ညီအကိုေတြလို ေနၾကသည္။

`ေအး ငါလည္းဗိုက္ဆာေနျပီ၊စကားမစပ္ မင္းမ်က္လံုးေတြ ရဲေနပါလား၊ဘာလည္း ညက မအိပ္ဘူးလား´

`ေအးကြာ ငါလည္း ဆန္နီ႕အေၾကာင္းေတြးျပီး ညညအိပ္မရတာေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားေနျပီ၊ အရမ္းခံစားရတယ္ကြာ´

`အဲ အဲဒီမွာ စေတြ႕တာပဲ´

`တကယ္ပါ သူငါ့ကို ခုထိ္ကို အေတြ႕မခံေသးဘူးကြာ၊သဲမြန္တို႕အဖြဲ႕ ၀ိုင္းေျပာေပးတာလည္း မရဘူး..”

“ငါလည္း စိတ္ညစ္ပါတယ္ကြာ၊ မင္းတို႕စိတ္မေကာင္းျဖစ္မွာစိုးလို႕ ငါဘာသာ တစ္ေယာက္ထဲ ခံစားေနတာ´

`ေအးကြာ အဲဒီကေလးမကလည္း ဒီေလာက္ဆို စိတ္ေျပသင့္ပါျပီ၊ ေတာင္းပန္တဲ့သူကလည္း ေတာင္းပန္ေနတာပဲမဟုတ္လား´

`ထားလိုက္ပါေတာ့ကြာ´

ေျပာရင္းဆိုရင္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေရွ႕ေရာက္မွန္းမသိ ေရာက္လာၾကသည္။ၾကီးေပါတို႕အဖြဲ႕ကေတာ့ ေရာက္နွင့္ေနၾဲကသည္။

`ဟိုနွစ္ေကာင္ မင္းတို႕စားၾကဦးမွာ မို႕လား ငါတို႕သြားနွင့္မယ္´ ၾကီးေပါက လွမ္းေျပာသည္။

`ေအးၾကီးေပါ ငါတို႕ႏွစ္ေကာင္ ဆြဲခဲ့လိုက္ဦးမယ္´

`ဂူဂဲ ဒီေန႕ က်ဴတိုရီယယ္ရွိတယ္ မဟုတ္လား´

`ေအးဟုတ္တယ္ ပါ၀ါအီလက္ထရြန္းနစ္ေလ ေနာက္ဆံုးအပတ္ပဲ ဒီတစ္ခါေျဖျပီးရင္ျပီးျပီ´

`အကိုတို႕နွစ္ေယာက္ ဘာစားၾကမွာလည္းဗ်´

`စမူဆာသုတ္တစ္ပြဲ၊ထမင္းသုတ္ နွစ္ပြဲ၊က်ဆိမ့္ နွစ္ခြက္ ျပီးေတာ့ ေနျခည္ေဆးေပါ့လိပ္ တစ္ပြဲခ်ကြာ´

ဂူဂဲမွာေနတုန္း က်ေနာ္က ဓာတ္ဘူးထဲမွ ေရေႏြးနွစ္ပန္းကန္ ငွဲ႕ထည့္ေပးလိုက္သည္။

`၀ါး လက္ဖက္ေျခာက္နံ႕ေလးကို သင္းေနတာပဲ ဂူဂဲ သူငယ္ခ်င္း ေရေႏြးအရင္ေသာက္ကြာ ေကာင္းတယ္´

လက္ဖက္ေျခာက္ရနံ႕ေလးသင္းေနသည့္ ေရေႏြးပူပူ တစ္ပန္းကန္သည္ က်ေနာ့္၀မ္းေခါင္းထဲသို႕ အကာအကြယ္မဲ့ စီးဆင္းသြားသည္။ရင္ထဲ ေႏြးေထြးလန္းဆန္းသြားသလိုပါပဲ။ျမန္မာ့ရိုးရာ ေရေႏြးၾကမ္းကိုေတာ့ က်ေနာ္ အရမ္းႏွစ္သက္ပါသည္။

`ဘယ့္နွယ္လဲ ဂူဂဲ ေရေႏြးၾကမ္းက ဒီေန႕ေတာ္ေတာ္ဂြတ္တယ္ မဟုတ္လား၊ကိုးကန္႕လက္ဖက္ေျခာက္ေတြ သံုးထားတယ္ကြ ဧကႏၱ မင္းေယာကၡမၾကီး နွစ္လံုးထီမ်ား ေပါက္ထားသလားမသိဘူး´

`ၾကားသြားလို႕ ေျပးေပါက္မွားေနပါဦးမယ္ ေဒါင္းၾကီးရာ´

စားပြဲထုိးေလးလာခ်ေသာ စမူစာသုတ္နဲ႕ ထမင္းသုတ္ပူပူေလးကို နွစ္ေယာက္သား အားပါးတရ စားပစ္လိုက္ၾကသည္။တမနက္ခင္းလံုး ခုန္ေပါက္ေနခဲ့တဲ့ အစာအိမ္လည္း ခုမွပဲ ေက်နပ္စြာ ျငိမ္သက္သြားပါေတာ့သည္။
က်ဆိမ့္ေလးေသာက္ရင္း ေဆးေပါ့လိပ္ကိုယ္စီနဲ႕ ဇိမ္ယူလိုက္ၾကေသးသည္။

`သြားၾကမယ္ေလ´

`လစ္ၾကတာေပါ့၊ ဟာ ေဟ့ေကာင္ ေဒါင္းၾကီး ေရွ႕မွာ ဆန္နီမို႕လား´

`အင္းဟုတ္တယ္´

`တစ္ေယာက္တည္း လမ္းေလွ်ာက္လာတာကြ မင္းေတာ့ ဂြင္ပဲ´

`ဒီတခါေတာ့ ေက်နပ္ေအာင္ကို ေတာင္းပန္မယ္ကြာ မင္းေနာက္က ေျဖးေျဖးလိုက္ခဲ့ေတာ့´

ဂူဂဲကို ထားခဲ့ျပီး သူမဆီ လွ်င္ျမန္ေသာ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ လိုက္သြားမိသည္။

`ဆန္နီ..ဆန္နီ...ေနပါဦး တို႕ စကားနည္းနည္းေလာက္ေျပာခ်င္လို႕´

မၾကားတာလည္း မၾကားခ်င္ေယာင္ပဲေဆာင္ေနသလားမသိ သူမကေတာ့ တခ်က္ေလးမွ ငဲ့မၾကည့္ေပ။

`ဆန္နီ တကယ္ခဏေလးပါ အဲဒီလို မလုပ္ပါနဲ႕ လူေတြ႕ေရွ႕ ၾကည့္မေကာင္းပါဘူး။ဒီတစ္ခါပဲ ေနာက္ဆံုးအခြင့္အေရးအေနနဲ႕ တို႕ကို ေတာင္းပန္ခြင့္ေပးပါ´

သူမ လွပေသာ ေျခလွမ္းေတြကို တံု႕ခနဲရပ္လိုက္သည္။ထို႕ေနာက္ နဖူးေပၚ ၀ဲျဖာက်ေနေသာ ဆန္ႏြယ္စေတြကို ယမ္းခါရင္း က်ေနာ့္ကို စူးစူးရဲရဲေလး ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။
ခ်စ္သူရယ္ ခုလ္ုိအနီးကပ္ ျမင္ေတြ႕ခြင့္မရတာ ဘယ္နွစ္ရက္ရွိျပီလဲ။

ခ်စ္စရာ ေကာင္းလိုက္တာကြာ။ေနမေကာင္း၍မ်ားလားမသိ မ်က္နွာေလးကေတာ့ နည္းနည္း ျငႈိိးေနသည္။

`ကိုေက်ာ္သူ ဘာေျပာမွာလဲ ေျပာေလ က်မ အတန္းတက္ရဦးမွာ´

`ေဆာရီး ဘယ္ကစေျပာရမလဲလို႕ စဥ္းစားေနလို႕ ဒီလိုေလ ဟုိတေန႕က ကိစၥကို တို႕တကယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္။ေနာက္ဘယ္ေတာ့မွ ဒီလို မျဖစ္ေစရဘူးလို႕ ကို ကတိေပးတယ္။တို႕မင္းကို ေတာင္းပန္ဖို႕ အၾကိမ္ၾကိမ္ၾကိဳးစားခဲ့ပါတယ္၊ဒါေပမယ့္..´

`ဒီကိစၥေတြကို ထားလိုက္ပါေတာ့ ကိုေက်ာ္သူ၊က်မကလည္း ဘာမွမျဖစ္ခဲ့ဘူးလို႕ သေဘာထားျပီး ေမ့လိုက္ပါျပီ´

`တို႕က မွားခဲ့တာဆိုေတာ့ ေတာင္းပန္ရမွေပါ့´

`ေတာင္းပန္စရာမလိုပါဘူး၊ က်မအားလံုးကို ခြင့္လႊတ္ျပီးသားပါ။က်မသြားမယ္´

`ေနပါဦး ဒါဆို ဟုိေလ တို႕ကို အရင္တုန္းကလို ျပန္ေခၚမွာလား´

`၀မ္းနည္းပါတယ္ အဲဒီကိစၥကေတာ့ မျဖစ္နိုင္ေတာ့ပါဘူး က်မဆံုးျဖတ္ျပီးပါျပီ၊က်မ ိကုိေက်ာ္သူ႕ကို ခင္ပါတယ္၊ဒါေပမယ့္ က်မသြားပါရေစရွင္´

`အဲဒါဆို ဆန္နီ တို႕ကို တကယ္စိတ္မေျပေသးလို႕ေပါ့´

`ရွင္ထင္ခ်င္သလို ထင္နိုင္ပါတယ္´

`အဲဒီေလာက္ေတာင္ပဲလားဗ်ာ က်ေနာ္တကယ္၀မ္းနည္းပါတယ္၊ က်ေနာ့္ကိုျမင္တိုင္း ိတ္ဆင္းရဲမွာေပါ့ေနာ္
က်ေနာ္ ဆန္နီနဲ႕ ေ၀းရာကို ထြက္သြားနိုင္ဖို႕ ၾကိုးစားပါ့မယ္။ေနာက္ဆို ဆန္နီစိတ္ဆင္းရဲရမွာ မဟုတ္ပါဘူး´

`က်မကလည္း အဲဒီအတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္´

သူမသည္ က်ေနာ့္ေရွ႕မွာ အရာအားလံုးကို လစ္လ်ဴရႈလွ်က္ ညင္သာစြာ ထြက္ခြာသည္။က်ေနာ့္ရင္ထဲမွာေတာ့ ေတာင္ေတြျပိဳေနသလို တအုန္းအုန္းခုန္လႈိက္က်န္ေနခဲ့ပါသည္။ကမာၻၾကီး ရုတ္တရက္ ေအးစက္သြားသလိုပါပဲ။

မုန္တိုင္းတိုက္ခံလိုက္ရတဲ့ သစ္ပင္တစ္ပင္လိုပဲ က်ေနာ္ နွလံုးသားေတြ ယိမ္းထိုးက်န္ခဲ့ပါသည္။

`ေဒါင္းၾကီး အဆင္မေျပဘူးလား´

`မင္း ျမင္တဲ့အတိုင္းပဲကြာ´

`ေပ်ာ့ညံ့တယ္လို႕မင္း ေျပာလဲခံရမွာပဲ ခုငါ ၀မ္းနည္းပက္လက္ကို ငိုပစ္ခ်င္စိတ္ေပါက္ေနတယ္´

`ငါနားလည္ပါတယ္ သူငယ္ခ်င္းရာ´

အခ်စ္ဆိုေသာခံစားခ်က္သည္ ဤမွ်ေလာက္ ျပင္းထန္လိမ့္မည္ ဟု က်ေနာ္တစ္ခါမွ ၾကိုေတြးမထားခဲ့မိဘူးပါ။

`ဘယ္တတ္နိုင္မွာလဲ ဂူဂဲ ငါ့အတြက္ ထိုက္တန္တဲ့ ဆုလဒ္တစ္ခုပဲ ျဖစ္မွာပါ´

`မင္းတို႕ဥစၥာကလည္း အျပက္အျပက္နဲ႕ တကယ္ နွေခါင္းေသြးထြက္ေနျပီ´

`ဘယ္တတ္နိုင္မလဲကြာ အခ်စ္ဆိုတာ ဖန္တီးလို႕ရတဲ့ အရာတစ္ခုမွ မဟုတ္တာပဲ၊
ငါ ေက်ာင္းဆက္မတက္ခ်င္ေတာ့ဘူး ဂူဂဲရာ´

ဆက္ရန္
လင္းေ၀

က်ေနာ္နဲ႕ဗင္းဆင့္ဗန္ဂိုး.....

တိတ္ဆိတ္ ျငိမ္သက္ေနတဲ႕
ေလေျပရဲ့ ရင္ခုန္မႈ
`ၾကယ္´မစံု `လ´မစံု
ေၾကကြဲေနတဲ့ `ည´
ငါ့ေရွ႕မွာ
အခါခါ အိပ္ေမာက်ေနတဲ့
`ပင္လယ္´
ကမ္းစပ္ကို
က်ီစယ္ဖို႕
ခဏခဏ
ရိ္ုက္ခတ္ေနတဲ့
`လႈိင္း´ေတြ
`ဗင္းဆင့္´ေရ..
ခင္ဗ်ား ပန္းခ်ီကားထဲက
`ၾကယ္ပြင့္´ေတြ
ပင္လယ္ထဲ
ခုန္ခ်ေနတာ
က်ေနာ္
ျမင္ရတယ္...
ျပီးေတာ့
ခင္ဗ်ား ေရးျခစ္ထားတဲ့
လေရာင္ပ်ပ်ကလည္း
က်ေနာ့္
နွလံုးသားေပၚ
လြမ္းလြမ္းဆြတ္ဆြတ္
ထိုးက်လုိ႕
ျပီးေတာ့..
အာလူးစားၾကသူေတြ..
ေနၾကာပန္းေတြ..
ဂ်ံဳခင္းေတြ...
မုန္တိုင္းေတြ...
အလွ်ံညီးညီး ေတာက္ေလာင္ေနတဲ့
ေနေရာင္ေတြ...
လယ္ကြင္းထဲက
ဖြာလန္ၾကဲေနတဲ့
ထြန္ေရးေၾကာင္း
ေက်ာက္မီးေသြးတြင္း
အလုပ္သမားေတြရဲ့
ုစုတ္ျပတ္သတ္ေနတဲ့ဘ၀ေတြ..
.....
.......
..........
ခံစားတတ္ေသာ
ကုိယ္ခ်င္းစာတတ္ေသာ
သနားတတ္ေသာ
အနုပညာအေပၚ
ရူးသြပ္ျပီး
အႏွႈိင္းမဲ့ဖန္တီးခ်င္ေသာ
ဟန္ေဆာင္ျခင္းကင္းမဲ့ေသာ
ခင္ဗ်ားရဲ့
နွလံုးသားဟာ
ရဲရဲရင့္ရင့္
တုန္ခါေနခဲ့တယ္..
အဲဒီ...
လႈပ္ခတ္သံဟာ
ခု...က်ေနာ့္
နွလံုးသားမွာ
ပဲ့တင္ထပ္ေနပါတယ္
.....
က်ေနာ့္ကို ဆီးၾကိုနႈတ္ဆက္
ေပြ႕ဖက္ကာ
လက္ကမ္းၾကသူ
က်ေနာ္က ဆီးၾကိုနႈတ္ဆက္
ေပြ႕ဖက္ကာ
လက္ကမ္းရမယ့္သူ
က်ေနာ့္ကို
နႈတ္ဆက္ထြက္ခြာ
လက္ယမ္းကာ
ထားသြားၾကသူ
က်ေနာ္က
နႈတ္ဆက္ထြက္ခြာ
လက္ယမ္းကာ
ထားခဲ့ရမယ့္သူ.....
....
အရာရာဟာ
ေႏြဦးရဲ့
တိမ္ေျပးေတြလို
......
ကမာၻၾကီးေပၚရွင္သန္
ေနထိုင္ျခင္းအတြက္
က်ေနာ္
ေဟာဒီ
ကမာၻၾကီးကို
ဘာမ်ားေပးနိုင္မလဲ......

