ေတေလတစ္ေယာက္ရဲ႕မွတ္တမ္း: 2013

Sunday, December 8, 2013

...တိတ္တခိုး....

ခ်စ္သူရယ္...

.ငါ....

လြမ္းလိုက္တာ...

နင္ဘယ္သိမွာလဲ

တိုးတိတ္လြန္းတဲ့

ငါ့ ရင္ခုန္သံကို....။

ဒါေပမယ့္

ငါ.......

တိုးတုိးေလးပဲ

ခ်စ္ေနမိတယ္....။

အဲဒါကိုက

ငါအတြက္

အရမ္းျပည့္စံုေနပါျပီကြယ္....။

တကယ္ေတာ့

အခ်စ္ဆိုတာ

ဖြင့္ဟ ၀န္ခံေပးရမယ့္

ရာဇ၀တ္မႈတစ္ခုမွ

မဟုတ္ဘဲကြယ္.....။

Friday, November 29, 2013

အခ်ိန္ေလးနည္းနည္းေပးပါ

(10 မိနစ္ေလာက္ပဲ ေပးပီး ဖတ္ေပးပါေနာ္....)

အိမ္ေထာင္သက္ (၂၁)ႏွစ္အၾကာမွာ ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမက ကၽြန္ေတာ့္ကို
အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္နဲ႔ ညစာအတူ ထြက္စားၿပီး ရုပ္ရွင္အတူတူ
ၾကည့္ေစခ်င္ေၾကာင္း ေျပာလာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမက ေျပာပါတယ္။
သူကၽြန္ေတာ့္ကို ခ်စ္တယ္တဲ့။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအမ်ိဳးသမီးလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို
သိပ္ခ်စ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အတူတူ ရွိေနခ်င္တာ သူသိတယ္တဲ့။

ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမေျပာေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီးဆိုတာ မုဆိုးမအျဖစ္
ဘ၀ကိုျဖတ္သန္းေနတာ (၁၉)ႏွစ္ရွိၿပီျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အေမပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕
အလုပ္ေတြနဲ႔ သားသမီး(၃)ေယာက္အတြက္ တာ၀န္ေတြေၾကာင့္ အေမ့ဆီကို
အေၾကာင္းထူးရွိတဲ့ တခါတရံကလြဲလို႔ သိပ္မေရာက္ျဖစ္ပါဘူး။

အဲဒီညကေတာ့ အေမ့ကိုဖုန္းဆက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္နဲ႔အတူ ညစာထြက္စားၿပီး
ရုပ္ရွင္ၾကည့္ဖို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။

"သား... ေနေရာေကာင္းရဲ႕လား။ ဘာမ်ားျဖစ္ေနလဲ?"

အေမဟာ ညည့္နက္မွဖုန္းလာရင္၊ ဆိုင္းမဆင့္ဗံုမဆင့္ အျပင္ထြက္စားဖို႔ေခၚရင္
သတင္းဆိုးေတြမ်ား ရွိလို႔လားလို႔ သံသယ၀င္တတ္တဲ့သူပါ။

"မဟုတ္ပါဘူး အေမရယ္။ အေမနဲ႔ ေအးေအးေဆးေဆးေတြ႔ၿပီး စကားေလးဘာေလး
ေျပာခ်င္လို႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အေမနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ထဲေလ"
အေမက စဥ္းစားသလို ခဏျငိမ္သြားၿပီးမွ "အရမ္းေကာင္းတာေပါ့ သားရယ္" လို႔
ျပန္ေျပာပါတယ္။

အဲဒီအပတ္ ေသာၾကာေန႔မွာ ရံုးဆင္းတာနဲ႔ အေမ့ကိုကားနဲ႔ သြားႀကိဳပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ နည္းနည္းလႈပ္ရွားေနမိတယ္။ အေမ့အိမ္ကို
ေရာက္တဲ့အခါမွာ အေမလည္း ကၽြန္ေတာ့္လိုပဲ စိတ္လႈပ္ရွားေပ်ာ္ရႊင္ေနတာ
ေတြ႔ရပါတယ္။ အေမက ကုတ္အက်ီေလး၀တ္ၿပီး တံခါး၀မွာ ေစာင့္ေနပါတယ္။
ဆံပင္ေလးေတြကို အေခြအလိပ္ေလးေတြ လုပ္ထားၿပီး အေဖနဲ႔ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္
မဂၤလာႏွစ္ပတ္လည္ ပြဲတုန္းက ၀တ္ခဲ့တဲ့ အက်ီေလးကိုပဲ ၀တ္ထားပါတယ္။
အေမ့မ်က္ႏွာေပၚက အျပံဳးဟာ နတ္သမီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကိုယ္ေရာင္ကိုယ္၀ါလိုပဲ
လင္းလက္ေတာက္ပေနပါတယ္။

