ခ်စ္သူ...
ငါဟာ..
ေႏြဦးမွာ
သူလိုငါလို
ဖူးခဲ့ဖူးတဲ့
သစ္ရြက္ကေလး
တစ္ရြက္ပါ..
အေရာင္မဲ့...
အဆင္းမဲ့...
ရနံ႕မဲ့...
ဘာဂုဏ္ျဒပ္မွ
မေတာက္ပခဲ့တဲ့
ေကာင္ပါ..
မီးပြိဳင့္ေတြ
စိမ္းတာျမင္တိုင္း
ကမူးရူးတိုး
ျဖတ္ျဖတ္ကူးတတ္တဲ့
ခတ္ရူးရူးေကာင္းေလးပါကြယ့္..
တို႕နွစ္ေယာက္ထဲ
ပိုင္ဆိုင္တဲ့
ဖန္ခြက္အလြတ္
လွလွေလးထဲ
အခ်စ္ေတြ
အခ်ိဳးက် ျဖည့္ရင္း
မင္းနဲ႕ငါ
မူးေမ့ေလာက္ေအာင္
ငွဲ႕ေသာက္လိုက္မိၾကတာဟာလဲ
တကယ္တမ္းၾကေတာ့
ကဗ်ာကေလးတပုဒ္အျဖစ္ပဲ
ရွိေနသင့္ခဲ့တာပါ...
အခူးခံရမွာစိုးလို႕
ငါ့ရင္ဘတ္ဆီ
သစ္ပင္ေပၚက
ခုန္ဆင္းသက္ေသျပခဲ့တဲ့
ငါရဲ့ ဖူးဖူးလွလွ
ပန္းပြင့္မေလးေရ
ငါ့လို
ခတ္ႏြမ္းႏြမ္း
သစ္ရြက္ကေလး
တစ္ရြက္အတြက္
ေျမျပင္ေပၚဆင္းသက္
မင္း.....
ပင္ပန္းစြာ
အိပ္စက္လိုက္ဖို႕ဆိုတာ
မထိုက္တန္ပါဘူး..
အရာရာ ရွားပါးေနတဲ့
ေခတ္ပ်က္ၾကီးထဲ
မင္းရဲ့..
အိပ္မက္
အသစ္စက္စက္ေတြ
ေစ်းေပါေပါနဲ႕
မေရာင္းခ်င္စမ္းပါနဲ႕ကြယ္...
တံဆိပ္အသစ္
ျပန္ကပ္ခြင့္
မရခဲ့ရင္ေတာင္
တို႕အခ်စ္ေတြ
ဘယ္ေတာ့မွ
ေဟာင္းႏြမ္းမသြားနုိင္ပါဘူး..
ျပံုးျပၾကရင္း
နႈတ္ဆက္ၾကရင္း...
တို႕ေတြ
ေျဖးေျဖးခ်င္း ေ၀းၾကရေအာင္
အခ်စ္ရယ္....
အဲဒီအရာေတြ
အားလံုးအတြက္
တစ္ဘ၀မွာ
တစ္ခါ မက္ခဲ့ဖူးတဲ့
အဲဒီ အိပ္မက္
အေကာင္းစားေလးကို
ေခါင္းအံုးၾကားမွာ
ထားထားျပီး
ငါ အိပ္ပါ့မယ္....
ဒါေပမယ့္
ငါသိေနတယ္
ၾကားေနရတယ္..
အခ်စ္ရယ္
ငါ့ရင္ဘတ္ ဥယ်ာဥ္ေလးထဲ
ငါ့အလြမ္းေတြနဲ႕အတူ
စံပယ္ေတြဟာ
စြတ္စြတ္စိုစိုနဲ႕
ငိုေနနွင့္ၾကျပီ.....
သားထက္ (မံုရြာ)
No comments:
Post a Comment