သားထက္ (မံုရြာ)

လင္းလက္ဖို႕ ေမွာင္ေနတဲ့ `ည´

ေနထိုင္ၾကီးျပင္းဖို႕
ဘ၀အတြက္
ေပးဆပ္ရတဲ့
အရင္းအႏွီးေတြက
မမ်ားလြန္းဘူးလား...
ကမာၻၾကီးနဲ႕ အတူ
လည္ပတ္ဖို႕
အသက္ရွဴတတ္ရံုနဲ႕
မလံုေလာက္ဘူး ဆိုတာကို
ငါ့ဦးေနွာက္
ပိစိေကြးေလးက
ေလးေလးလံလံ
သိေနရဲ႕...
ၾကာေတာ့လည္း
မနက္ျဖန္ေတြအေၾကာင္း
ေတြးရတာ
ရင္နာစရာ
ေကာင္းလြန္းသလိုလို..
အဲဒီထက္ ရင္နာစရာေတြဟာ...
ေဟာဒီ ကမာၻၾကီးရဲ့
အိတ္ကပ္ထဲ
ေဘာင္ဘင္ေတြ ခတ္လို႕...
မနက္ျဖန္အတြက္ စစ္ပြဲေတြ...
မနက္ျဖန္အတြက္ ေရာဂါေတြ...
မနက္ျဖန္အတြက္ မုန္တိုင္းေတြ....
မနက္ျဖန္အတြက္ ငတ္မြတ္ျခင္းေတြ...
မနက္ျဖန္အတြက္ ငိုေၾကြးျခင္းေတြ..
မနက္ျဖန္အတြက္ တံလွ်ပ္ေတြ...
မရဏေတးသံေတြဟာ
၀ံံပုေလြေတြနဲ႕အတူ
ေရာက္လာၾကလိမ့္မယ္...
လယ္သမားက
စပါးစိုက္ဖို႕ ေငြမရွိဘူး
အလုပ္သမားက
အလုပ္သြားဖို႕ ေငြမရွိဘူး
ေ၀ဒနာသည္က
ေဆးခန္းျပဖို႕ ေငြမရွိဘူး
မီးဖြားစရိတ္မရွိတဲ့ မိခင္ေတြ..
အစြန္႕ပစ္ခံထားရတဲ့ မိဘမဲ့ကေလးေတြ..
ကိုယ့္ကိုယ္ကို အသုဘမခ်နိုင္ပဲ ေသဆံုးသြားၾကသူေတြ...
.......
.................ဒါေတြဟာ
အတၱၾကီးၾကီး လူတခ်ိဳ႕က
ရက္ရက္စက္စက္
ေပးအပ္ခဲ့တဲ့ဲ့
အဆိုးရြားဆံုး ဆုလဒ္ေတြပါပဲ....
ဆင္းရဲသားက
ဆာေလာင္ေနျပီး
ကဗ်ာဆရာက
ငိုေၾကြးေနပါတယ္..။
ေသဖို႕
တစ္ရက္နီးလာရံုက လြဲလို႕
ဘာမွ
ေရရာ
ပီျပင္မလာနိုင္တာ
ေသခ်ာေနျပီတဲ့လား...
ဒါပာာ
အာရံုမတက္ခင္
ေမွာင္မိုက္ျခင္းမ်ိဳးပဲ
ျဖစ္ရမွာပါ
သူငယ္ခ်င္းရာ..
ငါကေတာ့
စံပယ္ရနံ႕ေတြနဲ႕
ထစ္ခ်ဳန္းလာမယ့္
ေန႕သစ္တစ္ခုကို
ေတာင့္တစြာ
ေစာင့္ေမွ်ာ္ရင္ခုန္ေနဆဲပဲ...။

သားထက္ (မံုရြာ)

ခါးသက္သြားေသာဆုလဒ္မ်ား

ၾကယ္ေတြ
ရုတ္တရက္
ေသဆံုးသြားရတဲ့
ည တညပါ...
ေကာင္းကင္ ေပ်ာက္ရွသြားမွာ
ေၾကာက္လို႕
တိတ္တဆိတ္
ငိုေၾကြးေနတဲ့
လမင္းရဲ့
ရႈိက္သံသဲ့သဲ့ကို
ငါၾကားတယ္...
အျပာေရာင္
မွိန္ပ်ပ် လင္းေနတဲ့
ငါ့ရဲ့
အခန္းက်ဥ္းေလးက
ငါ့ကို
ေထြးေပြ႕ထားတယ္..
ေဟာဒီ..အခန္းထဲမွာ...
မင္း စြန္႕ပစ္လိုက္လို႕
နာၾကင္ေနတဲ့
ကဗ်ာတပုဒ္...
မင္းကို..လြမ္းလို႕..
တုန္ခါေနတဲ့
သံစဥ္တခု...
ဖတ္လက္စ
စာအုပ္တအုပ္...
စားလက္စ
ထမင္းပန္းကန္တခ်ပ္
ေရးလက္စ
သီခ်င္းတပိုင္းတစ
ဖရိုဖရဲ
အိပ္ေမာက်ေနတဲ့
ဂစ္တာအုိေလး...
က်ိဳးေၾကသြားတဲ့
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္
အပိုင္းအစေတြနဲ႕
ေလေျပက
အံထုတ္လုိက္တဲ့
ပန္းတပြင့္ရဲ့
ခတ္အက္အက္ ရနံ႕....
ျပီးေတာ့...
အမွတ္တမဲ့မ်ား...
အမွတ္တရမ်ား...
ဒဏ္ရာမ်ား...
မင္းနဲ႕ငါၾကား
ကမာၻၾကီး
ထက္ျခမ္း ကြဲသြားသလိုမ်ိဳး
အရာရာဟာ
ေ၀းကြာဖို႕
အဆင္သင့္ျဖစ္ေနၾကရဲ့...
ေနျမင့္ေလေလ
အရူးရင့္ေလေလ
အခ်စ္ေရ
ငါ့မ်က္လံုးေတြ
တျဖည္းျဖည္း
ေ၀၀ါးလာတယ္...
ဒါေပမယ့္
မ်က္၀န္းေတြရဲ့
`အဖြင္´့`အပိတ္´မွာ
မင္း...ပံုရိပ္ေတြ....
မင္း...သဏၭာန္ေတြ...
မင္း...အျပံဳးေတြ....
...ငါ.....
မုန္းရမွာတဲ့ လား....
ေမ့ရမွာတဲ့ လား...
မေတြ႕ခဲ့ၾကရင္
အေကာင္းဆံုးတဲ့ လား...
အိပ္ေပ်ာ္ဖို႕
ၾကိုးစားရင္း
မိုးလင္းသြားရဦးမယ့္
ေနာက္ လာမယ့္
ငါ့ရဲ့...အထီးက်န္ညမ်ား...
...ဒါေတြဟာ...
...ဒါေတြဟာ...
ခ်စ္တတ္သူ
တေယာက္အတြက္
ခ်စ္သူေပးခဲ့ေသာ
ဆုလဒ္မ်ား အျဖစ္
ငါ့နွလံုးသားေတြထဲ
အျမဲထစ္ခ်ဳန္းေနမွာပါ..
အခ်စ္ရယ္....

သားထက္ (မံုရြာ)

ခါးသက္သြားေသာဆုလဒ္မ်ား

ေနထိုင္မႈအသစ္

ငါနဲ႕အတူ
အျမဲရွိေနတဲ့
ေသျခင္းတရားရယ္..
ငါ့ဆီခဏခဏ
အလည္လာတတ္တဲ့
`ဒုကၡ´ဆိုတဲ့ ဧည့္သည္ၾကီးရယ္..
ငါဟာ..
သူတို႕နဲ႕အတူ
ဘ၀အတုေတြ ငွဲ႕ေသာက္ရင္း...
အိပ္မက္အတုေတြ စားသံုးရင္း...
တျဖည္းျဖည္း ၾကီးျပင္းလာတဲ့
`အတၱ´ကို
ေမြးျမဴရင္းေပါ့ေလ...
လူတခ်ိဳ႕က
ကိုယ့္ရွင္သန္မႈအတြက္
သူတပါးရဲ႕
အေသြးအသားကို
စားသံုးၾကတယ္..
လူတခ်ိဳ႕က
သူတပါးရွင္သန္မႈအတြက္
ကိုယ့္အေသြးအသားကို
ေပးဆပ္တယ္...
ျမင့္ျမတ္ျခင္းဟာ
ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္ေသာ
လူသားဆန္ေသာ
လူသား၏ နူးညံ့တဲ့ နွလံုးသားမွ
ညင္သာစြာလႈပ္ခတ္လိုက္ေသာ
ရင္ခုန္သံျဖစ္တယ္..။
အမွန္တရားဟာ
လင္းလက္ခဲတယ္...
ေမွးမွိန္ခဲတယ္..
ငါကေတာ့
အမွန္တရားေတြကို
ျမတ္နိုးတတ္ဖို႕
ၾကိုးစားတယ္...
ဘယ္လိုပဲ
မျမင္ကြယ္ေယာင္ေဆာင္ေပမယ့္
ငါ သယ္ေဆာင္ရမယ့္
အတိတ္ဟာ
ငါ့ေနာက္မွာ
အရိပ္ေတြလို
လိုက္ေနခဲ့တာပါ....
ခဏေလာက္
ျငိမ္ေပးစမ္းပါ
အမွန္တရားေတြကို
ၾကိတ္မွိတ္ျမိဳသိပ္ထားရတဲ့
နွလံုးသားေတြရဲ့
တုန္ခါလႈိက္ေမာေနတဲ့
ရင္ခုန္သံေတြ
ငါ ၾကားေနရတယ္
တခါတခါမွာ
ေပ်ာ့ညံ့တတ္တဲ့ ငါဟာ...
အမွားေတြကို
အမွားေတြကို
အမွားနဲ႕တုန္႕ျပန္တတ္ဆဲပဲ
`က်ား´ဆိုတာ ျမက္မစားရဘူး...တဲ့
ငါ..ရဲရင့္ဖို႕ကိုလည္း..
ၾကိုးစားေနပါတယ္...
ေဟာ..
ေနလံုးၾကီးေတာင္
တျဖည္းျဖည္း
ျမင့္လာေနျပီ
ငါ့ေရွ႕မွာ
ပ်က္စီးေနတဲ့
ဥယ်ာဥ္ၾကီးရွိတယ္
ဥယ်ာဥ္ဆိုတာ
သစ္ပင္ပန္းမံေတြရဲ့
ဆြတ္ပ်ံ႕သင္းျမတဲ့
ရနံ႕ေတြနဲ႕ပဲ
လွပေနဖို႕ေကာင္းတာ..
ခုေတာ့..
ျမက္ပင္ေတြနဲ႕
စိန္းလန္းခ်င္ေယာင္ေဆာင္ထားတဲ့
အဲဒီ ဥယ်ာဥ္အပ်က္ထဲ
ႏြားငတ္ေတြ
ပြဲက်ေနတယ္ေလ..

သားထက္ (မံုရြာနည္းပညာတကၠသိုလ္)

လေရာင္နဲ႕ေရးတဲ့...ေတးသြား...

ညတညရဲ့နိဂုံးဟာ
အာရုဏ္ဦးေနေရာင္ေတြနဲ႕
ရႊန္းသစ္လက္ေတာက္လာတတ္သလိုမ်ိဳး
အျမဲ..ေမွာင္မိုက္တိတ္ဆိတ္ေနတတ္တဲ့
ငါ့ဘ၀မွာ...ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြဟာ...
အျပာေရာင္အိပ္မက္ေတြနဲ႕အတူ
ေနေရာင္လေရာင္ေတြလို
ယွက္ျဖာလႈိက္စိုေနပါတယ္...
ဆာေလာင္လြန္းလို႕
ရႈိက္ၾကီးတငင္ ေမွာက္ငိုေနတဲ့
ကေလးငယ္ေလးရဲ့
ငတ္မြတ္ေတာင့္ျခင္းမ်ိဳးနဲ႕
ငါဟာ..တစံုတေယာက္ဆီက
ေမတၱာအၾကင္နာေတြကို
လိုခ်င္ျမတ္နိုးခဲ့ပါရဲ့..
ရယ္စရာပဲ...
`အခ်စ္´ဆိုတာ
ေပးတိုင္းျပန္ျပီးရရပါေစမယ္လို႕
ဘယ္သူက အာမခံမထားခဲ့သလို
`ဘ၀´ဆိုတာလည္း
ေတာင့္တတိုင္း ျပည့္စံုေစမယ္လို႕
ဘယ္သူ႕ကမွ အာမခံမထားဘူး
ငါကိုယ္ကရူးတာပါ
ဒီထက္နည္းနည္း သက္သာေအာင္
ျဖည့္ေတြးလိုက္တယ္
လူေတြအားလံုးနီးပါးဟာ
အရူးအမိုက္ေတြခ်ည္းပါပဲ.။
ျပိဳမလိုညိုေနတဲ့ တိမ္တိုက္ေတြက
မိုးစက္ေတြ တဖြဲဖြဲေျခြခ်
ငိုမလိုျပိဳေနတဲ့ နွလံုးသားတစ္ခုကို ေထြးပိုက္
ငါကေတာ့ စရုိက္ဆန္ဆန္ပဲ
အဲဒီ မိုးေရစက္ေတြထဲ
အသည္းကြဲျခင္းအထိမ္းအမွတ္နဲ႕
လွလွပပလမ္းေလွ်ာက္လိုက္တယ္
ဓာတ္ရွင္ထဲမွာဆိုရင္ေတာ့
ဒါဟာ အေကာင္းဆံုးအခန္းကို
ေရာက္တာပဲေပါ့..
ဒီလိုနဲ႕ မင္းနဲ႕...ငါ....
အလြမ္းေတြ တစ္ခုျပီး..တစ္ခုျခားရင္း..ေ၀းခဲ့တယ္..
ဒါေပမယ့္ကြယ္...
ဘာအေၾကာင္းနဲ႕ပဲျဖစ္ျဖစ္
မင္းငါ့ကို ၁ စကၠန္႕ေလာက္ေလး
သတိရေပးရင္
ငါ..ေက်နပ္ပါတယ္...ခ်စ္ရယ္..
အခ်စ္အတြက္...ေရးတယ္...
အလြမ္းအတြက္....ေရးတယ္....
ဘ၀အတြက္...ေရးတယ္....
ဒႆနအတြက္...ေရးတယ္....
အိုမယ္...နာမယ္...ေသမယ္....
သစၥာတရားတစ္ခုဟာ
ငါ့နွလံုးသားမွာ ရွင္သန္ေနပါတယ္..။
လေရာင္ေရးေရးနဲ႕
ေဆြးေဆြးလ်လ်ညေတြဆို
အလွပဆံုးကဗ်ာေတြ ငါခံစားခ်က္အတြက္
ငါေရးတယ္...
ပစၥဳပၸန္ဟာ
`အတိတ္´တစ္ခုလို
ဟန္ေဆာင္ျပီး
ငါ့ေရွ႕ကေန
ရုတ္တရက္ ထြက္ခြာသြားခ်ိန္
အနာဂတ္ဟာ
ကမူးရွဴးထိုးနဲ႕
ငါရဲ့
နံနက္ခင္းေတြဆီ
`ဘ၀´အေယာင္ေဆာင္ျပီး
ေရာက္လာခဲ့တယ္...
ငါကေတာ့
တညတခါဆီက
သာခဲ့ဖူးတဲ့
လေရာင္ေအးေအးေလးကို
လြမ္းေနမိတယ္....