"အေမ့သူငယ္ခ်င္းေတြကို ငါ့သားေလးနဲ႔ အျပင္ထြက္ၿပီး ထမင္းစားမလို႔
လို႔ေျပာလိုက္ေတာ့ သူတို႔ေတြက အေမ့ကိုအထင္ႀကီးေနၾကတယ္။ သားနဲ႔
ဘယ္ေတြသြားတယ္ ဘာေတြစားတယ္ဆိုတာ သူတို႔ကိုျပန္ေျပာျပရဦးမယ္။
သိပ္သိခ်င္ေနၾကတယ္..." ကားေပၚတက္ရင္း အေမကေျပာတယ္။

ဆိုင္အေကာင္းစားႀကီးမဟုတ္ေပမယ့္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္နဲ႔ ေႏြးေထြးမႈရွိတဲ့
ဆိုင္ေလးတစ္ဆိုင္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔သြားလိုက္တယ္။ ထိပ္တန္းအမ်ိဳးသမီးႀကီး
တစ္ေယာက္ရဲ႕ ဟန္ပန္မ်ိဳးနဲ႔ အေမက ကၽြန္ေတာ့္လက္ေမာင္းကို ကိုင္ထားပါတယ္။
စားပြဲမွာ ထိုင္ၿပီးေတာ့ အစားအေသာက္စာရင္းကို ကၽြန္ေတာ္က ဖတ္ျပရပါတယ္။
အေမက စာလံုးႀကီးႀကီးေတြကိုပဲ ဖတ္ႏိုင္ေတာ့လို႔ပါ။ ဖတ္ရင္းတန္းလန္းနဲ႔
ေမာ့ၾကည့္မိေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ထိုင္ၿပီးစိုက္ၾကည့္ေနတဲ့အေမ့ကို
ေတြ႕ရပါတယ္။ အတိတ္ကို သတိရေနတဲ့ အျပံဳးေလးနဲ႔ အေမကေျပာတယ္...

"သားငယ္ငယ္ေလးတုန္းကေတာ့ အစားအေသာက္စာရင္းကို ဖတ္ျပတဲ့သူက အေမေပါ့..."
"အခုေတာ့ အေမအနားယူၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို အလွည့္ေပးေပါ့... ေနာ္အေမ..." လို႔
ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္။

ညစာစားရင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ စကားေကာင္းေကာင္း ေျပာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ေျပာျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြက ဘာမွေထြေထြထူးထူးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။
အခုလတ္တေလာ ကိုယ္ဘာေတြလုပ္တယ္ ဘာေတြျဖစ္တယ္ဆိုတာကို အျပန္အလွန္
ေျပာျဖစ္ၾကတာပါ။ စကားေျပာတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားသလဲဆိုရင္ ရုပ္ရွင္ေတာင္
လြတ္သြားတဲ့အထိပါပဲ။

အေမ့ကို အိမ္ျပန္ပို႔ေတာ့ အေမက "အေမတို႔ ေနာက္တစ္ခါလည္း အခုလိုပဲ
အျပင္ထြက္စားၾကဦးမယ္ေလ။ ဒါေပမယ့္ ဒီတစ္ခါေတာ့ အေမက ေကၽြးမွာေနာ္..."
လို႔ေျပာလို႔ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာတူလိုက္ရပါတယ္။

အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမက "ညစာထြက္စားတာ ေပ်ာ္ခဲ့လား" လို႔
အျပံဳးနဲ႔ ေမးပါတယ္။

"အရမ္းေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းတယ္။ ကိုယ္ေမွ်ာ္လင့္ထားတာထက္ေတာင္
အမ်ားႀကီးပိုၿပီး ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းပါတယ္..." လို႔ ျပန္ေျဖမိပါတယ္။

