ၾကယ္ေတြ
ရုတ္တရက္
ေသဆံုးသြားရတဲ့
ည တညပါ...
ေကာင္းကင္ ေပ်ာက္ရွသြားမွာ
ေၾကာက္လို႕
တိတ္တဆိတ္
ငိုေၾကြးေနတဲ့
လမင္းရဲ့
ရႈိက္သံသဲ့သဲ့ကို
ငါၾကားတယ္...
အျပာေရာင္
မွိန္ပ်ပ် လင္းေနတဲ့
ငါ့ရဲ့
အခန္းက်ဥ္းေလးက
ငါ့ကို
ေထြးေပြ႕ထားတယ္..
ေဟာဒီ..အခန္းထဲမွာ...
မင္း စြန္႕ပစ္လိုက္လို႕
နာၾကင္ေနတဲ့
ကဗ်ာတပုဒ္...
မင္းကို..လြမ္းလို႕..
တုန္ခါေနတဲ့
သံစဥ္တခု...
ဖတ္လက္စ
စာအုပ္တအုပ္...
စားလက္စ
ထမင္းပန္းကန္တခ်ပ္
ေရးလက္စ
သီခ်င္းတပိုင္းတစ
ဖရိုဖရဲ
အိပ္ေမာက်ေနတဲ့
ဂစ္တာအုိေလး...
က်ိဳးေၾကသြားတဲ့
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္
အပိုင္းအစေတြနဲ႕
ေလေျပက
အံထုတ္လုိက္တဲ့
ပန္းတပြင့္ရဲ့
ခတ္အက္အက္ ရနံ႕....
ျပီးေတာ့...
အမွတ္တမဲ့မ်ား...
အမွတ္တရမ်ား...
ဒဏ္ရာမ်ား...
မင္းနဲ႕ငါၾကား
ကမာၻၾကီး
ထက္ျခမ္း ကြဲသြားသလိုမ်ိဳး
အရာရာဟာ
ေ၀းကြာဖို႕
အဆင္သင့္ျဖစ္ေနၾကရဲ့...
ေနျမင့္ေလေလ
အရူးရင့္ေလေလ
အခ်စ္ေရ
ငါ့မ်က္လံုးေတြ
တျဖည္းျဖည္း
ေ၀၀ါးလာတယ္...
ဒါေပမယ့္
မ်က္၀န္းေတြရဲ့
`အဖြင္´့`အပိတ္´မွာ
မင္း...ပံုရိပ္ေတြ....
မင္း...သဏၭာန္ေတြ...
မင္း...အျပံဳးေတြ....
...ငါ.....
မုန္းရမွာတဲ့ လား....
ေမ့ရမွာတဲ့ လား...
မေတြ႕ခဲ့ၾကရင္
အေကာင္းဆံုးတဲ့ လား...
အိပ္ေပ်ာ္ဖို႕
ၾကိုးစားရင္း
မိုးလင္းသြားရဦးမယ့္
ေနာက္ လာမယ့္
ငါ့ရဲ့...အထီးက်န္ညမ်ား...
...ဒါေတြဟာ...
...ဒါေတြဟာ...
ခ်စ္တတ္သူ
တေယာက္အတြက္
ခ်စ္သူေပးခဲ့ေသာ
ဆုလဒ္မ်ား အျဖစ္
ငါ့နွလံုးသားေတြထဲ
အျမဲထစ္ခ်ဳန္းေနမွာပါ..
အခ်စ္ရယ္....
သားထက္ (မံုရြာ)
No comments:
Post a Comment