သားထက္ (မံုရြာနည္းပညာတကၠသိုလ္)

ယုန္ပံုျပင္

ယုန္ပံုျပင္

တခါတုန္းက ေတာအုပ္ေလးတခုမွာ ယုန္ အသိုင္းအ၀ိုင္းေလး တခုရွိတယ္။ သူတို႕တေတြက
ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေလး ေနျပီး ေတာအုပ္ထဲက တျခားေတာေကာင္ေတြနဲ႕လဲ မေရာပဲ
သီးျခားေလးေနေလ့ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေတာအုပ္ထဲမွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတာေတြကို လံုး၀
မ်က္ေခ်ျပတ္ေနတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဟိုးနား၊ ဒီနားေတာလည္သြားရင္း ၾကားလာရတဲ့
သတင္းေတြကို ယုန္ေလးေတြ အခ်င္းခ်င္း ျပန္မွ်ေ၀တတ္ၾကတယ္။ ယုန္ေလးေတြ
ေျပာေနတာကို နားေထာင္ျပီး၊ ယုန္ ဖိုးဖိုး၊ ဖြားဖြားၾကီးေတြက အကဲျဖတ္
သံုးသပ္ခ်က္ေတြ ေပးတတ္ၾကတယ္။ ယုန္ေလးေတြကလဲ ပညာရွိ ဖိုးဖိုး၊
ဖြားဖြားၾကီးေတြရဲ႕ စကားလံုးေတြကို တေလးတစားနဲ႕ နားေထာင္တတ္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္
ယုန္ေလးတေကာင္ကေတာ့ ဒီလို မဟုတ္ဘူး။ ဖိုးဖိုးတို႕ ေတြးတာေတြက
တကယ့္လက္ေတြ႕နဲ႕ ကိုက္မွာ မဟုတ္ဘူးလို႕ အျမဲသံသယ ရွိေနတတ္တယ္။ ပညာရွိမ်ား
ေတြးၾကည့္ရင္၊ ေျပးၾကည့္တာထက္ မွန္တယ္ ဆိုတာကို ယုန္ေလးက လံုး၀ လက္မခံဘူး။
ေျပးၾကည့္မွ တကယ္သိမွာေပါ့လို႕ အျမဲေတြးေနတတ္တယ္။



ဒီလိုနဲ႕ တေန႕ေတာ့ ယုန္အသိုင္းအ၀ိုင္းေလးကို စြန္႕ခြာျပီး ေတာနက္ၾကီးထဲကို ယုန္ကေလး
ထြက္လာခဲ့တယ္။ ေတာနက္ထဲ ေရာက္ျပီး မၾကာခင္မွာပဲ တေနရာမွာ ေတာေကာင္ေတြ
စုေ၀းေနတာေတြ႕လို႕ အေျပးအလႊားသြားၾကည့္လိုက္တယ္။ ေတာေကာင္ေလးေတြက
ၾကမ္းပိုးေလး တေကာင္ကို လိပ္ပါဆိုျပီး တေကာင္က အဆိုတင္သြင္းလိုက္၊ တေကာင္က
ေထာက္ခံလိုက္နဲ႕ လုပ္ေနၾကတယ္။ ဒါနဲ႕ ယုန္ကေလးလဲ မေနႏိုင္ပဲ
သူတို႕ထင္ေနၾကတဲ့ လိပ္ကေလးဟာ ၾကမ္းပိုးေလး ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာလိုက္မိတယ္။
မၾကာပါဘူး။ သူတို႕ကို ၀င္ေႏွာင့္ယွက္တယ္ဆိုျပီး ေတာေကာင္ေတြက သြားျဖီးျပီး
၀ိုင္းလိုက္ၾကလို႕ ယုန္ကေလးခမ်ာ သုတ္ေခ်တင္ရပါေလေရာ။



ေျပးရင္းလႊားရင္းနဲ႕ သစ္ပင္တပင္ကို ေတြ႕တာနဲ႕ အေမာေျပဆိုျပီး သစ္ပင္ၾကီးရဲ႕ အရိပ္မွာ
၀င္ခုိလိုက္ရတယ္။ မၾကာပါဘူး။ သစ္ပင္ေပၚက ေတာေၾကာတေကာင္က ခုန္ဆင္းလာပါေလေရာ။
ဒီသစ္ပင္က သူပိုင္တဲ့ သစ္ပင္မို႕ သစ္ပင္နားကို မကပ္နဲ႕လို႕ ယုန္ကေလးကို
ေျပာတယ္။ ယုန္ကေလးက ေမာလြန္းလို႕ ခဏနားပါရေစဆိုေတာ့ သူ႕ကို ေရႊက်ားၾကီးလို႕
ေခၚရင္ ေနခြင့္ေပးမယ္ ဆိုပဲ။ ေတာေၾကာင္ၾကီးကို ျမင္ရက္နဲ႕ ေရႊက်ားၾကီးလို႕
ေခၚဖို႕ ဆိုတာကလဲ မလြယ္တာမို႕ ယုန္ကေလးလဲ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႕ သစ္ပင္ေအာက္က
ထြက္လာခဲ့ေတာ့တယ္။



ဒီလိုနဲ႕ မလွမ္းမကမ္းေရာက္ေတာ့ တီေကာင္ေလးတေကာင္ကို ေတြ႕ျပန္ေရာ။ တီေကာင္ကေလးက ေျမြအဖြဲ႕ဖြဲ႕ဖို႕ ႏွိဳးေဆာ္ေနတယ္ဆိုပဲ။

ယုန္ကေလးကိုလဲ ေျမြအဖြဲ႕ရဲ႕ အတိုင္ပင္ခံ ယုန္ပညာရွိေလး လုပ္ဖို႕ တီေကာင္ေလးက
ကမ္းလွမ္းတယ္။ ယုန္ကေလးလဲ စိတ္၀င္စားသြားျပီး တီေကာင္ေလး ေခၚသြားတဲ့
ေျမြအဖြဲ႕၀င္ေလာင္းေတြဆီကို လိုက္သြားမိတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ မၾကာပါဘူး။
ယုန္ကေလး စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႕ ျပန္ထြက္လာခဲ့ရတယ္။ ေျမြအဖြဲ႕ဖြဲ႕ခ်င္ေနတာေတြက
ေျမြေတြ မဟုတ္ပဲ တီေကာင္ေတြပဲ ျဖစ္ေနတာကိုး။

တီေကာင္ေတြဆီက ျပန္လာရင္း ယုန္ကေလး စိတ္ညစ္ေနရတယ္။ ဘယ္လိုေတာၾကီးမွန္းလဲ မသိ။
ေတာေၾကာင္ကလဲ ေရႊက်ားျဖစ္ခ်င္လိုျဖစ္၊ တီေကာင္ေတြကလဲ ေျမြအဖြဲ႕ ဖြဲ႕ခ်င္တယ္
ဆိုပါလား။



စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႕ ေတာနက္ထဲကေန ထြက္လာလိုက္တာ စားက်က္ေျမနား ေရာက္သြားျပန္တယ္။ အဲဒီမွာ သိုးေလးေတြကို
ေတြ႕လိုက္ရတာေၾကာင့္ ယုန္ကေလး ေပ်ာ္သြားတယ္။ သိုးေလးေတြက
ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႕ ေခါင္းေဆာင္တင္ေျမွာက္ပြဲ က်င္းပေနၾကတယ္။
သိုးေလးေတြရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ကို ယုန္ကေလးက ေသခ်ာလိုက္ၾကည့္ေနမိတယ္။
ၾကည့္ေနရင္းနဲ႕ လန္႕သြားျပီး ထခုန္မိပါေလေရာ။ ေခါင္းေဆာင္ဆိုတာက
သိုးေရျခံဳထားတဲ့ ၀ံပုေလြၾကီးပါလား။ ဒါဆို သိပ္မၾကာခင္မွာ ၀ံပုေလြၾကီးက
သိုးေလးေတြကို စားပစ္ေတာ့မွာပဲ။ သိုးေလးေတြအတြက္ စိုးရိမ္ျပီး ယုန္ကေလးက
ခုန္ဆြဆြနဲ႕ သတိေပးစကားေတြ လွမ္းေျပာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ယုန္ကေလးစကားကို
ဘယ္သိုးေလးကမွ နားမေထာင္ၾကဘူးေလ။ ဒါနဲ႕ပဲ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႕ ေတာထဲ
ျပန္၀င္ခဲ့ေတာ့တယ္။



မၾကာပါဘူး။ ေရေခ်ာင္းေလး တခုနားကို ယုန္ကေလး ေရာက္သြားျပန္ေရာ။ ေရေခ်ာင္းေလးမွာ ေရႊသမင္ေလးတေကာင္က
ေရေသာက္ဆင္းေနေလရဲ႕။ ေရႊသမင္ေလးက သိပ္လွတာေၾကာင့္ ယုန္ကေလးလဲ
ေငးေနမိတာေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေရႊသမင္ေလးနားကို မုဆိုးၾကီးတေယာက္
ေရာက္လာတယ္။ ျမားၾကီးနဲ႕လဲ ခ်ိန္ထားလိုက္ေသးတယ္။ ယုန္ကေလး လန္႕သြားျပီး၊
ေရႊသမင္ေလးကို ေအာ္ဟစ္သတိေပးမိတယ္။ မုဆိုးၾကီးလာေနျပီလို႕။ ေရႊသမင္ေလးက
ဂရုမစိုက္ဖူး။ ငါ့ရဲ႕ အဂါၤအဆင္းေၾကာင့္ မုဆိုးၾကီးက တကယ္ သတ္မွာ
မဟုတ္ပါဘူး။ က်ီစားတာ ေနမွာပါတဲ့။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အဟုတ္ၾကီးထင္ျပီး၊
ျမားနဲ႕ခ်ိန္ထားတဲ့ မုဆိုးၾကီးကို အထင္ေသးေနတဲ့ ေရႊသမင္ေလးကို ၾကည့္ရင္း
ယုန္ကေလးက သနားေနမိတယ္။ မၾကာခင္မွာ ျမားတန္းလန္းနဲ႕ အသက္ထြက္ရေတာ့မွာပါလား။
မၾကည့္ရက္တာနဲ႕ ယုန္ကေလး ေျပးထြက္လာခဲ့တယ္။



ေျခဦးတည့္ရာကို ေျပးထြက္လာတဲ့ ယုန္ကေလးဟာ ေတာနက္ထဲမွာ တရွဴးရွဴးတရွားရွား လုပ္ေနတဲ့
ေတာ၀က္ၾကီးတေကာင္နဲ႕ သြားတိုးပါေလေရာ။ ေတာ၀က္ၾကီးက ေဒါသေတြ အရမ္းထြက္ေနတယ္။
သူ႕ေတာ၀က္ မိသားစုေလးကို ျဖိဳခြဲသြားတဲ့ မုဆိုးၾကီးကို လက္စားေခ်မလိုတဲ့။
ေဒါသနဲ႕ တိုက္ပြဲ၀င္ရင္ ရွံဳးတတ္တာေၾကာင့္ ေဒါသေတြကိုေလွ်ာ့လို႕ ယုန္ကေလးက
ေျဖာင့္ျဖရတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေတာ၀က္ၾကီးက ယုန္ကေလးေျပာတာကို နားမလည္ဘူး။
သူ႕ဘက္က လိုက္ေျပာတာကိုလဲ ေျပာတယ္လို႕ မေတြးတတ္ဘူး။ မုဆိုးဘက္ကို
ဘက္လိုက္တယ္ဆိုျပီး ယုန္ကေလးကို ျပႆနာရွာပါေလေရာ။ ဒါနဲ႕ ယုန္ကေလးလဲ
ေတာ၀က္ၾကီးနားက ေျပးထြက္ခဲ့ရျပန္တယ္။



မၾကာပါဘူး။ ေတာေကာင္ေတြ စုေ၀းေနၾကတာ ေတြ႕ေတာ့ မေနႏိုင္၊ မထိုင္ႏိုင္နဲ႕
အနားကပ္သြားမိျပန္တယ္။ ေတာေကာင္ေတြ စုျပီး ေတာဘုရင္ ေရြးပြဲ
လုပ္ေနၾကတာပါကလား။ လည္ဆံဖြားဖြားနဲ႕ ျခေသ့ၤၾကီးက ဟန္ေရးျပေနတယ္။
သူ႕ပါးစပ္မွာလဲ ေတာေကာင္ေတြကို ကိုက္ျဖတ္ထားတဲ့ ေသြးစေတြနဲ႕။
ေတာေကာင္ေလးေတြလဲ ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႕လန္႕နဲ႕ သူ႕ကိုပဲ ေတာဘုရင္
တင္ေျမွာက္လိုက္ၾကရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ထိလဲ ျခေသ့ၤၾကီးက ဟိန္းေဟာက္ေနတုန္းပဲ။
ျခေသ့ၤၾကီးကို ယုန္ကေလးက အရမ္းမုန္းသြားတယ္။ ေတာေကာင္ေလးေတြကိုလဲ
သနားမိတယ္။ ေတာေကာင္ေလးေတြ ျခေသ့ၤၾကီးလက္က လြတ္ဖို႕ ျခေသ့ၤၾကီးထက္
အေကာင္ၾကီးတဲ့ ဆင္ၾကီးကို သြားေခၚမွ ျဖစ္မယ္လို႕ ေတြးလိုက္မိတယ္။



ဒါနဲ႕ ဆင္ၾကီးကို ရွာဖို႕ ယုန္ကေလး ထြက္လာခဲ့တယ္။ ဆင္ၾကီးကို ေတာအႏွံ႕လိုက္ရွာတာ
မေတြ႕ဘူး။ လယ္ကြင္းေတြဘက္ ထြက္သြားတယ္ ဆိုတာနဲ႕ အေျပးအလႊား လိုက္ရပါေလေရာ။
ဒါေပမယ့္ ဆင္ၾကီးကို လယ္ျပင္မွာ ေတြ႕ရေတာ့ ဆင္ၾကီးနားကို ယုန္ကေလး
မကပ္ရဲေတာ့ဘူး။ လယ္ျပင္မွာက ဆင္ၾကီးတေကာင္ထဲမွ မဟုတ္တာပဲ။ က်ားၾကီးလဲ
ရွိေသးတယ္။ ဆင္ၾကီးနဲ႕ က်ားၾကီးက လယ္ျပင္မွာ ေတြ႕ျပီး တေကာင္နဲ႕ တေကာင္
တိုက္ခိုက္ေနၾကတယ္။ ဘာလို႕ တိုက္ေနၾကတာလဲလို႕ အနီးအနားက ေတာေကာင္ေလးေတြကို
ယုန္ေလးက လိုက္ေမးၾကည့္တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အေျဖကိုၾကားရေတာ့ ယုန္ကေလး
ပက္လက္လန္ လဲက်သြားတယ္။ က်ားနဲ႕ဆင္ လယ္ျပင္မွာ ေတြ႕ေနရတဲ့ အေၾကာင္းက
ေတာဘုရင္ေရြးပြဲမွာ ျခေသ့ၤကို ဘယ္သူတိုက္ခိုက္မွာလဲဆိုတာကို ျငင္းခုန္ရင္း
တိုက္ေနၾကတာတဲ့။



ေတာဘုရင္ေရြးပြဲကေတာ့ ျပီးသြားျပီ။ ျခေသ့ၤၾကီးကလဲ ေတာဘုရင္ ျဖစ္ေနျပီ။ က်ားနဲ႕ဆင္က တိုက္လို႕ ေကာင္းေနၾကတုန္း။

ပက္လက္လွန္ျပီး ယုန္ကေလး ငိုေၾကြးေနမိတယ္။ ေတာဘုရင္ ေရြးပြဲက ျပီးသြားျပီလို႕ တတြတ္တြတ္
ရြတ္ရင္းနဲ႕ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ယုန္ကေလးကို ဘယ္သူကမွလဲ ဂရုမစိုက္ၾကပါဘူး။
အနီးအနားက ေတာေကာင္ေတြက က်ားၾကီးနဲ႕ ဆင္ၾကီးကို ၾကည့္ျပီး
ဘယ္သူႏိုင္မလဲလို႕ ေဟာကိန္း ထုတ္ေနၾကတုန္းပဲ။



ခင္မမမ်ိဳး (၃၀၊ ၁၀၊ ၂၀၁၀)
ေမးထဲေရာက္လာတာေလး ဂြတ္လို႕

ဒါလားဟဲ့လူ႕ဘ၀

ဒီစာေလးဟာ
18.5.2010 ေန ့လည္ ( ၃ ) နာရီခန္ ့တြင္ ကြယ္လြန္သြားေသာကိုေဇမ်ိဳးလတ္ (
၂၇ ) နွစ္မကြယ္လြန္မွီမွာ ေရးသားခဲ႔ေသာစာေလးပါ ဘဝသရုပ္ေတြ
အမ်ားႀကီးရွိေနပါတယ္ ဖတ္သင္႔တယ္ထင္လို႔ မွ်ေဝေပးလိုက္ တာပါ