ရက္အနည္းငယ္အတြင္းမွာပဲ ရုတ္တရက္ ျပင္းထန္တဲ့ ႏွလံုးေရာဂါခံစားရၿပီး
အေမဆံုးရွာပါတယ္။ အျဖစ္အပ်က္က ျမန္ဆန္လြန္းလို႔ အေမ့ကို ကၽြန္ေတာ္
ဘာမွေတာင္ လုပ္မေပးလိုက္ႏိုင္ပါဘူး။ အေမဆံုးၿပီး သိပ္မၾကာခင္မွာ
အေမနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ သြားခဲ့တဲ့ စားေသာက္ဆိုင္က ေငြလက္ခံျဖတ္ပိုင္း
မိတၱဴတစ္ေစာင္ပါတဲ့ စာအိတ္တစ္အိတ္ ကၽြန္ေတာ့္ဆီကို ေရာက္လာပါတယ္။
ျဖတ္ပိုင္းမိတၱဴနဲ႔အတူ အေမေရးထားတဲ့ စာေလးတစ္ေစာင္ပါ ပါလာပါတယ္။

"သား... ဒီေငြေတာင္းခံလႊာအတြက္ အေမႀကိဳၿပီး ပိုက္ဆံေပးခဲ့တယ္...
အဲဒီေန႔မွာ အေမသားတို႔နဲ႔ အတူရွိေနႏိုင္ပါ့မလားဆိုတာေတာ့
သိပ္မေသခ်ာဘူး... ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေမလူႏွစ္ေယာက္စာအတြက္ ပိုက္ဆံေပးခဲ့တယ္။

အေမ့သားနဲ႔အေမ့ေခၽြးမ အတြက္ပါ...
သားနဲ႔ညစာထြက္စားတဲ့ညဟာ အေမ့အတြက္ ဘယ္ေလာက္အဓိပၸါယ္ရွိတယ္ဆိုတာ
သားဘယ္ေတာ့မွ သိမွာမဟုတ္ပါဘူး... သားကို အေမသိပ္ခ်စ္တယ္..."

အေမ့စာကို ဖတ္ၿပီးခ်ိန္မွာ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူကို ခ်စ္တဲ့အေၾကာင္း
အခ်ိန္မီေျပာဖို႔၊ သူတို႔ရသင့္တဲ့ တန္ဖိုးရွိတဲ့
ေပ်ာ္ရႊင္စရာအခ်ိန္ေတြကို အခ်ိန္မီေပးဖို႔ ဘယ္ေလာက္ အေရးႀကီးတယ္ဆိုတာ
ကၽြန္ေတာ္နားလည္လိုက္ပါတယ္။

ဘ၀မွာ ဘုရားနဲ႔ မိသားစုထက္ပိုၿပီး အေရးႀကီးတဲ့အရာ မရွိပါဘူး။

တန္ဖိုးရွိတဲ့ ဇာတ္လမ္းေလးမို႔လို႔ ဘာသာျပန္ျပီး မွ်ေ၀လိုက္ပါတယ္။ အခုလို
မိေ၀းဖေ၀းနဲ႔ တနယ္တေက်းေရာက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ လူႀကီးမိဘေတြနဲ႔ တစ္အိမ္ထဲမွာ
အတူတူေနခြင့္ ျပဳစုခြင့္ရေနတဲ့သူေတြကို အားက်မိပါတယ္။ ကၽြန္မလည္း
မိဘနဲ႔အတူတူေနတဲ့ အခ်ိန္ေတြတုန္းက (မိဘခိုင္းတာရွိရင္ေတာ့ အကုန္လံုး
လုပ္ေပးခဲ့ေပမယ့္) မိဘနားသိပ္မေနခဲ့ပဲ အခ်ိန္အားရင္ ကိုယ္ဘာသာတစ္ေယာက္ထဲ
ေနတတ္ခဲ့ပါတယ္။ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ မိဘနဲ႔ေနရတဲ့ အခ်ိန္ေတြကို တမက္တေမာ
ျပန္လိုခ်င္ေနခဲ့ပါၿပီ။ ဘ၀မွာ ကိုယ့္ဘာသာရုန္းကန္ရင္း
လူေတြအေၾကာင္းပိုသိလာတဲ့ အခါက်မွ ေနာက္ဆံုးကိုယ့္ဘက္မွာ
အျမဲတမ္းရပ္တည္တဲ့ သူေတြဟာ မိသားစုပဲဆိုတာ ပိုၿပီးနားလည္လာမိပါတယ္။

