ငါဟာ
အမဲလိုက္ခံရတဲ႔ ညစာတစ္ခြက္ ဆိုတာကို
ေျပာၾကပါစို႔
သမိုင္းတစ္ေလ်ာက္မွာလည္း
စာဖြဲ႕စရာမလိုတဲ႔သူေတြ အမ်ားၾကီးပဲ မဟုတ္လား
ညစာေတြ ေပ်ာက္ပ်က္လြယ္တဲ႔ ၿမိဳ႕သစ္ထဲမွာ
၀မ္းေခါင္းအလြတ္တစ္လံုးရဲ႕ အိမ္မက္မက္တယ္
ကိုယ္အတၱနဲ႔ကိုယ္ မွားပံုမ်ားကေတာ႔
ကိုယ္႕ကိုယ္ကို လက္ဆြဲႏူူတ္ဆက္တဲ႔အခါမွာ
လက္ဖ၀ါးထဲ ဓားက ညွပ္ညွပ္ထားတယ္
ၿမိဳ႕ၿပကလည္း အဲဒီသံေယာဇဥ္မ်ဳိးနဲ႔ပဲ
ကၽြန္ေတာ္ကို ခ်ည္ေႏွာင္တယ္
လမ္းညႊန္စာအုပ္ကလည္း အမွားေတြခ်ည္းပဲ
အဲဒီလို အသိရဖို႔ ဘြဲ႕တစ္ခုယူခဲ႔ရတယ္
ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ႕ ၿငီးေငြ႕မူမ်ိဳးေလာက္ဆိုု
ကၽြန္ေတာ္ေပ်ာ္ပါတယ္
ယုန္တစ္ေကာင္လံုး ပိုက္ထဲတိုးတာေတာင္
ပိုက္မၿဖဳတ္ရဲေအာင္ သတၱိေၾကာင္စ ၿပဳလာတယ္
ဘယ္လိုအဓိပၸယ္မ်ိဳးနဲ႔မွ စာေမးပြဲမခ်ဖို႔
ညတိုင္း ဆုေတာင္းခဲ႔ရတယ္
အဲဒီလို ေလၿဖတ္ေနတဲ႔ လမ္းတစ္ေလ်ွာက္လံုးမွာ
ေၿပးေနရတဲ႔ ေၿခသံေတြညံလာတယ္
ၿခင္တစ္ေကာင္ရဲ႕ တိုက္ခိုက္မူကိုေတာင္
လံုေလာက္စြာ မကာကြယ္ႏိုင္ဘူး
ေအာက္စီဂ်င္ ပိုက္တန္းလန္းနဲ႔
အေၿပးၿပိဳင္ေနရတဲ႔ လူနာကိုၿမင္ဖုူးခ်င္ရဲ႕လား
အစာေၿပေလာက္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္မစားခ်င္ေတာ႔ဘူး
ေလခ်ိဳေသြးခံရလြန္းလို႔
ကြဲအက္သြားတဲ႔ မီးေတာင္တစ္လံုးအေၾကာင္းကိုလည္း
ၾကဳံရင္ ေၿပာၿပခ်င္ပါတယ္
ေသခ်ာတာက
ဒီကဗ်ာ ဟာ
မီးေလာင္ၿပင္ထဲကေန
ကုပ္ကုပ္ကပ္ကပ္ ဆြဲယူထားရတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ညစာပါ
မေသခ်ာတာကေတာ႔
အဒီခံစားမူူကို
ဘယ္လိုကဗ်ာအမ်ိဳးအစားနဲ႔
ေဖာ္ၿပသင္႔သလဲ ဆိုတာ... ... ...
စ်င္မင္းဧ
No comments:
Post a Comment