ဒီေန႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ အိမ္ႀကီးႀကီးေတြ ရွိၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္
မိသားစု၀င္နည္းနည္းနဲ႔။
အဆင္ေျပမႈေတြ ပိုမ်ားလာတယ္၊ ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္ေတြ နည္းကုန္ၾကတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မွာ ဘြဲ႕လက္မွတ္ေတြမ်ားမ်ား ပိုင္ဆိုင္လာတယ္၊ ဒါေပမယ့္
ေယဘုယ်အသိေတြ နည္းလာတယ္။


ဗဟုသုတေတြ မ်ားလာတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ေ၀ဖန္ပိုင္းျခားမႈေတြ နည္းလာတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ တတ္ကၽြမ္းသူေတြ မ်ားမ်ားရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျပႆနာေတြ
ပိုမ်ားလာတယ္။
ေဆးေတြ မ်ားမ်ားစားစား ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်န္းမာေရးေကာင္းတဲ့သူေတြ နည္းလာတယ္။


ကၽြန္ေတာ္တို႔ အမႈမဲ႔အမွတ္မဲ႔ သံုးျဖဳန္းေနၾကတယ္။
ရယ္တာေတာ့ အေတာ္နည္းသြားၿပီ။
ကားေမာင္းတာ အေတာ္ျမန္လာၾကတယ္။
ေဒါသျဖစ္ဖို႔ အေတာ္ေလးျမန္လာၿပီ။
အိပ္ယာ၀င္တာ ေနာက္က်လြန္းတယ္။
စာဖတ္တာ အေတာ္ေလးနည္းတယ္။
႐ုပ္ျမင္သံၾကားေတာ့ အေတာ္ၾကည့္ၾကသား။* ဘုရားရွိခိုးတာ အေတာ္နည္းလာၿပီ။*


ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ပိုင္ဆိုင္မႈေတြကို တိုးပြားဖို႔လုပ္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ တန္ဖိုးေတြေတာ့ ေလ်ာ့လာၾကတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ စကားကို ရႊန္းရႊန္းေ၀ေအာင္ ေျပာၾကတယ္။ ေမတၱာေတြနည္းလာၿပီ။
လိမ္တာညာတာေတာ့ မၾကာခဏပဲ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနထိုင္ဖို႔အတြက္ သင္ယူခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘ၀အတြက္မဟုတ္ဘူး။


ကၽြန္ေတာ္တို႔ သကၠရာဇ္မွာ ဘ၀ကို ျမႇဳပ္ႏံွေနၾကတယ္။ ဘ၀အတြက္ သကၠရာဇ္ေတြကို
အသံုးမခ်ႏိုင္ဘူး။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မွာ ႀကီးမားတဲ့အေဆာက္အဦးေတြ ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္
စိတ္ရွည္သည္းခံႏိုင္မႈဟာ အေတာ္ေသးေကြးလာတယ္။
က်ယ္ျပန္႔တဲ့ လမ္းမႀကီးေတြ ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ အျမင္ေတြ ႐ႈေထာင့္ေတြ
ေသးသိမ္လာတယ္။


ကၽြန္ေတာ္တို႔ မ်ားမ်ားသံုးလာတယ္။ ဒါေပမယ့္ နည္းနည္းပဲ ရတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ မ်ားမ်ားစားစား ၀ယ္လာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေက်နပ္မႈကေတာ့ အေတာ္နည္းတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ လဆီကို သြားဖို႔၊ ျပန္ဖို႔ နည္းလမ္းေတြရွိတယ္။
ဒါေပမယ့္ လမ္းကူးၿပီး အိမ္နီးနားခ်င္းဆီသြားဖို႔ အေတာ္ခက္ေနတယ္။


ကၽြန္ေတာ္တို႔ အျပင္အာကာသကို ႀကီးစိုးႏိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အတြင္းအဇၩတၱကို
မပိုင္ႏုိင္ဘူး။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ အက္တမ္ကို ခြဲျခမ္းႏိုင္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ အာဂါတ
တရားကို မဟုတ္ဘူး။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ မ်ားမ်ားေရးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေလ့လာမႈေတြနည္းလာတယ္။
စီမံကိန္းေတြမ်ားတယ္။ ၿပီးေျမာက္တာ နည္းတယ္။


*ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခပ္သုတ္သုတ္လုပ္ဖုိ႔ သင္ယူၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေစာင့္စားတတ္ဖုိ႔
မပါဘူး။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမင့္မားတဲ့၀င္ေငြေတြ ရွိလာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေသးသိမ္တဲ့
စိတ္ဓါတ္ေတြနဲ႔။*
ကၽြန္ေတာ္တို႔ သတင္းအခ်က္အလက္မ်ားသိမ္းဖို႔ ေကာ္ပီမ်ားမ်ားပြားဖို႔
ကြန္ျပဴတာေတြထြင္ခဲ့ၾကတယ္။


ဒါေပမယ့္ အဆက္အသြယ္ေတာ့ နည္းလာၾကတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ အရည္အတြက္မ်ားမ်ား ထုတ္ႏိုင္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ အရည္အေသြး
နည္းနည္းနဲ႔။
အသင့္စားအစားအစာေတြ ေခတ္စားေနတယ္။ အစာေခ်ဖ်က္ႏိုင္မႈက အေတာ္ေႏွးလာတယ္။
လူ ခပ္ျမင့္ျမင့္ေတြ ျဖစ္ေပမယ့္ စ႐ိုက္ေတြက ခပ္သိမ္သိမ္ပဲ။


အားလပ္ခ်ိန္ ပိုလာေပမယ့္ ေပ်ာ္ရြင္မႈေတြ နည္းလာတယ္။
အစားအစာအမ်ိဳးအစားမ်ားလာေပမယ့္ အဟာရေတြနည္းလာတယ္။
ႏွစ္ေယာက္စာ ၀င္ေငြေတြျဖစ္လာေပမယ့္ လင္မယားကြာရွင္းမႈေတြမ်ားလာတယ္။
လွပတဲ့ အိမ္ယာေတြမွာ က်ိဳးပ်က္ေနတဲ့ အိမ္ေထာင္ေတြနဲ႔။

လူမိုက္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ရင္ခုန္သံ....

ဘ၀ဆိုတာ
တိုက္ဆိုင္မႈတစ္ခုပဲလား....
ေကာင္မေလးေရ...
မင္းနဲ႕ငါ
ေတြ႕ခဲ့ၾကတာဟာလည္း
တိုက္ဆုိင္မႈတစ္ခုပဲျဖစ္မယ္ထင္ရဲ့....
ငါကေတာ့
အဲဒီတိုက္ဆုိင္မႈေလးကို
အျမဲလြမ္းေနမွာပါ...
ခုိင္ခုိင္မာမာ
ေျပာနိုင္တာတစ္ခုကေတာ့
ငါ..မင္းကို..
ျမတ္ျမတ္နိုးနိုးခ်စ္မိသြားတာဟာ
တိုက္ဆိုင္မႈတစ္ခု
မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး..အခ်စ္ရယ္...
အရာရာကို
ဆုတ္ကိုင္ထားခ်င္တဲ့
ကေလးဆန္ဆန္စိတ္ကူးေတြနဲ႕
ငါဟာ
ခတ္ဆိုးဆိုး ခတ္မိုက္မိုက္
ေကာင္ေလးပါ...
ငါ့လို....
လူမိုက္တစ္ေယာက္ရဲ့
ရင္ခုန္သံဟာ
မင္းအတြက္ေတာ့
သစ္ရြက္ေျခာက္တစ္ရြက္
ေၾကြက်သြားတာေလာက္ေတာင္
ရင္ခုန္ဖြယ္ေကာင္းမယ္မဟုတ္ေပဘူး....
ဘ၀ရဲ့ရိုက္ခ်က္ေတြနဲ႕
ငါ့နွလံုးသားဟာ
ဖြာလန္ၾကဲေအာင္
တိုက္စားပြန္းပဲ့ေနပါတယ္...
အခ်စ္ရယ္
င့ါရင္ထဲမွာ
မုန္တိုင္းေတြ..မုန္တိုင္းေတြေလ..
ရင္တစ္ခုလံုး...ပြင့္ထြက္....ေလာင္ျမိုက္သြားမတတ္ပါပဲ....
မုန္းတီးရက္စက္စြာ
မင္းေပးခဲ့တဲ့
မ်က္ေစာင္းလွလွေလးေတြေလ
ငါ..ရင္အကြဲခံျပီး
သိမ္းဆည္းထားပါတယ္....
အရာရာကို
ထိရွခံစားလြယ္လြန္းတဲ့
ငါ့အသည္းနွလံုးေတြ
ခမ္းေျခာက္သြားၾကစမ္းပါကြာ
အရက္ေတြ
တစ္ခြက္ျပီး..တစ္ခြက္...
ငါ...
မိုက္မိုက္မဲမဲ
ေသာက္ေနမိတယ္
အခ်စ္ရယ္..
ျဖစ္နိုင္မယ္ဆိုရင္
မူးေမွာက္ျပီး
ရူးသြပ္ခဲ့မႈေတြအားလံုး
ေမ့ေပ်ာက္ကုန္ဆုံုးသြားေအာင္
ေသာက္လိုက္ပါရေစ....
ေကာင္မေလးရယ္
မင္းက
ငါခ်စ္တဲ့အတုိင္း ျပန္မခ်စ္နိုင္ေပမယ့္
ေဟာဒီ....အရက္ေတြကေတာ့
ငါေသာက္တဲ့အတုိင္း
အမွန္အကန္ကို
မူးေစမွာပါပဲေလ........

သားထက္ (မံုရြာ)

က်ေနာ္ဖန္ဆင္းေသာ.....

ႏူးညံ့တဲ့ ပန္းတစ္ပြင့္ဟာ
ၾကမ္းတမ္းတဲ့ လက္တစ္စံုထဲ
အစြမ္းကုန္ လွပေနခဲ့ပါတယ္.....
ငါ ယုယသမွ်
တကုတက
ပြင့္ရွာတဲ့ ပန္းကေလးတစ္ပြင့္ဟာ
`အခ်စ္´ပါပဲ
အိပ္မက္ေတြ ဆြဲလွန္ျပီး
နိုးထလာသလိုမ်ိဳး
`အခ်စ္´ဟာ
ငါ့အတြက္
ရွင္းသန္႕ျဖဴစင္လြန္းပါတယ္..
တူရြင္းနဲ႕တူတဲ့
ငါ့လက္ေတြနဲ႕
ငါ့ႏွလံုးသားကိုထြန္ယက္
ငါကိုယ္တိုင္
ငါ့အေသြးေတြနဲ႕ သြန္းေလာင္း
ငါ့ရဲ့...
ဘယ္ေတာ့မွ မေဟာင္းနိုင္တဲ့
အၾကင္နာေလေျပေတြေအာက္မွာ
ညင္သာစြာ
ဖူးပြင့္ေနပါ
`အခ်စ္´ ရယ္...
ႏူးညံ့တဲ့ ပန္းတစ္ပြင့္ဟာ
ၾကမ္းတမ္းတဲ့ လက္တစ္စံုထဲ
အစြမ္းကုန္ လွပေနခဲ့ပါတယ္.....

သားထက္ (မံုရြာ)

သတင္းအတုေတြနဲ႕ `လူ´......

ပါးစပ္က အသံထြက္ေတာ့
နားက ၾကားတယ္...
ပံုရိပ္က လင္းလက္ေတာ့
မ်က္လံုးက ျမင္တယ္...
ဦးေနွာက္က စဥ္းစားေတာ့
နွလံုးသားက ခံစားတယ္...
စားဖို႕...၀တ္ဖို႕...ေနဖို႕...
လူေတြ လုပ္ၾကံဖန္တီးေနတဲ့
ဇာတ္လမ္း အတုေတြပါ...
ဘတ္စ္ကားတစ္စင္း
စီးနင္းျဖတ္သန္းသြားရာ ေနာက္က
ဖုန္ေတြ အမႈိတ္ေတြလိုပဲ
က်ေနာ္...အာရံုေတြေနာက္
လိုက္ေန...မိုက္ေနဆဲ...
နံနက္ခင္းတစ္ခုဟာ
အကုသိုလ္အမႈေတြနဲ႕
လန္းဆန္းေနဖို႕မေကာင္းဘူး..
ေဖာင္းပြေနတဲ့
နာတာရွည္ ယဥ္ေက်းမႈေတြနဲ႕
သမုဒယ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ
က်ေနာ့္ အယူအဆေတြဟာလည္း
တျဖည္းျဖည္း..
ေဟာင္းႏြမ္းေဆြးေျမ႕လာခဲ့ပါျပီ..
ခတ္ၾကမ္းၾကမ္းတီးခတ္ေနတဲ့
ျမိဳ႕ျပရဲ့ `ပြဲေတာ္ည´က
ပ်ိဳမ်စ္တဲ့ အေသြးအသားကိုမွ
ငတ္မြတ္ေတာင့္တေနပါသတဲ့..
ျပာေလာင္ခတ္ေနတဲ့ ကမာၻၾကီးထဲ
အမွန္တရားဆိုတာေတြဟာ
နင္းျပားခံထားရတဲ့ ဗူးခြံေတြလို
ပံုပ်က္ပန္းပ်က္ လွပေနရဲ့ေလ...
ဥပေဒေအာက္က ျပည့္နက္ေနတဲ့
ဆိတ္ကြယ္ရေတြဟာ
၂၁ရာစုကို ဖန္တီးျပစ္မယ့္
လက္နက္အသစ္ေတြတဲ့လား...
ေကာင္းေရာင္းေကာင္း၀ယ္ လာဘ္စားမႈနဲ႕
ေကာင္းေရာင္းေကာင္း၀ယ္ လာဘ္ထုိးမႈၾကား
ဆင္းရဲသားဟာ ဖ်ားနာေနပါတယ္..
တခ်ိဳ႕က ျပဴတင္းတံခါးဖြင့္ျပီး
စုတ္တသတ္သတ္...
တခ်ိဳ႕က လမ္းမေပၚက ေငးေမာျပီး
ေခါင္းတခါခါ...
ေကာင္းတာေတြေရာင္း ေကာင္းတာေတြ၀ယ္..
စုတ္သတ္ေခါင္းခါ သနားျပတတ္တာ
အဆင့္ျမင့္ယဥ္ေက်းမႈထင္ရဲ့...
ကမာၻၾကီးရဲ့ ဆာေလာင္မႈအတြက္
ဘ၀ေတြဘယ္နွစ္ခုမ်ား ထိုးေကြ်းရဦးမလဲ
ေဆးဆိုးထားတဲ့ အျပံုးေတြဟာ
ျပာနွမ္းပုတ္အက္ေနလိုက္တာမ်ား
ေလတိုက္တိုင္းနံတယ္...
က်ေနာ့္ရင္ထဲက...ထြန္းကားေနတဲ့
ယဥ္ေက်းမႈကေရာ ဘာလဲ....
က်ေနာ္ဟာ..
ေအာက္ဆီဂ်င္ေတြ
ရွဴရႈိက္ဖို႕သက္သက္...
ကမာၻၾကီးေပၚ
မိုက္မိုက္မဲမဲ ေရာက္ရွိခဲ့တဲ့
မည္ကာမတၱ လူသားတစ္ေယာက္ပါ
တစ္ရက္တစ္ရက္
မွန္ထဲမွာျပန္ျပန္ျမင္ေနရတဲ့
ကိုယ့္အရိပ္ကို မၾကည္ညိုနိုင္ေသးတဲ့
ေမ်ာက္သာသာ လူတစ္ေယာက္ပါေလ...
ေဟာဒီ....ဘာမွမခမ္းနားတဲ့လူမွာ
အေကာင္းစား အိပ္မက္ေတြေတာ့ရွိတယ္..
စိန္းလန္းတဲ့ ေတာအုပ္ေတြ ျဖတ္သန္း
စမ္းေခ်ာင္းေတြရဲ့ေတးသံ နားဆင္ဖို႕...
လွပတဲ့ ဥယ်ာဥ္ေတြ စိုက္ပ်ိဳး
ပန္းေတြရဲ့ ရနံ႕ကို ဆြတ္ပ်ံ႕ေစဖို႕...
ျမင့္မားတဲ့ ေတာင္တန္းေတြ ေက်ာ္ျဖတ္
ေလေျပေတြရဲ့ ေအးျမျခင္းကို ယူေဆာင္ဖို႕...
ေကာင္းကင္ၾကီးကို ထမ္းပိုးျပီး
လမင္းဆီအေရာက္ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္မယ့္
အေကာင္းစားအိပ္မက္ေတြနဲ႕ေပါ့....
ခုေတာ့...
တက္မက္,ကပ္ညိ,ေတြေ၀တတ္တဲ့..
လူတစ္ေယာက္ဟာ
ဆင္းရဲျခင္းဆိုတဲ့ လမ္းအုိၾကီးထက္
ေပ်ာ္ရႊင္ရယ္ေမာေနတတ္တုန္းပဲ.....