မိဘနဲ႔ အတူေနေနဆဲျဖစ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုးကိုလည္း
အလုပ္ေတြရႈပ္ေနေပမယ့္ မိဘအတြက္ အခ်ိန္သပ္သပ္ေပးဖို႔ တိုက္တြန္းခ်င္ပါတယ္။

ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္

(ေဆာင္းပါးရွင္ - သူရိန္လႈိင္၀င္း)

အခ်ိန္ျဖဳန္းတဲ့သူ၊ အခ်ိန္မေလးစားတဲ့သူဟာ သူ႔တစ္ေယာက္တည္းကိုပဲ ထိခိုက္ေစတယ္လို႔ ထင္ျမင္ယူဆစရာ ရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ လူအမ်ားနဲ႔ အဖြဲ႔အစည္းနဲ႔ အလုပ္လုပ္တဲ့ အခါမွာ အခ်ိန္မေလးစား တတ္တဲ့သူေတြ ပါလာခဲ့ရင္ သူတို႔ဟာ အဖြဲ႔အစည္းကိုပါ သူတို႔နဲ႔ တန္းတူျဖစ္ေအာင္ ဆြဲခ်တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ အဖြဲ႔အစည္း တစ္ခုလံုးပါ ေနာက္က်က်န္ရစ္ ခဲ့တတ္ပါတယ္။ အခ်ိန္ေနာက္က် တတ္သူေၾကာင့္ အဖြဲ႔အစည္းနဲ႔ လုပ္ရတဲ့ လုပ္ငန္းေတြ ကသိကေအာက္ ျဖစ္ခဲ့ရတာ၊ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ျဖစ္ခဲ့ရတာေတြဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မ႐ိုးႏိုင္တဲ့ အရာတစ္ခုပါ။ ႏုိင္ငံတစ္ခုကိုလည္း အဖြဲ႔အစည္း အေနနဲ႔ ျမင္ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ အခ်ိန္ကို တန္ဖိုးထား ေလးစားတတ္တဲ့သူေတြမ်ားတဲ့ ဂ်ပန္၊ စင္ကာပူ အစရွိတဲ့ ႏုိင္ငံေတြဟာ ႏုိင္ငံငယ္ေပမဲ့လည္း တိုးတက္ဖြံ႔ၿဖိဳးတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခ်ိန္ကို မေလးစားတတ္တဲ့သူ အမ်ားစုျဖစ္ေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံက်ေတာ့ ဒီေန႔ထိ ဆင္းရဲတြင္းကေန မထြက္ႏုိင္ဘူး။ တုိင္းျပည္ဖြံ႔ၿဖိဳးေရး တစ္ခုကိုပဲ ထိခိုက္ေစတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ႏုိင္ငံရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာကိုလည္း က်ဆင္းေစပါတယ္။ အေနာက္တိုင္းသား ဆရာသင္တဲ့ သင္တန္းတစ္ခုမွာ ဆရာက သင္တန္းခ်ိန္ကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ကိုင္တြယ္ပါတယ္။ သင္တန္းခ်ိန္ အတိအက် ေရာက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေစာင့္ဘဲ သင္ေလ့ရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း ေဟာရင္းသာ ပ်ံေတာ္မူမယ္၊ ဆန္ျဖဴျဖဴ တစ္ခြက္ေလာက္မွ ရႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတဲ့ အတုိင္းပဲ သင္တန္းသားေတြကေတာ့ ေနာက္က်ျမဲ။ ဆရာ စာသင္ေနရင္း Excuse me ဆိုတဲ့ စကားနဲ႔ အေႏွာင့္အယွက္ ေပးျမဲပါပဲ။ ေနာက္ေတာ့ ဆရာက ဘာေျပာလဲဆိုေတာ့ "စိတ္မပူပါနဲ႔ ငါျမန္မာႏုိင္ငံကို ေရာက္တာၾကာၿပီမို႔ ဒါမ်ိဳးေတြ ႐ိုးေနပါျပီ" တဲ့။ သူ႔စိတ္ထဲမွာေတာ့ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ အားလံုးဟာ အခ်ိန္ကို မေလးစားတတ္တဲ့ သူေတြလို႔မ်ား မွတ္ခ်က္ေပးသြားမလား မသိဘူး။ ႏုိင္ငံျခားသား တစ္ေယာက္က ကိုယ့္ႏုိင္ငံကို အခ်ိန္မေလးစားေၾကာင္း ေျပာတဲ့စကားကိုပဲ ခ်ီးမြမ္းတဲ့ စကားလိုမ်ိဳး ရယ္ေမာေနၾကသူေတြက ရယ္ေမာေနေလရဲ႕။ ဂုဏ္ယူစရာလို႔မ်ားသာ ထင္ေနရင္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံ ေရတိမ္နစ္ရခ်ည္ရဲ႕။

