တကယ္ေတာ့.....
ငါ...ဟာ....
လႈိင္းေတြနဲ႕
ခ်ိဳခ်ိဳလြင္လြင္
စီးဆင္းခဲ့ရတဲ့ `ျမစ္´...
မုန္တိုင္းေတြနဲ႕
အခက္အလက္ေတြ
ေ၀ဆာခဲ့ရတဲ့ `သစ္ပင္´...
မဆင္မျခင္ဘဲ
ေတေလတေကာင္လို
ခတ္ေပေပ
ရွင္သန္ခဲ့တဲ့
ေကာင္ဆိုးေလးပါ...
ငါ့ ေကာင္းကင္မွာ
ၾကယ္ေတြမေတာက္ပသလို
ငါ့ ညေတြက
လေရာင္မလင္းဘူး...
ေလေျပ ေလညင္းမဲ့
ေျခာက္ေသြ႕အက္ကြဲေနတဲ့
ငါ့ နံနက္ခင္းေတြထဲမွာ
ပန္းရနံ႕ေတြ
မရွိပါဘူး...ခ်စ္သူ...
မင္းအတြက္
လွလွပပ
ဖန္တီးေပးစရာဆိုလို႕
ငါ့နွလံုးသားမွာ
တယူတယ ေမြးဖြားလာတဲ့
အျဖဴေရာင္
ခ်စ္ျခင္း တစ္ခုပဲ ရွိတယ္...
ေကာင္မေလးရယ္
ငါဟာ..
မင္းအတြက္ေတာ့
ထာ၀ရ
မိုးေခါင္ေနတဲ့
ေႏြဥတု တစ္ခုပဲ
ျဖစ္မွာပါ...
ဒီလိုပါပဲကြယ္...
ငါဆိုတဲ့
ေကာင္ဆိုးေလးအတြက္
ဆုလဒ္ေတြဟာ
အျမဲလြဲေခ်ာ္ေနတတ္သလားပဲ..
ေမ့ပစ္လိုက္ဖို႕
မုန္းပစ္လိုက္ဖို႕ပါပဲ..
ဒါေပမယ့္
တဆစ္ဆစ္
ကိုက္ခဲေနတဲ့
ေမွာင္မိုက္ညမ်ားစြာ
ကုန္ဆံုးျပီးသြားတဲ့ေနာက္
ငါ..မင္းကို
ေမ့လို႕မရဘူး
မုန္းလို႕မရခဲ့ဘူး...ခ်စ္သူ...
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ကြယ္
မင္းကို
ခ်စ္ေနရတာေလး တစ္ခုနဲ႕ကို
ငါ ေက်နပ္ေနပါတယ္...
မင္းကို
မွတ္မွတ္ရရ
လြမ္းဆြတ္ မိတဲ့အခါ
ျမတ္ျမတ္နိုးနိုးနဲ႕
မင္းရဲ့ကိုယ္စား
နမ္းဖို႕..
ပန္းပင္ကေလးတပင္
ငါ့ နွလံုးသားမွာ
ပ်ိဳးထားပါတယ္....
သားထက္ (မံုရြာ)
No comments:
Post a Comment