သားထက္ (မံုရြာ)

ခ်စ္သူမသိေသာ..

တိတ္ဆိတ္တဲ့
ေန႕ရက္ေတြဟာ
ငါ့့ရဲ့
အရိပ္ေတြပါပဲ...
အတိတ္ဆိုတာ
ေမ့ပစ္ဖို႕
ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့
ရွင္သန္မႈတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့ရင္
ေကာင္းမွာပဲ...
ငါ...
မေတာင္းဆိုပါဘူး...
ငါ့ရင္ထဲက
အျမဲနုပ်ိဳေနမယ့္
အျမဳေတတစ္ခုဟာ
မင္းရွိရာရပ္၀န္းေတြဆီမွာ
အျမဲဆြတ္ျပန္.ေနမွာပါပဲ...
ရပ္တန္႕လို႕မရတဲ့
စီးဆင္းမႈေတြနဲ႕
ငါဟာ
သူလိုငါလို
ျမစ္တစ္စင္းပါ
အခ်စ္ရယ္..
ခရီးၾကမ္းအရွည္ၾကီးကို
ျဖတ္သန္းရဦးမယ့္
ငါ့ဘ၀အတြက္
မင္းဟာ..
ငါ ခဏတာခိုလႈံခဲ့ဖူးတဲ့
ေတာအုပ္ေလးအျဖစ္
ငါအျမဲတမ္းတေနမိမွာပါ..
မင္းမသိဘဲ
လြမ္းရတဲ့ေန႕ရက္ေတြကို
မင္းေပးတဲ့
ဆုလဒ္ေတြအျဖစ္
ငါ
ယုယစြာ
ျမတ္နိုးေနပါ့မယ္
..
ငါအတြက္ေတာ့
တစ္ေန႕ေန႕ဆိုတာ
ျပန္လည္ဖူးပြင့္မလာနိုင္ေတာ့တဲ့
ပန္းတစ္ပြင့္
ျဖစ္ေနသလား...
ငါကေတာ့
အားရွိပါးရွိ
ခ်စ္ေနပါတယ္
အခ်စ္ရယ္....

သားထက္ (မံုရြာ)

ဆုေတာင္းမယ္

လြမ္းတယ္ဆိုတာ ဘာလဲ...
က်ေနာ္..အဓိပၸာယ္ မဖြင့္ရက္ဘူး...
က်ေနာ့့္ ရင္ဘတ္ထဲက အလြမ္းေတြ...
ေၾကပ်က္ေၾကြႏြမ္းသြားမွာ..စိုးလို႕...
မိုးေရစက္ေတြနဲ႕အတူ
က်ေနာ္ သူမကို သိပ္သိပ္သည္သည္း
သတိရေနမိပါတယ္...
ျမတ္နိုးဖြယ္..
သူမအၾကည့္ျဖဴျဖဴေလးက
ေႏြးေထြးမႈေတြ
ညညေတြဆို...က်ေနာ့္ဆီ
ယူလာဆဲပါ..
တကူးတက လြမ္းလာတဲ့အခါ
ထုတ္ထုတ္ၾကည့္ဖို႕
သူမအျပံဳးေလးေတြ
က်ေနာ္နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကတည္းက
သိမ္းဆည္းထားခဲ့တာပါ...
အဲဒါကို..
သူငယ္ခ်င္းေတြက
ရူးတယ္တဲ့
ခ်စ္သူေရ ...
ဒီ...အရူးက
နင္တစ္ေယာက္ထဲကိုပဲ
အရူးအမူးခ်စ္ရင္း
ရူးခဲ့တာပါလို႕
ငါသူတို႕ကို
တယုတယေျပာခဲ့ဖူးတယ္..
ခုေနခ်ိန္မ်ား
တန္ခုိးရွင္တစ္ပါးေရာက္လာျပီး
ေမာင္အူ၀ဲ...မင္းလိုရာဆုေတာင္းစမ္းပါဆိုရင္
ခ်စ္သူေရ...
ငါေတာင္းမိမွာက
မင္းရဲ့
ျမဴကင္းစင္တဲ့...
အျပံုးလွလွေလးကိုပါပဲ...
သားထက္ (မံုရြာနည္းပညာတကၠသိုလ္)

ဒိုင္ယာရီ

၁
ရိုးရိုးက်င္ ့ျမင့္ျမင့္ၾကံ
မွန္ကန္တဲ့ ေ၀ါဟာရေတြနဲ႕
ဘယ္တုန္းကမွ
အထာမက်ခဲ့ဖူးတဲ့...လူပါ...
ဆိုးဆုိးဆစ္ဆစ္
ရင္ဘတ္ထဲမွာ
ကိုက္ခဲလာတဲ့အခါ
က်ေနာ္ကဗ်ာေရးတယ္...
ညီ, ညီမေတြက
အားကိုးရတဲ့..အကိုၾကီး..
ေမေမကေတာ့
လိမၼာလိုက္တဲ့...သားၾကီး..
ခ်စ္သူေတြကေတာ့
သစၥာမရွိတဲ့ အယုတ္တမာေကာင္တဲ့...
ပတ္၀န္းက်င္..
အင္း..ပတ္၀န္းက်င္ကေတာ့..
နားနဲ႕မဆန္႕ဘူး..
က်ေနာ္....
အားလံုးကို.....
သိမ္းဆည္းမထားတတ္ပါဘူး...
ဘိန္းစားခ်င္းအတူတူ
တစ္မူး ပိုရွဴခ်င္ၾကတာ..
သဘာ၀ပဲလား..
ပ်ားသကာလိုခ်ိဳတဲ့
မုသားလွလွေတြ
ေစ်းေကာင္းရေနၾကတဲ့ ေခတ္ဆိုေတာ့..
က်ေနာ္ သူတို႕အေၾကာင္းကို
ခတ္ေပါ့ေပါ့ေလးပဲ
ေတြးလိုက္တယ္..
က်ေနာ္ေပးသမွ်ကိုပဲ
ေလာကၾကီးဆီက
ျပန္ရမွာပဲေလ....
အေရးမၾကီးတာနဲ႕
အေရးၾကီးတာ ေရာေထြးေနၾကတဲ့
ကမာၻၾကီးမွာ စစ္ပြဲေတြျဖစ္တာ
မထူးဆန္းလွပါဘူး..
တစ္ေယာက္ခြက္တစ္ေယာက္ ျဖည့္ရင္း
တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ခ်စ္ၾကပါ...တဲ့
ကိုယ့္ကိုယ္ကို တအားခ်စ္ေနတဲ့
လူေတြအတြက္...
ဒီအေရးအသားေတြဟာ..
ကြ်ဲပါးေစာင္းတီးစကားေတြပဲ ျဖစ္မယ္ထင္ရဲ့..
က်ေနာ္ကေတာ့
ငါးေတြကို
မွ်ားလို႕ေကာင္းေနတုန္းပဲ
ငါးေလးေတြကို
က်ေနာ္သနားပါတယ္...
ဒါေပမယ့္ ငါးမွ်ားတဲ့
အရသာကိုေတာ့
က်ေနာ္နွစ္သက္တတ္ခဲ့တယ္..
ဒါဟာလည္း
က်ေနာ့္ရဲ့
အျမင္ကတ္စရာ
ယဥ္ေက်းမႈတစ္ခု ျဖစ္မယ္ထင္ရဲ့...။
၂
အနုပညာတစ္ခုအေနနဲ႕
လက္ရာမေျမာက္ခဲ့ဘူး ဆိုရင္ေတာင္
ေမွာင္မိုက္ေနရွာတဲ့
က်ေနာ့္နွလံုးသား
တစ္ေထာင့္....တစ္ေနရာေလးမွာေတာ့
က်ေနာ့္ကိုယ္...က်ေနာ္...ထြန္းညွိဖို႕
က်ေနာ့္ ကဗ်ာေလးေတြက
ေတာက္ပ...တည္ရွိေနၾကဦးမွာပဲေလ....
ေပ်ာက္ဆံုးသြားတဲ့..တစ္စံုတစ္ရာအတြက္..
က်ေနာ္ကိုက...အရာရာကို..
မသိသလို ေနတတ္ခဲ့ဖို႕ေကာင္းတာ..
တကယ္ေတာ့...
မေန႕တစ္ေန႕က...အေၾကာင္းေတြပါပဲ..
ေတြးေတြးေနမိသမွ်
သတိတရ ေန႕ရက္ေတြက
ေမ့ဖို႕မလြယ္ဘူး..
အလြမ္းနဲ႕ဖာေထးထားတဲ့...ဒဏ္ရာေတြက
ျပကၡဒိန္ေဟာင္းကို
ျပန္လွည့္ၾကည့္မိတိုင္း...
နွလံုးသားကို
ထိခုိက္နာၾကင္ေစတုန္းပဲ...
က်ေနာ္ကေတာ့...ရူးသြပ္စြာ..
ခံစားခဲ့တာပါ..ခ်စ္သူ...
ကိုယ့္အတတ္နဲ႕ကိုယ္
စူးခဲ့သလား..
က်ေနာ့့္ အခ်စ္ေတြဟာ
စစ္မေရာက္ခင္ ျမားကုန္ခဲ့ရတယ္..
သူမျပစ္သြားခဲ့တာေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့..
က်ေနာ္ကိုက..
သူမေျခလွမ္းေတြကို.
မွီေအာင္မလိုက္တတ္ခဲ့တာပါ..
ခုေတာ့...
ေလွ်ာက္ရင္း...နင္းေနရတဲ့
ေဟာဒီ..လမ္းမၾကီးက
အထီးက်န္ဆန္ျခင္းကိုပဲ
အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဟေနသလိုလို..
မာနေတြနဲ႕ လက္စိုေနတဲ့
သူမနႈတ္ခမ္းလွလွေတြထက္
က်ေနာ့္အခ်စ္ေတြ
ပုန္းခိုလို႕ေကာင္းေနၾကတုန္းပဲ..
သူမမရွိတဲ့
လမ္းမၾကီးထက္
က်ေနာ့္အသက္ရွဴသံေတြ
ေျခာက္ကပ္အက္ရွေနပါတယ္..
တကယ္ေတာ့
က်ေနာ္ဟာ..
က်ေနာ့္အတြက္ မထိုက္တန္တဲ့
ပန္းတစ္ပြင့္ကိုမွ..
နမ္းရႈိက္ခြင့္ ရခ်င္ခဲ့တာေလ..
ပန္ဆင္ခြင့္မရွိတဲ့
အိပ္မက္လွလွေတြနဲ႕အတူ
က်ေနာ္သူမကို
တစ္သက္လံုး
သတိရေနမိမွာပါ..
ေလလြင့္နွလံုးသားတစ္ခုကို
ထိန္းေက်ာင္းရင္း
အလြမ္းကဗ်ာ...ခတ္ရင့္ရင့္ေတြ...
ေဟာဒီ..ေလထုထဲကေန..
က်ေနာ္ ပစ္လႊင့္လုိက္ပါတယ္...
အခိုက္အတန္႕ေလးပဲျဖစ္ျဖစ္
..နားစြင့္ေပးပါလား...
...ခ်စ္သူ....

the end

သားထက္ (မံုရြာနည္းပညာတကၠသိုလ္)