အညာက အသိုက္အျမံုေလးဆီ

လြမ္းတယ္...
အညာက ေဆာင္းရာသီကိုလည္း...
လြမ္းတယ္...
မုန္႕ေပါင္းနဲ႕ ဘူးသီးေၾကာ္ကိုလည္း...
လြမ္းတယ္....

မေလ်ာက္ျဖစ္တာ ၾကာၿပီျဖစ္တဲ့
ရြာအ၀င္ လမ္းကေလးကိုလည္း...
လြမ္းတယ္...

ႏွင္းစက္ ႏွင္းမႈံေတြၾကားက
စပါးခင္း ဝါဝါေတြလည္း...
လြမ္းတယ္..

ဖုန္တေထာင္းေထာင္း ထေနတတ္တဲ့
လွည္းလမ္းေျကာင္းေလးကိုလည္း..
လြမ္းတယ္...

မူးျမစ္နဲ႕ ပဲခင္းေတြဆီ ျဖတ္တိုက္လာတဲ့
စိမ္းေရႊေရႊ ေလႏုေအးေလးကိုလည္း..
လြမ္းတယ္...

ေတာသြားေတာျပန္ တမာတန္းနဲ႕
ရြာအလည္က ကုကိုရ္တန္းကိုလည္း...
လြမ္းတယ္...

ရြာစာသင္ေက်ာင္း၀င္းထဲက
လက္ပံပင္ႀကီးနဲ႕ စိန္ပန္းပင္ေတြလည္း...
လြမ္းတယ္...

တမာရြက္ျပဳတ္ ငါးပိရည္
မန္က်ည္းရြက္ခ်ဥ္ရည္ ပဲေရပြနဲ႕ ၿမိန္လြန္းလွတဲ့
မိသားစု ထမင္းဝိုင္းေလးကိုလည္း...
လြမ္းတယ္...

နိဳက္ကလပ္ မရွိ ဘီယာဆိုင္ မရွိ ေရွာ့ပင္းေမာ မရွိ
ေအးခ်မ္းလွတဲ့ ေရႊဘိုၿမိဳ႕နားဆီက ရြာကေလး...
လြမ္းတယ္...

ေဖေဖ ေမေမ
ညီကိုေမာင္နမ အစံုအလင္နဲ႕
စားခ်င္တဲ့ ထမင္းဝိုင္းေလး
အေ၀းေရာက္သားေတြ
ေန႔တိုင္း လြမ္းၾကလိမ့္မယ္.....။

လင္းေ၀ (ေရႊဘို)

ေမာဟ

သမုဒယ အသီးအပြင့္ေတြကို
သုခရနံ့ေတြ ထင္မွတ္
သံသရာ အထပ္ထပ္
ေႂကြခဲ့ရတာ မ်ားၿပီ...

သံေယာဇဥ္အျမစ္ေတြက
ရွည္ရွည္လ်ားလ်ား
ဒီ.. ဘ၀ဆိုတဲ့
သစ္ပင္ကေလးဟာ

ျဖစ္ျခင္း ပ်က္ျခင္း
ေလာကဓံ မုန္တိုင္းေတြၾကား
ခုထိ
တရား မရရွာေသးဘူး....။

လင္းေ၀ (ေရႊဘို)

မံုရြာနည္းပညာတကၠသိုလ္

အဆက္သြယ္ မျပတ္ တို႕စည္းလံုးစြာ ၊

အတတ္ပညာ ဖလွယ္ရေေအာင္ ၊

ညီ၊ညီမတို႕ ေရွ႕ေဆာင္လမ္းျပ ၊

အမ်ားအက်ိဳး တို႕ထမ္းရြက္ကာ ၊

တို႕တေခတ္မွာ

“မံုရြာနည္းပညာ မိသားစု” အျဖစ္

သမိုင္းမွတ္တိုင္သစ္ တို႕စိုက္ရစ္မယ္....။

လင္းေ၀ (မံုရြာနည္းပညာ တကၠသိုလ္)

ေရစုန္ေမ်ာၾကသူမ်ား....

တေန႔ေန႔ေတာ့
လေရာင္
လင္းလင္းပပကို
ေအးေအးျမျမ
ခံစားရမွာေပါ့...

ဒီလိုနဲ႕
ခဏခဏ
ေမွာင္ခဲ့ရတဲ့
လကြယ္ညေတြ
မ်ားၿပီ...

ဆီဆမ္းထားတဲ့ ထမင္း ဟာ
ေရႊလင္ပန္းနဲ႕အတူ
တခါမွေရာက္မလာခဲ့ဖူးဘူး...

ဒါေပမယ့္
ပါးစပ္ကိုလက္နဲ႕ပုတ္
ဝါ ဝါ ဝါ ဝါ လုပ္ၿပီး
ေတာင့္တခဲ့ဖူးတဲ့
ခေလးဘဝ အိပ္မက္ေတြ
ငါတို႔
ခုထိ မက္ေနၾကတုန္းပဲ

တကယ္ေတာ့
ဘဝဆိုတာ
တာဝန္ယူမႈတခုပဲ...

ကိုယ့္တာဝန္ကိ္ု မယူဘဲ
သူတပါးေတြဆီက
လက္ျဖန္႕ ေတာင္းစားေနတဲ့
ခတ္ႀကီးႀကီး လူတခ်ိဳ႕အစား
က်ဳပ္ကေတာ့
နည္းနည္း မ်က္ႏွာပူတယ္...။

လင္းေဝ (ေရႊဘို)

Thursday, October 3, 2013

အမုန္းသခင္..သို႕

အမုန္းသခင္..သို႕

နင့္အတြက္ရည္စူး

ရင္ခြင္ဦးမွာ...

တယုတယ

ဖူးခဲ့သမွ်...

နင့္အမုန္းတရာ

ေႏြကမာၻမွာ
....

တေတာလံုးေျမခ

ေၾကြခဲ့ရရွာျပီ ...

ေၾကပ်က္ဆိတ္သုန္း

ငါ့အသည္းနွလံုးကို...

အမုန္းသခင္

နင္ျမင္ပါေစ...

လင္းေ၀ (ေရႊဘို)

က်ေနာ္ သိလိုက္သည္မွာ

က်ေနာ္ သိလိုက္သည္မွာ

က်ေနာ့္ရဲ့ အေတြးမ်ားနဲ႕

က်ေနာ့္ရဲ႕ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားက

ေပးေသာ

ဘ၀ကိုသာ

က်ေနာ္ ပိုင္ဆိုင္ရမည္ ျဖစ္သည္..

လင္းေ၀ (ေရႊဘုိ)

ေျပာသေလာက္ မလြယ္ဘူးဆိုတာ

သူမ်ားေတြ

အမ်ားအက်ိဳး လုပ္ေနတာကို

ထိုင္ျပီး ေ၀ဖန္ အျပစ္တင္ရတာ လြယ္ပါတယ္...

ေ၀ဖန္အျပစ္ေျပာေနၾကမယ့္ အစား..

ကိုယ္တိုင္ ပါ၀င္ျပီး ပူးေပါင္းလုပ္ၾကည့္ပါ...

ဒါမွမဟုတ္ အၾကံဥာဏ္ေကာင္းေတြ ေပးပါ...

အခ်ိဳ႕ကိစၥေတြက

ေျပာသေလာက္

မလြယ္ဘူးဆိုတာ

သင္ေတြ႕ရမွာပါ...

လင္းေ၀ (ေရႊဘုိ)

က်ဳပ္တို႕နိုင္ငံမွာ

က်ဳပ္တို႕နိုင္ငံမွာ

အမ်ားအက်ိဳးအတြက္ လုပ္တဲ့သူက

နည္းနည္း

ေ၀ဖန္တဲ့သူေတြကေတာ့

မ်ားသလား မေမးနဲ႕...

အမ်ားအက်ိဳးအတြက္

တကယ္ အလုပ္လုပ္တဲ့သူေတြ

မ်ားျပီး ..

.ေ၀ဖန္ေရးသမားေတြနည္းတဲ့

တေန႕ဟာ..

က်ဳပ္တို႕နိုင္ငံ တိုးတက္မယ့္ အခ်ိန္ပဲ...