စာေရးဆရာ့သတၱိ

စာေရးဆရာဆိုေသာ သတၱ၀ါကို လူတစ္ခ်ိဳ႕က အတင္ေသးသည္။ျမန္မာျပည္သာမဟုတ္၊အျခားတိုင္းျပည္မ်ားတြင္လည္း အထင္ေသးေသာလူစုရွိသည္။အထင္ၾကီးေသာ အစိတ္အပိုင္းကလည္း မေသးငယ္လွေခ်။
အထင္ေသးေသာ အစိတ္အပိုင္းမွ ကဲ့ရဲ့သျဂၤ ိုမႈျပဳသည့္ အေၾကာင္းမွာ မထူးဆန္းလွ။ေမွ်ာ္လင့္ရေပမည္သာ။သို႕ရာတြင္ အထင္ၾကီးေသာ အစိတ္အပိုင္းကလည္း အႏ ၱရာယ္လာေပးေသးသည္။အထင္ၾကီးရာ၌ အထင္ၾကီးလြန္းသည့္ သေဘာသက္၀င္သည္က ပိုမ်ားသည္။အထင္ေသးေသာ အစိတ္အပိုင္းက စာေရးဆရာေတြဟာ လူရႈပ္ေတြ၊လူေပြေတြ၊လူ႕ဘရုတ္ေတြဟုု ထင္ၾကသည္။အထင္ၾကီးသည့္ အစိတ္အပိုင္းကလည္း စာေရးဆရာမ်ားကို လူေတာ္မ်ား၊သူေတာ္ေကာင္းမ်ား ေလးစားအပ္ ၾကည္ညိုအပ္ေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားဟူ၍ အမ်ိဳးမ်ိဳး ထင္ၾကသည္။
ယင္းသို႕ အထင္ၾကီးလြန္းရာမွ စာေရးဆရာက လူသာမန္ ပုဂၢိဳလ္တို႕ လုပ္ေသာ အလုပ္အကိုင္ကို လုပ္လွ်င္ ခ်က္ခ်င္းအထင္ေသးသြားၾကသည္။တဖန္လူသာမန္တို႕က မလုပ္စေကာင္းမေျပာစေကာင္းဟု မွတ္ယူထားေသာအရာကို လုပ္လုိက္ေျပာလိုက္လွ်င္ ခ်က္ခ်င္းပင္ အထင္အေသးၾကီးေသးသြား ၾကကုန္၏။
စားေရးဆရာသည္ အထင္ေသးျခင္းကိုလည္း မမႈ အထင္ၾကီးျခင္းကိုလည္း ဂရုမျပဳ၊မွန္သည့္စကားကို ဆို၏။အမွန္တရားကို ေဖာ္ျပၾက၏။ယင္းသို႕ ျပဳရာတြင္ သတၱိရွိ၏။ကဲ့ရဲ့လိုသူူတို႕ အားရေအာင္ကဲ့ရဲ့နိုင္သည္။ခ်ီးမြမ္းလိုသူတို႕လည္း ခ်ီးမြမ္းၾကပါေစေလ။ သူ၌၀တၱရားကို ေက်ပြန္ေအာင္ေဆာင္ရြက္၍ စာေပသစၥာကို ေစာင့္၏။စာေရးဆရာ၏ ၀တၱရားမ်ားတြင္ အရုပ္ဆိုးေသာ္လည္း မွန္ေသာစကားကို ရဲ၀ံ့စြာဆိုျခင္းသည္ အလြန္အေရးၾကီးလွေပသည္။ `အရုပ္ဆိုးေသာ သစၥာစကား´ သည္ အေပၚယံေရႊမႈံၾကဲေသာ ညာတာ၀ါဒ စကားထက္ မ်ားစြာ ပို၍ အဖိုးတန္ေပရာ ထိုစကားကို ဆိုရဲနိုင္ဘို႕သာ လိုအပ္သည္။စာေရးဆရာသည္ ထိုလိုအပ္မႈကို ျဖည့္ဆည္းကာ ေလာကအက်ိဳးကို ေဆာင္ရြက္ရန္ ၀တၱရားေက်ပြန္ရေပမည္။
ေလာကၾကီးတစ္ခုလံုး၌ ပိတ္ဖံုးလႊမ္းျခံဳလ်က္ရွိသည္က အျခားမဟုတ္ ညာတာ၀ါဒပင္ ျဖစ္သည္။လူအေပါင္းတုိ႕သည္ ညာေနၾကသည္၊ညာမွန္းသိလ်က္နွင့္ညာေနၾက၏။ညာမွန္းမသိဘဲနွင့္လည္း ညာေနၾက၏။သူတပါးကို ညာၾကသည္။ မိမိကိုယ္ကိုလည္း ညာၾကသည္။ညာသည့္အခ်က္ ညာသည့္အေၾကာင္းတို႕ကိုပင္ ဟုတ္လွမွန္လွျပီဟု ထင္ၾကကုန္၏။ ညာမွန္းသိလာသည့္တိုင္ေအာင္ညာသည္ဟု ဖြင့္မေျပာရဲ၊ေခ်ာလဲေရာထိုင္လိုၾကသည္သာတည္း။
အင္ဒါဆင္ ပံုျပင္တစ္ပုဒ္တြင္ လူညာနွစ္ေယာက္က ပလာကို နတ္၀တ္ပုဆိုးဟုဆိုကာ ဘုရင္အားဆက္ၾက၏။ဘုရင္ကလည္း ပလာသက္သက္မွန္း သိေသာ္လည္း ဆက္၍ညာ၏။မွဴးမတ္တို႕က လည္း ၀ုိင္း၍ညာ၏။မိမိတို႕စိတ္တြင္း၌ ညာမွန္းသိေသာ္လည္း ဖြင့္ဟနိုင္စြမ္းေသာ သတၱိမရွိၾကေခ်။တိုင္းသူျပည္သားတို႕ကလည္း ဆရာ့ဆရာ သခင့္သခင္တို႕ကို လြန္ဆန္၍ မဖြင့္ဟရဲသည့္အေလ်ာက္ ဘုရင္ၾကီး၏ ပလာပုဆိုးကို လွ်ာဦးတည့္ရာ ခ်ီးမႊမ္းၾကကုန္၏။
ဤသည္တြင္ လူတို႕၏ မိုက္မဲမႈ မူမမွန္မႈတို႕ျဖင့္ ျငိစြန္းျခင္း ကင္းလွ်က္ရွိေသာ လူမမယ္ကေလး တစ္ေယာက္က....´ဘုရင္ၾကီး ကိုယ္တံုးလံုး´ဟု ဟစ္ေအာ္ေက်ညာလိုက္ေလသည္။ထိုအရုပ္ဆိုးေသာ အမွန္စကား၏ဒဏ္ကို မခံနိုင္ၾကေသာ လူထုၾကီးသည္ အုတ္အုတ္က်က္က်က္ျဖစ္ကာ လူမမယ္၏ စကားအတိုင္း လိုက္နာေၾကြးေက်ာ္ၾကေလ၏။အရုပ္ဆိုးေသာ အမွန္စကားသည္ ေရႊမႈန္ၾကဲေသာ အညာစကားေတြကို ေအာင္နုိင္လိုက္ေလသည္။
စာေရးဆရာသည္ကား အရုပ္ဆိုးေသာ အမွန္စကားကို ဟစ္ေအာ္ေၾကြးေၾကာ္ရဲေသာ လူမမယ္ကေလးငယ္ ျဖစ္ရေပမည္။
အင္ဒါဆင္ပံုျပင္မွာကဲ့သို႕ အရုပ္ဆိုးေသာ အမွန္စကားက ရုတ္တရက္ ေအာင္နိုင္သည္ဟု မဆိုသာ `ဘုရင္ၾကီးကိုယ္တံုးလံုး´ဟု ဟစ္ေအာ္လိုက္ေသာ လူမမယ္ကေလးကို မိဘတို႕က ရိုက္နွက္ေကာင္းရိုက္နွက္ၾကမည္။လူထုက ရဲရဲနွိတ္စက္ေကာင္း နွိတ္စက္ၾကမည္။အမွန္တရားသည္ ရုတ္တရက္ ေအာင္နိုင္ခဲလွသည္။မူမမွန္ေသာ အင္အားစုသည္ ေလာက၌ပို၍ၾကီးမား ေလရကား ယင္း၏ အနွိတ္အစက္အတိုက္အဖ်က္ကို လွိမ့္၍ခံရမည္မွာ မုခ်ပင္။ေနာက္ဆံုး၌သာ အမွန္တရား၏ ေအာင္နိုင္ျခင္းသည္ ေပၚထြန္းလာေပမည္။ထိုေနာက္ဆံုးအခ်ိိန္အခါတြင္ အမွန္တရား၏ စစ္သည္ေတာ္ (စာေရးဆရာ) မွာ အသက္နဲ႕ကို္ယ္ တြဲဖက္တည္ျမဲေနဦးမည္ဟု မဆိုသာ။
စာေရးဆရာျဖစ္ခ်င္သူမ်ားအား သတိေပးလိုက္ပါသည္။စာေရးဆရာသည္ ဘ၀အေျခအေနအားျဖင့္ သာမန္ပုဂၢိဳလ္မွ်သာ ျဖစ္သည္။ ဆိုခဲ့သည့္အတိုင္း အခ်ိဳ႕ေသာသူတို႕က အထင္ေသးၾကသည္၊အထင္ၾကီးသူတို႕ကလည္း ယင္းအထင္ၾကီးမႈျဖင့္ စာေရးဆရာကို တနည္းအားျဖင့္ ခ်ဳတ္ခ်ယ္ထားၾကကုန္၏။
စာေရးဆရာျဖစ္ခ်င္သူသည္ စာေရးတတ္ရံုနွင့္ ကိစၥမျပီးေျမာက္၊၀တၳဳကဗ်ာေပါင္းမ်ားစြာ ေရးနိုင္ရံုနွင့္လည္း မျပီးေသး။ လူၾကိုက္မ်ားေနရံုနွင့္လည္း ေအာင္ျမင္သည္ မဆိုသာ။စာေရးဆရာသည္ ေပ်ာ္ေတာ္ဆက္လည္း မဟုတ္၊ေရွ႕ေဆာင္လမ္းျပဟု လည္း မဆိုသာ။စာေရးဆရာသည္ ညာတာ၀ါဒၾကီးစိုးေနေသာ လူ႕ေလာက၌ အမွန္တရားကို ရွာေဖြ၍ အမွန္တရားဖက္မွေနလ်က္ ေတာ္လွန္ပုန္ကန္ေနေသာ စစ္သည္ေတာ္တဦးမွ်သာ ျဖစ္သည္။
စာေရးဆရာကို အထင္ေသးစရာလည္း မလို၊အထင္ၾကီးစရာလည္းမလို။
လူသည္ လူျဖစ္၏။နတ္မဟုတ္၊ႏြားမဟုတ္။လူသည္ နတ္သို႕က်င့္၍မျဖစ္ ႏြားသို႕က်င့္၍လည္း မေတာ္။လူသည္ ပုထုဇဥ္ျဖစ္သည္။ လူ၌ရက္စက္မႈရွိသည္နွင့္အမွ် ၾကင္နာမႈလည္း ရွိသည္။တကိုယ္ေကာင္းစိတ္နဲ႕ မွ်တသည့္စိတ္သည္ တြဲဖက္လွ်က္္ ရွိ၏။ ဥာဏ္အလင္းေရာင္နွင့္ အမိုက္အေမွာင္ယွဥ္လ်က္ရွိေလသည္။ပုထုဇဥ္ျဖစ္ပါလ်က္ အရိယာသိုျပဳမူျခင္းသည္ ဟန္ေဆာင္ျခင္း မွ်သာျဖစ္၏။ပုထုဇဥ္သည္ မည္သို႕ပင္ ဟန္ေဆာင္ေစကာမူ ပုထုဇဥ္၏ နကိုရုပ္ကို ေဖ်ာက္ဖ်က္၍မရနိုင္။ဟန္ေဆာင္ရံုမွ်နွင့္ သူေတာ္စင္ မျဖစ္နိုင္ကား ဧကန္ပင္။
စာေရးဆရာသည္ လူ႕သဘာ၀ ကို ေလ့လာက်င့္သံုးေနေသာပုဂၢိဳလ္ ျဖစ္သည္။ထို႕ေၾကာင့္လူလိုေနဘို႕ အျမဲၾကိဳးစား၏။လူလိုလိမၼာ ဘို႕ ၾကိဳးပမ္းသည္။ဟန္ေဆာင္မႈကို ရြံရွာသည့္အေလ်ာက္ ဟန္ေဆာင္သည့္အလုပ္ ဟန္ေဆာင္သည့္ အျပဳအမူအေျပာအဆ္ိုတို႕ကို ေရွာင္ရွားသည္။အမွန္ကို အရင္းအတိုင္း ေျပာျပတတ္၏။ယင္းသို႕ေျပာရာ၌ ဟန္ေဆာင္သမားတို႕၏ အျငိဳအျငင္ကို ခံယူရန္အသင့္ ရွိသည္။
စာေရးဆရာကို လူထူးလူဆန္းဟု ထင္ေနၾကသည္။စင္စစ္ေသာ္ကား စာေရးဆရာသည္ လူ႕သဘာ၀နဲ႕ ကိုက္ညီေအာင္ ေနေသာေၾကာင့္ ရိုးသားေသာ သူမွ်သာ ျဖစ္သည္။သဘာ၀ကို ဖံုးအုပ္၍ ဟန္ေဆာင္မႈမ်က္နွာပန္းနွင့္ ျပဳအမူေနထိုင္ေသာ မ်ားလွစြာေသာ လူယဥ္ေက်း တို႕သာလ်ွင္ လူထူးလူဆန္းမ်ား ျဖစ္ၾကေခ်သည္။
ယခုေခတ္၌ ယဥ္ေက်းမႈ ဟုေခၚေနေသာအရာတြင္ ဟန္ေဆာင္မႈ ေျမာက္မ်ားစြာ ပါေနသည္ကို သတိျပဳမိေစလိုပါသည္။
အမွန္ကို အမွန္အတိုင္း မေျပာ၀ံ့ အမွန္အတိုင္းမလုပ္၀ံ့ဘဲ ညာ၍လႈိင္း၍ ႏႈတ္ခ်ိဳခိ်ဳလက္သာသာျဖင့္ ေျပာဆိုျပဳမူေနၾကသည္ကိုပင္ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕သည္ဟု ေခၚဆိုခ်ီးက်ဴးၾကကုန္၏။
ယဥ္ေက်းမႈအစစ္သည္ကား ေမတၱ၊ကရုဏာ၊မုဒိတာ၊ဥပကၡာ ျဗဟၼစိုရ္တရားေလးပါး၌သာ တည္ေနေၾကာင္း စာေရးဆရာသည္ သိသည့္အေလ်ာက္ စိတ္၌မေစၧရတရားပြားမ်ားရင္း ႏႈတ္ခ်ိဳစကားေျပာၾကားေနေသာ ဟန္ေဆာင္သမား လူယဥ္ေက်းကို မုန္းတီးရြံရွာ၏။အကုသိုလ္တရား၌ ဆိတ္ကြယ္ရာ ဟူ၍ မရွိသည့္ အမွန္တရားကို သိသည့္အေလ်ာက္ လူေတာထဲတြင္ သူေတာ္ေကာင္းစကားေျပာျပီး ကြယ္ရာ၌ ေသာင္းက်န္းေနေသာ လူၾကီးလူေကာင္းတို႕ကို အနဴထက္ပင္ရြံရွာေပသည္။လက္တြင္ ပုတီးကိုင္၍ နႈတ္က ေမတၱာသုတ္ရြတ္ဆိုလ်က္ မွတ္၊ျခင္၊ယင္ကေလးကို ပင္ မေတာ္တဆသတ္လိုက္မိရမွာကို ရင္တမမျဖစ္ေနေသာ ပုဂၢိဳလ္သည္ အျမတ္ၾကီးစားကာ ဆင္းရဲသားတို႕ကို အမွတ္မထင္သတ္ေနေခ်သည္။ထိုလူယဥ္ေက်း သူေတာ္စင္ကို စာေရးဆရာ ရယ္သြမ္းေသြး၏။ကုိယ္တြင္း၌ ရာဂစိတ္ျပည္လ်ံေနေသာ္လည္း မိမိကိုယ္ကုိ ရဟႏၱာထင္၍ သူတပါးအားလည္း ထင္ေစေသာပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးကို စာေရးဆရာက ျပံဳး၍ မ်က္ေစာင္းထိုး၏။ ကေလာင္နွႈင့္ အလွည့္ၾကံုတိုင္း ကလိသည္။
စာေရးဆရာသည္ ပုထုဇဥ္အျဖစ္ကို မရွက္မေၾကာက္ခံယူသည။ပုထုဇဥ္တို႕၏ မိုက္မဲမႈကို ရဲ၀ံ့စြာ တင္ျပသည္။ပုထုဇဥ္သဘာ၀ကို မထိမ္မခ်န္ ေဖာ္ျပသည္။ယင္းသို႕ျပဳေသာေကာင္းမႈေၾကာင့္ သူ႕အားလူအမ်ားက စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့သည္ဟု ဆို၏။ေဖာက္ျပန္သည္ဟု ကဲ့ရဲ့ၾက၏။
အမွန္တရားကို ထုတ္ေဖာ္ေျပာျပေသာေၾကာင့္ ဒဏ္ခတ္ခံရေပါင္း မ်ားလွေခ်ျပီ။လူ႕သမိုင္းစဥ္တြင္ အမွန္တရားကို မထိမ္မခ်န္ မေထာက္မညွာ ထုတ္ေဖာ္ေျပာျပရက္ေသာေၾကာင့္ အမွန္တရားေဆးခါးၾကီးကို မမ်ိဳလိုေသာလူအမ်ားစုက ၀ိုင္း၀န္း၍ ဒဏ္ခတ္ၾကေလ၏။
ေရွးေဟာင္းေခတ္က ဂရိပညာရွိၾကီး ဆိုကေရးတီးသည္ အမွန္တရားကို ေျပာရဲဆိုရဲ၊ေျပာရက္ဆိုရက္သျဖင့္ အဆိပ္ေကြ်း၍ သတ္ခံရသည္။ခရစ္ေတာ္ကို ေသဒဏ္ေပးေသာ ေရာမတရားသူၾကီးပိုင္းလိတ္က `အမွန္တရားဆိုတာ ဘာလဲ´ဟု ျပက္ရယ္ျပဳ ေမးလိုက္ေလသည္။
ဘ၀၏အျခင္းအရာကို ရဲ၀ံ့စြာ တင္ျပကာ မိမိ၏ရိုးသားေတာ္မွန္ေသာ ထင္ျမင္ခ်က္တို႕ကို ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆိုရဲေသာ စာေရးဆရာသည္ပရိတ္သတ္အၾကိုက္ မလိုက္ေပ။ယင္းသို႕မွ ပရိတ္သတ္က သဴ႕အၾကိဳက္လိုကက္၍ဖတ္လာၾကလွ်င္ ၀မ္းေျမာက္သည္။မၾကိုက္ဘဲသူ႕ကို ရႈတ္ခ်အျပစ္တင္ၾကလ်င္လည္း သူက တြန္႕ဆုတ္ျခင္းမရွိ။အရုပ္ဆိုးေသာ အမွန္တရားကို
တင္ျပျမဲ တင္ျပလွ်က္ ရွိေပ၏။သူေသျပီးေနာက္ အတန္ၾကာမွ ပရိတ္သတတ္က လက္ခံလာၾကသည့္ ဥဒါဟရုဏ္မ်ားလည္း ကမာၻစာေပသမိုင္းတြင္ ၾကံုေတြ႕ရတတ္ပါသည္။
လူအမ်ားဟုတ္လွျပီထင္ေသာ သမားရိုးက် အေလ့အထအေတြးအေခၚတို႕ကို ေတာ္လွန္သည့္ အမွန္တရားဘက္ေတာ္သား စာေရးဆရာမ်ားေပါမ်ားလာေရးသည္ အေရးၾကီးလွေပသည္။ထိုလူမ်ားသည္ ပရိတ္သတ္၏ကဲ့ရဲ့ရႈတ္ခ်မႈကုိ အလူးအလဲခံၾကရမည္မွာ မုခ်ပင္္။သို႕ရာတြင္ စာေရးဆရာ့သတၱိနွင့္ အမွန္တရားကို အမိုက္ခံ၍ ေဖာ္ျပနိုင္ၾကဖို႕လိုသည္။

ဆရာၾကီးတက္တိုးရဲ့ ၁၉၆၅ခုနွစ္ကထုတ္တဲ့ ေရႊစင္နွင္းဆီစာအုပ္ထဲက ေဆာင္းပါးေလးကို မွ်ေ၀လိုက္ပါတယ္
အမွန္တရားေတြကို ျမတ္နိုးတတ္ပါေစ လက္ခံရဲပါေစ...
သမိုင္းကို ဖံုးကြယ္ထားရင္ အနာဂတ္ကို သစၥာေဖာက္ရာေရာက္တယ္...(ဆရာေအာင္သင္း)
အမွန္တရားကို ဖံုးကြယ္ထားရင္ ပညာကိုသစၥာေဖာက္တာပဲ.. (ဆရာေအာ္ပီက်ယ္)

သားထက္ (မံုရြာနည္းပညာတကၠသိုလ္)

ငေပ..ငေတ..ေမာင္ေတေလ....

ေကာင္မစုတ္ေလးေရ...
ငါက
ခတ္ေပေပ ေနတတ္ခဲ့တဲ့
အညတရ ေတေလတစ္ေယာက္ပါ...
ေဟာဒီ..ညစ္စုတ္စုတ္ ေကာင္က..
အသစ္ေတြကိုမွ
ခဏခဏ ခံုမင္တတ္ေသးသတဲ့..
ေက်းဇူးျပဳျပီး
ငါ့ကို မယံုပါနဲ႕..
ငါက လူဆိုးေလးတစ္ေယာက္ပါကြယ့္...
အဲဒါေၾကာင့္ပဲ
အခ်စ္ဆိုတဲ့ စိတၱဇပစၥည္းကို
မွတ္မွတ္ရရ
ေခ်ာင္ထိုးထားတယ္..
ေဆာရီးပဲေကာင္မစုတ္မေလးေရ
ငါ..မင္းကို...
ေယာင္ယမ္းျပီးခ်စ္မ္ိလိုက္တာလား...။
ထားလိုက္ပါေလ
အခ်စ္ဆိုတာ
တခါတခါက်ေတာ့
ေဟာင္းႏြမ္းေဆြးေျမ႕လြယ္တတ္သလားပဲ..
ငါကေတာ့
အရာရာတိုင္းအတြက္
ေရကုန္ေရခမ္း
ၾကိုးပမ္းခဲ့တာပါ...
ဒါေပမယ့္
တခ်ိဳ႕လူေတြက
ဆန္ကုန္ေျမေလးလို႕
လက္ညႈိးေတြထိုးေနၾကတုန္းပဲ..
အရႈံးေတြနဲ႕
ေလ့က်င့္ခဲ့ရတဲ့
သင္ခန္းစာေတြအတြက္
ငါ..သူတို႕ကို..
ရိုးရုိးေလးပဲ ျပံဳးျပလိုက္တယ္..
ဘာပဲေျပာေျပာ
ပိုက္ဆံေတြက
သံုးလို႕ ေကာင္းေနၾကတုန္းပဲေလ..
အဲဒၤီေတာ့..ငါလည္း...
ရွာဆဲ...ရုန္းဆဲေပါ့..
ငါ့ဘ၀နဲ႕...ငါ..
ငါ့ဒႆနနဲ႕..ငါ..
ငါ့အထာနဲ႕..ငါ..ပါ..
ျပံုးျပေတာ့ (၇)ရက္
ရယ္ျပၾကေတာ့လည္း (၇)ရက္ပါပဲ..
ခတ္တံုးတံုး အိပ္မက္ေတြ
ဆံုးရႈံးသြားလို႕
ခ်ံဳးပြဲခ် ငိုေၾကြးေနတဲ့
အရည္မရ အဖတ္မရ လူတခ်ိဳ႕ကိုေတာ့
ငါ..မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ထားတယ္...
ေမွာင္ေတာ့မယ္...
...ေမွာင္ေတာ့မယ္ေလ.....
ခုေတာင္..
ေန႕တစ္၀က္က်ိဳးလုေပါ့...
သမုဒယေတြနဲ႕
မူးယစ္ဆြ႕ံအေနတဲ့ ေတေလတစ္ေကာင္ေလ..
တကယ္ေတာ့ ..ငါဟာ...
ဟုတ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတဲ့
အပုတ္ေကာင္တစ္ေကာင္ပါပဲ..
ဆုေတြလည္း..မေတာင္းခ်င္ေတာ့ပါဘူး..
ေနာက္ဆံုးေတာ့
ငါ့ ပဲ့တင္သံေတြကိုပဲ
ငါ ျပန္ၾကားရမယ္ဆိုတာ
သိေနခဲ့ျပီပဲေလ...
ဒါေပမယ့္...
ဒါေပမယ့္ေပါ့..
ေကာင္မစုတ္ေလးေရ...
တယုတယ...
စိုက္ပ်ိဳးခဲ့သမွ်အတြက္..
ညအခါ လင္းလက္လာမယ့္..
ၾကယ္ေရာင္လေရာင္ေလးေတြကိုေတာ့..
ငါ....
မသိဆိုးရြားစြာ..
တမ္းတေနတတ္တုန္းပဲေလ....

သားထက္ (မံုရြာ နည္းပညာတကၠသိုလ္)

သင္ခန္းစာ `ထ´

ထိပ္ထားေရ..
ဆိတ္ဆိတ္ေလးေနခဲ့ေပမယ့္
ျမိဳသိပ္မႈေတြ ရင္နဲ႕မဆန္႕ဘူး
ထြက္ေပါက္မဲ့ႏွလံုးသားက
ထိန္းသိမ္းဖို႕ခက္ခဲလြန္းရဲ့...
က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ ထုဆစ္ခဲ့တဲ့
အခ်စ္ဆိုတဲ့ ပန္းပုရုပ္ကေလးက
သူထားရာမွာေန သူေစရာသြားဖုိ႕
အဆင္သင့္ပါပဲ...
ထူးဆန္းတယ္ အခ်စ္မွာမ်က္စိမရွိဘူးတဲ့
ထူးဆန္းတယ္ အခ်စ္မွာဦးေႏွာက္လဲမရွိဘူးတဲ့
ထြင္းေဖာက္ျမင္ေနခဲ့ပါရက္နဲ႕
ရင္ထဲကအခ်စ္ေတြ သူလစ္လ်ဴရႈရက္တယ္
ခ်စ္သူေရ...
အရႈံးေပးခဲ့သူမို႕ စစ္ကူမလိုပါဘူး...
က်ေနာ့္ႏွလံုးသားက ထူးခတ္ျပီးသားပ
ႏႈတ္မဆက္ခဲ့ပါဘူး တိတ္ဆိတ္စြာပဲ
သူမရွိရာရပ္၀န္းကေန က်ေနာ္ထြက္ခြာခဲ့တယ္
ထံုထိုင္းေနတဲ့ညေနေတြ ထမ္းပိုးရင္း
ထီမထင္တဲ့အျပံုးကို မ်က္နွာမွာခ်ိတ္ဆြဲ
ထြန္းလင္းခြင့္မရွိတဲ့ညေတြဆီက
က်ေနာ္ျပန္ခဲ့ပါျပီ...
ဒါေပမယ့္လည္း..
ရင္ဘတ္ထဲထိုးသိပ္ထည့္ထားတဲ့ အလြမ္းေတြနဲ႕
နင့္ကိုငါ တမ္းတမ္းတတ သတိရေနဆဲပါ
ထြက္ခြာခဲ့တာေတာ့ အေ၀းဆံုးကိုပါ
အလိုက္မသိတဲ့ ႏွလံုးသားေတြက
နင့္ရဲ့မ်က္၀န္းကြန္ယက္ေတြဆီက ရုန္းမထြက္နိုင္ခဲ့ဘူးေလ
ထူးထူးျခားျခား သတိရမိတဲ့ အခါေတြဆို ကဗ်ာေတြကိုပဲေရးတယ္
ထီးသံုးနန္းသံုးစကားနဲ႕ ဆရာတာရာမင္းေ၀လို ေရးရရင္
နင့္ကိုခ်စ္ခဲ့တဲ့ အခ်စ္ေတြကို
ေရႊေပလႊာစာစီကံုး နန္းသံုးေပပုရပိုဒ္မွာ
ရာဇ၀င္တြင္ရစ္ေအာင္ ေပထက္အကၡရာတင္ခ်င္စမ္းရဲ့....
ေၾသာ္..ထိပ္ထားေရ....ဒီဘ၀ေတာ့ဒီမွ်ပဲထင္ပါတယ္
ေလာကၾကီးထဲ အခ်စ္မပါပဲ ရွင္သန္ေနရတာျဖင့္
ေမာပန္းလြန္းပါရဲ့ကြယ္...
အဲဒီလိုနဲ႕ ဘ၀ေႏြေခါင္ေခါင္မွာ
ထီးမေဆာင္းပဲ ေလွ်ာက္ခဲ့ရတဲ့ေကာင္ေလ
မိုးျဗဲဒယ္လို ေလာကျပဲျပဲၾကီးထဲ
ေလာကဓံေယာင္းမၾကီးေတြနဲ႕ ထိုးႏွက္ခံရဖန္မ်ားလို႕
ဘ၀ကလည္း ေစးကပ္ကပ္နို္င္ခဲ့ပါျပီ
ခဏခဏထစ္ခ်ဳန္းေနတဲ့ မိုးၾကိဳးမုန္တိုင္းေတြၾကား
ဘ၀က ဘယ္တုန္းကမွ အထာမက်ခဲ့ဘူး
ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္းေနတတ္ဖို႕ ေလ့က်င့္ခဲ့ပါရက္နဲ႕
ဘ၀ကခုထိ ဖရိုဖရဲပါပဲ
ထူးထူးျခားျခားမရွိလွတဲ့ နိစၥဓူ၀ေန႕ေတြ ျဖတ္သန္းရင္း
ထိတ္လန္႕တတ္ တဲ့ ငယ္ဘ၀ေတြေက်ာ္ခဲ့တာၾကာေပါ့
လူေတြကေတာ့ ကိုယ့္ထမင္းကိုယ္စားျပီး
သူမ်ားအတင္းေတြေျပာလို႕ေကာင္းၾကတုန္း
အျပံုးေတြထပ္တူက်မဲ့ေန႕ကို ေစာင့္ရင္း
ကမာၻၾကီးကလည္း တေျဖးေျဖးရင့္ေရာ္ယိုရြဲလို႕
မနက္ျဖန္ေပါင္းမ်ားစြာအတြက္ မေသခ်ာမေယရာတဲ့ ထီကိုထိုးရင္း
အဖိုးအဖြားေတြျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္ခဲ့ၾကျပီ....
ထစ္ခ်ဳန္းေနတဲ့မိုးၾကိဳးေတြၾကား မိုက္လို႕ေကာင္းၾကတုန္းပ
ထိုက္တန္တဲ့ ဆုလဒ္ေတြဟာ
ထိုက္ထိုက္တန္တန္ၾကိဳးစားသူေတြ အတြက္ပဲျဖစ္လိမ့္မယ္
လိုက္ေလလြဲေလ ေလာဘတရားေတြက အထိုက္အေလွ်ာက္ပဲေကာင္းပါတယ္
ေတာင္းတိုင္းေပးရင္ ကန္းတက္လြန္းတဲ့ လူေတြေၾကာင့္
ေလာကၾကီးကလည္းေတာင္းတုိင္းမေပးေတာ့ဘူးတဲ့
ေျပာင္းလဲတတ္လြန္းတဲ့ စၾကာ၀ဠာၾကီးထဲ
အရာရာဟာေဟာင္းႏြမ္းေဆြးေျမ႕ေနေလရဲ့
ေထာင္းေထာင္းထေအာင္ ဘ၀ကိုရႈိက္ဖြာရင္း
အလြမ္းနဲ႕ဖြဲ႕တည္ထားတဲ့ ညေနခင္းေတြမွာ
တိမ္တို္က္နီနီေတြကိုေငးၾကည့္
မထီတရီပဲ ေကာင္းကင္ၾကီးကိုျပံုးျပမိပါရဲ့
ဒါေတြအားလံုးဟာ ထန္းသီးေၾကြခိုက္က်ီၤးနင္းခိုက္တဲ့လား
စမ္းတ၀ါး၀ါးေလွ်ာက္ေနရတဲ့ဘ၀ ဘာကိုမွမေတြးဆခ်င္ေတာ့ဘူး
ဘယ္သူေတြက ပိုျပီးထက္ျမက္သလဲ
ကိုယ့္ဓားကိုယ္ေသြးခဲ့ၾကတာပဲေလ.....
ဦးေနွာက္ေတြထက္ျမက္လာသေလာက္
အသိတရားေတြ ဒီဂရီလြန္ေအာင္ထံုထိုင္းေနတဲ့ေခတ္
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္ထမင္းပြဲေလးစိုေျပဖို႕အတြက္
သူတပါးရဲ့ထမင္းပြဲေလးေတြကိုေတာ့ မဖ်က္ဆီးသင့္ဘူးေပါ့
လူေတြက ကိုယ့္တံေတြးခြက္မွာကိုယ္
ပက္လက္ေမ်ာရမွာေတာင္ မရွက္ၾကေတာ့ဘူးတဲ့လား
ထံုးလိုေၾကေရလိုေႏွာက္
ထက္ထက္ျမက္ျမက္သင္ထားတဲ့အတတ္ပညာေတြနဲ႕
ေခတ္ဆန္ဆန္ ရိုင္းျပေနလိုက္ၾကပံုမ်ား
တိရစာၧန္ေတြေတာင္ ငိုခ်င္းခ်ေလာက္ရဲ့
အႏွစ္မရွိပါဘူး
ျပိဳင္ဆိုင္ျခင္းေတြ တက္မက္ျခင္းေတြပဲအျပည့္အနက္
တိုးတက္လြန္းတဲ့အို္င္တီေခတ္ၾကီးထဲ လူျဖစ္ရတာထက္
၀န္ၾကီးပေဒသရာဇာရဲ့ ကဗ်ာထဲက
ထန္းတက္သမားေလးဘ၀က ပိုေအးခ်မ္းမယ္ထင္ရဲ့
ရက္စက္မႈေတြရဲ့ အေ၀း.....လိမ္ညာမႈေတြရဲ့အေ၀း.....
တကိုယ္ေကာင္းဆန္မႈေတြရဲ့ အေ၀း......
...................
.................................
ရိုးသားျခင္းကို ႏွလံုးသားမွာ ထြင္းခတ္
က်ေနာ္ ျပတ္သားစြာ ထြက္ခြာသြားခ်င္ပါရဲ့....
ရိုးသားတဲ့ေဒသမွာ ရုိးသားတဲ့လူသားတစ္ေယာက္အျဖစ္
ရိုးသားစြာရွင္သန္ခ်င္ပါေသးရဲ့...
မနက္ျဖန္
ထီေပါက္ခဲ့ရင္ အိမ္၀ယ္မယ္........
ထီေပါက္ခဲ့ရင္ ကား၀ယ္မယ္.....
ထီေပါက္ခဲ့ရင္ အိမ္ေထာင္ျပဳမယ္....
ထီေပါက္ခဲ့ရင္ အလွဴေပးမယ္...
.......................
.................................
လူေတြကေတာ့ ထီေတြထိုးၾကတုန္း..
စိတ္ကူးေတြယာဥ္ၾကတုန္း....
ကမာၻၾကီးက လည္ေနတုန္း.....
သံသရာၾကီးက လည္ေနတုန္း.....
ထီးထီးမားမားၾကီး သူတို႕ေရွ႕ရပ္ေနခဲ့တဲ့ ေသမင္းကို
သူတို႕မျမင္နိုင္ခဲ့ၾကဘူးေလ........