တန္ရဲ့လား..

ေခြ်းစက္ ေခြ်းေပါက္ေတြ..

အထီးက်န္ ေန႕ရက္ေတြ...

ဖိအားေတြေအာက္က ..

မြန္းၾကတ္ေနတဲ့ ရွင္သန္မႈေတြ...

သားတကြဲ..မယားတကြဲ..

ခ်စ္သူတကြဲ..ရည္းစားတကြဲ..

မိဘတကြဲ ..မိသားစုတကြဲ...

တစ္နွစ္တစ္ေခါက္ေတာင္

ကိုယ့္အိိမ္ကို ျပန္မေရာက္နိုင္တဲ့

အလြမ္းနဲ႕ ...

မ်က္ရည္ေတာက္ေတာက္ က်ခဲ့ရတဲ့

ညေတြ..

.ဒါေတြဟာ

“ေဒၚလာ” ဆိုတဲ့

စကၠဴစာရြက္ေတြအတြက္..

ငါတို႕ ေပးဆပ္လို္က္ရတဲ့

အဆိပ္တက္ေန႕ရက္ေတြ...

တခါတခါက်ေတာ့

ကမၻာၾကီးဟာ

ေပးရတာကမ်ားမ်ား

ျပန္ရတာကနဲနဲ ..

ငါေပးလိုက္ရေတြနဲ႕

ငါရလိုက္တာေတြဟာ

တန္ေရာတန္ရဲ့လားလို႕..

.ငါ့ကိုယ္ငါ ခဏခဏယူၾကံုးမရ..

ဒီလိုနဲ႕

နာနာၾကင္ၾကင္

အိပ္စက္ခဲ့ရတဲ့

ညေတြ...

မ်ားျပီ......။

လင္းေ၀ (ေရႊဘို)

ေရြးခ်ယ္မႈ...

ဘ၀ ဆိုတာ ...

ေမြးဖြားျခင္းနဲ႕ ေသဆံုးျခင္း

မွတ္တိုင္ နွစ္ခုၾကားက

ခရီးလမ္းတစ္ခုပါ...

ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ျဖတ္သန္းမလား...

၀မ္းနည္းစြာ ျဖတ္သန္းမလား...

ရင္ဆိုင္ျပီး ေအာင္ျမင္ေအာင္ၾကိုးစားမလား...

ေၾကာက္ရြံ႕ျပီး အရႈံးေပးမလား...

လူေကာင္းတစ္ေယာက္အျဖစ္ ရွင္သန္မလား..

လူဆိုးတစ္ေယာက္အျဖစ္ ရွင္သန္မလား...

အရာရာဟာ..

ငါတို႕ရဲ႕ ေရြးခ်ယ္မႈအတိုင္းပဲ ျဖစ္မွာပါ..

လင္းေ၀ (ေရႊဘို)

Thursday, September 12, 2013

အနိုင္ရျခင္း

“လူေတြဟာ ဆံုးရႈံးမွာကို ေၾကာက္လြန္းတဲ့အတြက္

သူတို႕ေတြ ဆံုးရႈံးကုန္ၾကတာ”

“အနိုင္ရတယ္ဆိုတာ ရႈံးမွာကို မေၾကာက္တာပဲ”

from rich dad poor dad

..က်ေနာ္ရယ္ ကမာၻၾကီးရယ္...

ေမြးဖြားျခင္း ေသဆံုးျခင္း

ျဖစ္ ပ်က္

နွစ္ခုၾကားက

နံရံပါးပါးေလးဟာ

က်ေနာ္ပါပဲ...

ကိုယ့္ယံုၾကည္ရာနဲ႕

ကိုယ္ ရွင္သန္

ဒီ သံသရာရဲ့

အမႈန္ကေလး

တစ္မႈန္အျဖစ္

က်ေနာ္ဟာ

ဒီကမာၻေပၚ

ေျခဆံုခ်ခဲ့တာေပါ့...။

စစ္ပြဲေတြ ဇာတ္ပဲြေတြ

ေမြးဖြားၾက ေသဆံုးၾက

ရယ္ေမာၾက ငိုေၾကြးၾက

တခ်ိန္တည္းမွာပဲ

ဒါေတြအားလံုးဟာ

ဒီကမာၻမွာ

ျဖစ္ေနၾက......