သားထက္ (မံုရြာနည္းပညာတကၠသိုလ္)

သင္ခန္းစာ `တ´

တိမ္ေတြၾကား
လွပစြာ လင္းပေနတဲ့ လမင္းရယ္..
တြယ္တာတတ္တဲ့ သံေယာဇဥ္နဲ႕
နွလံုးသားကို အထပ္ထပ္ ရစ္ပတ္ေႏွာင္ဖြဲ႕
သူမဟာ က်ေနာ္တိုးတိတ္စြာ ခ်စ္ခဲ့ရသူပါ....
တမ္းတလိုက္တုိင္း....
ရင္ထဲအျမဲလန္းလာတတ္တဲ့ ပန္းကေလးတစ္ပြင့္ပါပဲ..
ေတးသြားေတြ တစ္ပုဒ္ျပီးတစ္ပုဒ္..
သူမအတြက္ က်ေနာ္ေရးျခစ္ခဲ့
ေနာက္ဆံုးဒီလိုနဲ႕ပဲ ....ေ၀းရမယ္ထင္ရဲ့
မထိုက္တန္ပါဘူး ခ်စ္သူ...
သိမ္ငယ္စိတ္နဲ႕....က်ေနာ္....
ေန႕ေပါင္းမ်ားစြာ ျမိဳသိပ္ခဲ့တယ္..
ဘ၀ရဲ့လမ္းကလည္း ေတာင္တန္းေတြ အထပ္ထပ္
တာအထြက္မွာ ခဏခဏ ေမွာက္လ်က္လဲက်ခဲ့တဲ့
အေျပးသမား တစ္ေယာက္လို..
ဘ၀က ဒဏ္ရာဗရပြနဲ႕ပါ....
ေတာအုပ္ေတြ တစ္ခုျပီးတစ္ခု ျဖတ္ခဲ့ေပမယ့္
က်ေနာ္ကေတာ့ ျမိဳ႕ျပေတြနဲ႕ ေ၀းေနဆဲ..
အညာက တမာတန္းေလးကိုလြမ္းတယ္..
ေမေမ့ကို လြမ္းတယ္...
ေတာရြာေသးေသးကေလးဆီက မိသားစုေလးကိုလြမ္းတယ္..
လူေတြကမလြယ္ပါဘူးကြာ.....တဲ့
ေတြးေတြးဆဆ ေျပာခဲ့ဖူးတဲ့
ငယ္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကိုလည္းလြမ္းတယ္.....
တိုးတက္ခ်င္လြန္းလို႕ဆိုျပီး..ရင္နာစြာနဲ႕
ေက်းလက္ကို ေက်ာခိုင္းခဲ့တဲ့..ေမေမ့သား က်ေနာ္ပါ
တံတိုင္းေတြ အထပ္ထပ္ကာထားတဲ့ ျမိဳ႕ေတာ္ဆီ လာခဲ့တယ္
မာယာေတြနဲ႕ စည္ကားေနတဲ့ ျမိဳ႕ေတာ္ဆီကိုေလ...
ေတာသားတစ္ေယာက္အတြက္ မတူမတန္ပါဘူးတဲ့..
တီးတိုးသံေတြ ၾကားေနေပမယ့္..
က်ေနာ္က...အဲဒီေတာင္တန္းၾကီးေတြထက္...
ျမင့္မားေအာင္ ပ်ံသန္းခ်င္ခဲ့တယ္..
ေတာင့္တတိုင္း ျပည့္စံုရေအာင္ကလည္း
ကမာၻၾကီးဟာ မီးခြက္ေစာင့္တဲ့ နတ္ဘီလူးတစ္ေကာင္မဟုတ္ခဲ့..
ဘာေၾကာင့္ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ တုတ္ေႏွာင္ခ်င္ခဲ့ၾကတာလဲ..
က်ေနာ္ မစဥ္းစားခ်င္ေတာ့ဘူး..
တကယ္ေတာ့...
ဘယ္သူ႕ `အတင္း´ ကိုမွ မေျပာခ်င္သလို
ကိုယ့္ `အတင္း´ကိုလည္း မေျပာခ်င္ဘူး..
တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ မိုက္မဲခဲ့သမွ်အတြက္..
ထိုက္ထိုက္တန္တန္ အရုိက္ခံလိုက္ပါမယ္..
ဘယ္သူေတြဘာေျပာေျပာ က်ေနာ္ကေတာ့ ေလွာ္ခတ္ေနဆဲပါ..
တစ္ဖက္တည္းနဲ႕ ေလွာ္လိုိ႕မေရာက္ရင္..
လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႕ ေလွာ္မယ္..အဲဒါမွ မေရာက္ေသးဘူးဆိုလည္း
ေျခေရာလက္ေရာ ေလွာ္မယ္...
ေတေလတစ္ေယာက္လိုပဲ က်ေနာ္ ရိုးသားစြာ စီးဆင္းခဲ့တယ္..
ကံ၊ဥာဏ္၊၀ိရိယတဲ့...တူရြင္းသံုးလက္နဲ႕
တတ္သေလာက္မွတ္သေလာက္ ဘ၀ကို တူးဆြေနဆဲပါ..
အလည္လြန္ေနတဲ့ ရတနာေတြေလ
ထိတ္ထိတ္လန္႕လန္႕ ေမွ်ာ္လင့္ေနရွာတဲ့
က်ေနာ္အိတ္ကေလးထဲ ခုထိေ၇ာက္မလာၾကေသးပါ...
အသားမာေတြတက္ေနတဲ့ က်ေနာ့္လက္ဖ၀ါးေတြကလည္း
ဘယ္သူ႕အတြက္မွ ရင္ခုန္ခ်င္စရာ မေကာင္းခဲ့ဘူး..
ဒီလိုနဲ႕....သူမနဲ႕ က်ေနာ့္ၾကား
ေခ်ာက္ကမ္းပါးေတြ အထပ္ထပ္ျခားခဲ့တယ္..
တံတားေတြ တစ္စင္းျပီးတစ္စင္းခင္းျပီးမွ
တကူးတက ျဖတ္သန္းရမယ့္လမ္းမို႕...
ခ်စ္သူကို လက္မကမ္းရက္ေတာ့ပါဘူး..
ေတာက္တီးေတာက္တဲ့ က်ေနာ့္ဘ၀ေလးထဲကို
မခုိလႈံခ်င္ပါနဲ႕ဦးကြယ္.....
တေႏြလံုး ငိုေၾကြးခဲ့တဲ့ ႏွလံုးသားကမ်က္ရည္ေတြနဲ႕ရင္းျပီး
ခ်စ္သူအတြက္ ပန္းတစ္ခင္း က်ေနာ္ပ်ိဳးထားပါတယ္..
တစ္ဘ၀စာအတြက္ ခ်စ္သက္လက္ေဆာင္ပါပဲ ခ်စ္သူရယ္...
က်ေနာ္ေပးခဲ့ဖူးတဲ့ လက္ေဆာင္ေတြက
တန္ဖိုးနည္းခဲ့တယ္ဆိုေပမယ့္
ခ်စ္သူသာ တန္ဖိုးထားတတ္ရင္ အဖိုးျဖတ္လို႕မရပါဘူးကြယ္...
သူမရဲ့အလွမွာ
ေတာက္တဲ့တစ္ေကာင္လို တြယ္ကပ္ေနခဲ့တဲ့ စြဲလန္းျခင္းေတြနဲ႕
က်ေနာ္သကၠရာဇ္မ်ားစြာ အိပ္ေမာက်ခဲ့ပါတယ္..
ခုေတာ့လည္း အခ်စ္ဆိုတဲ့
တံဇဥ္ကေလးတစ္လက္နဲ႕ပဲ....
သူမဆီထားခဲ့တဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အားလံုးကို
ရိပ္သိမ္းနုိင္လိုက္ပါျပီ..
ေတာင္က်ေခ်ာင္းကေလး စီးဆင္းရာ...
ေတာပန္းေလးေတြ ေပ်ာ္ပါးရာ...
ေတာင္တန္းျပာေလးေတြ က်က္စားရာ...
ျငိမ္းခ်မ္းလွပတဲ့ ေဒသေလးမွာပဲ
အတြယ္တာမဲ့လူသားတစ္ေယာက္အျဖစ္
ငါတမ္းတမိပါရဲ့

သားထက္ (မံုရြာ နည္းပညာတကၠသိုလ္)

သင္ခန္းစာ `ည´

ည´က
ညာသံမေပးပါဘူး...
သို႕ေသာ္ က်ေနာ္ရင္ဘတ္ဆီ
ျငိမ့္ေျငာင္းစြာပင္ စီးဆင္းခဲ့တယ္...
ေညာင္းညာကိုက္ခဲေနတဲ့ ႏွလံုးသားေလ
ညနဲ႕အတူ အတိတ္ေတြဆီ လြင့္ေ၀သြားရဲ့
ညိုလြင္ေတာက္ပတဲ့ ညေနခင္းေတြမွာ
ညာတာပါေတးခ်စ္သူေလးနဲ႕
အေညာင္းေျပအညာေျပတဲ့..
ေတးေတြဆိုရင္း ေလွ်ာက္ခဲ့ဖူးရဲ့...
ညံ့သက္ေႏြးေထြးတဲ့ အၾကင္နာေတြဟာ..
တစ္သက္စာလံုးအတြက္ဆိုျပီး..
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ႕ အခ်စ္ညီမွ်ခ်င္းအခ်စ္ဆိုျပီး
ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ရူးသြပ္ခဲ့ဖူးရဲ့...
ညီညာတဲ့ သြားစြယ္ေဖြးေဖြးေလးေတြေလးေတြနဲ႕
ငါ့ႏွလံုးသားကို ခဏခဏကိုက္ဆြဲတတ္တဲ့ ညီမေလးေရ..
ညႊတ္ေျပာင္းႏူးညံ့လြန္းတဲ့ ရင္ထဲကခ်စ္ျခင္းေတြဟာ..
ခင္ဗ်ားေလးတစ္ေယာက္ထဲအတြက္ဆိုျပီး
အသည္းၾကားကလာတဲ့အသံနဲ႕...ႏွလံုးသားကိုပဲ့တင္ထပ္ခဲ့
ဒါေပမယ့္....အားလံုး ညာစားခံခဲ့ရတယ္..
ငါညံ့ခဲ့တယ္ေပါ့.....ဂြတ္ဘိုင္ဟန္နီ..
ခဏခဏထိုးႏွက္ခံရဖန္မ်ားလို႕ အညိုအမဲေတြစြဲေနတဲ့
ႏွလံုးသားကို အမွတ္တရ သိမ္းဆည္းထားရင္း
ဘ၀ဆိုတဲ့ အိပ္မက္ထဲကို က်ေနာ္ခုန္ဆင္းခဲ့တယ္..
ညင္းသိုးသိုးဆံပင္ရွည္ေတြနဲ႕ ဘ၀ကို ဖားလ်ားခ် ပစ္ခဲ့ဖူးရဲ့..
ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္ရဲ့ လြတ္လပ္မႈဟာ
ကမာၻၾကီးကို ညစ္ညမ္းေစသတဲ့လားဗ်ာ
အဲဒါဆိုရင္လည္း ကမာၻမွာရွိသမွ်ကဗ်ာဆရာေတြရဲ့ကိုယ္စား
ေလာကၾကီးကို ေဆာရီးပါ..
ေတာမွာၾကီးျပင္းခဲ့ရတဲ့ ပန္းပြင့္ေတြ ေတာ္၀င္နန္းမထိုက္ခဲ့တာ မဆန္းပါဘူး
က်ေနာ္နမ္းမိခဲ့သမွ်ပန္းပြင့္ေတြနဲ႕ပဲ က်ေနာ္အဆိပ္သင့္ခဲ့ရတာပါ..
ညစ္တီးညစ္ပတ္ေလာကၾကီးကိုေတာ့
က်ေနာ္တခါတခါ ညစ္က်ယ္က်ယ္ပဲ တုန္႔ျပန္ပါသည္...
ေညာင္ပင္တေစၧေ၀ေလေလ....
ေတေလငွက္တစ္ေကာင္လို ၾကံုရာကိုင္းမွာ နားခဲ့ဖူးရဲ့..
ဘ၀က ခါးတယ္လို႕ေတာ့ မျငီးျငဴခ်င္ေတာ့ဘူး..
အဆင္မေျပတိုင္းသာ ျငီးတြားရမယ္ဆိုရင္
ကမာၻၾကီး နားကြဲသြားေလာက္ရဲ့..
ညေမႊးပန္းေတြက ညမွာေမႊးၾကတယ္တဲ့
က်ေနာ့္ကဗ်ာေတြကလည္း လူေတြအိပ္ေမာက်ခ်ုိန္မွ
ရွင္သန္နိုးထခြင့္ရၾကတယ္..
မဆင္မျခင္ က်ေနာ္ ခဏခဏမွားတတ္တုန္းပါပဲ..
အဲဒီဥာဥ္ဆိုးေလးကလည္း ၾကာလာေတာ့
က်ေနာ့္ရဲ့အမွတ္အသားတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့ေပါ့..
ငယ္ငယ္ကလို ညအခါလသာသာဆိုျပီး
လသာတိုင္း ေတးတေၾကာ္ေၾကာ္မေအာ္ေတာ့ပါဘူး..
ဒါေပမယ့္ လေရာင္ေရးေရးေအာက္မွာ
က်ေနာ္ခဏခဏေဆြးတတ္ခဲ့ျပီေလ..
ထားလိုက္ပါေတာ့ကြာ..ညီညြတ္ျခင္းသည္ အင္အားတဲ့
သူငယ္ခ်င္း မင္းနဲ႕ငါရန္မျဖစ္ခ်င္ေတာ့ဘူး..
ခန္းေျခာက္ေနတဲ့ ေညာင္ေရအိုးေလးကို ေရျဖည့္ၾကမယ္..
ျပီးေတာ့ ပန္းေတြကို ညင္သာစြာစိုက္ပ်ိဳးၾကမယ္..
ရိုးသားျခင္းကို အဆိတ္ခတ္ခဲ့တဲ့ သကၠရာဇ္ေတြကုိ ငါတို႕ ျဖိဳပစ္ၾကပါစို႕..
ထားခဲ့လိုက္ပါေတာ့ သူငယ္ခ်င္းရယ္..
အဲဒီညနက္နက္ေတြထဲမွာ ဘာတက္မက္စရာမွ မရွိပါဘူး..
ျငိမ့္ေျငာင္းသာယာတဲ့ ဂီတသံေတြရွိရာ တို႕သြားၾကမယ္
က်ေနာ္တို႕ေမ့ေလွ်ာ့ေနခဲ့တဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈဟာ
ခုပဲက်ေနာ္တို႕ဆီကို `လ´ရထားကိုစီးျပီးလာေနခဲ့ျပီ..
အားတင္းထားလိုက္စမ္းပါ ဒုကၡဟာေရာဂါသည္တစ္ေယာက္လို
ေညာင္နာနာထြက္သြားတာကို တို႕ျမင္ရေတာ့မယ္ေလ..
ညံဖ်င္းမႈဆိုတာ ၀ိရိယမရိွသူေတြနဲ႕ မစဥ္းစားမဆင္ျခင္သူေတြရဲ့`
စုတ္ခ်ာေနတဲ့ နံနက္စာျဖစ္သတဲ့..
က်ေနာ္တို႕ကိုညံ့တယ္လို႕ ၀ိုင္းထိုးေနတဲ့ လက္ညႈိးေတြေအာက္မွာပဲ
မင္းနဲ႕ငါ မညံ့ဘူးဆိုတာကို ယံုၾကည္လိုက္ၾကရေအာင္..
ကိုယ္ပိုင္အလင္းနဲ႕ေတာက္ပခြင့္ေတြနည္းခဲ့တာ ၀န္ခံပါတယ္..
ဒါေပမယ္ ့ `လ´တစ္စင္းလို ေနမင္းဆီက ညွိယူျပီးလင္းလက္သလိုမ်ိဳး
တို႕မွာ မွ်ေ၀လင္းလက္ဖ္ို႕ အားေတြရွိတယ္..
ဒါဟာမွီခို ေပ်ာ့ညံ့မႈမဟုတ္ဘူးေလ..
ကိုယ္သမိုင္းကိုေရးျပီး ကိုယ့္၀န္းက်င္ကိုယ္လင္းလက္ၾကပါစို႕
တတိယကမာၻၾကီးရဲ့ အၾကီးက်ယ္ဆံုးလက္နက္က ပညာဆိုပဲ..
ထင္၇ာစုိင္းေနတဲ့ တို႕စိတ္ေတြ အိပ္ေမြ႕ခ်ၾကမယ္..
့ူလွပတဲ့ အနာဂတ္ဟာ ဆည္းလည္းသံေတြနဲ႕အတူ
က်ေနာ္တို႕ဆီလာေနခဲ့ျပီ

သားထက္ (မံုရြာနည္းပညာတကၠသိုလ္)