ဘာေတြက ဘယ္ေလာက္

တက္မက္စရာေကာင္းလို႕

ဘယ္လိုအမ်ိဳးေကာင္းသားေတြက

ဘယ္ေလာက္ ၾကီးက်ယ္ခမ္းနားၾကပါသလဲ

ေနာက္ဆံုးမွာ

ကမာၻၾကီးရဲ့ သဲမႈန္ေတြအျဖစ္

ငါတို႕

ေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကရမွာပဲ...။

လင္းေ၀ (ေရႊဘို)

Thursday, August 29, 2013

က်ေနာ္စြန္႕ခြာခဲ့ရာ အရပ္ဆီ....

ေရႊေရာင္အိပ္မက္ေတြ အျပည့္နဲ႕

ေမေမ့ ရင္ခြင္ရဲ႕အေ၀း

ေျပးထြက္ခဲ့တုန္းက

ေအးျမအရိပ္ဆိုတာ

ေရးေရးေလးမွ

သတိမခ်ပ္ခဲ့ဖူးဘူး ..

ဒီလိုနဲ႕

ဒဏ္ရာ အျပည့္တင္ျပီး

ခုတ္ေမာင္းခဲ့တဲ့ ရထားဟာ..

ေမေမ့ ဘူတာရံုအိုေလးဆီ

ဆိုက္ကပ္ဖို႕

ေ၀းသထက္

ေ၀းေနဆဲပါပဲ ေမေမ..

လင္းေ၀ (မံုရြာနည္းပညာ)

Saturday, June 15, 2013

တာရာမင္းေ၀ ၃

“တခ်က္ေလာက္ေငးၾကည့္လုိက္မိရင္းက အျငိျငိ အယွက္ယွက္နဲ႕ ခ်စ္ျမတ္လြမ္းဆြတ္ခဲ့ရတာပါ။
ပန္းေတာင္ခါးပန္းမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္လြင္လြင္ ေဆာ့ကစားေနတဲ့မင္းသမီးေလးကို လယ္ကြင္းထဲကေန ေငးၾကည့္ေနခဲ့ရတဲ့ စပါးပင္ကေလးလို ခ်စ္သူကို ေငးၾကည့္ခဲ့ရတာပါ။
ဒါထက္ ဘာမွမပိုပါဘူး ခ်စ္သူ။”
တာရာမင္းေ၀

တာရာမင္းေ၀ ၂

“ျဖူစင္လုိသူအတြက္ အေရးၾကီးဆံုးမွာ ျဖဴစင္ေနဖို႕ပင္ ျဖစ္သည္။”

တာရာမင္းေ၀

တာရာမင္းေ၀ ၁

“ေကာက္ရိတ္သိမ္းမည့္ေန႕မွာ သူ ..ေအာင္ပြဲခံမည္ဆိုတာကိုလဲ က်ေနာ္ မနွစ္ျမို႕ပါ။
အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သူရိတ္သိမ္းမည့္ ေကာက္ပင္မ်ားမွာ သူစိုက္ပ်ိဳးေသာ ေကာက္ပင္မ်ားမဟုတ္ပါ။
သူတပါး၏ အသီးအပြင့္မ်ားသာ ျဖစ္သည္။”

တာရာမင္းေ၀

Friday, June 14, 2013

မင္းခိုက္စိုးစန္ ၇

အခ်စ္သည္ သြားကိုက္ျခင္းနွင့္ ခတ္ဆင္ဆင္ တူပါသည္။
ကိုယ္တိုင္ ကိုယ္က် လက္ေတြ႕ မခံစားရဘူးဘဲနဲ႕ အဲဒီေ၀ဒနာကို နားလည္နိုင္လိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။

မင္းခိုက္စိုးစန္

မင္းခိုက္စိုးစန္ ၆

“အခ်စ္ စတင္ ျဖစ္ေပၚရျခင္း၏ အေၾကာင္းအရင္းကို ရွင္းလင္းေဖာ္ျပ ေျဖဆိုပါ” ဟူေသာ ေမးခြန္းမ်ိဳးကိုသာ စာေမးပြဲမွာ ေမးမည္ဆိုပါလွ်င္ ကမာၻေျမေပၚတြင္ ရွိေသာ ေယာက်ာ္းေတြအားလံုး စာေမးပြဲက်ကုန္လိမ့္မည္မွာ ေသခ်ာပါသည္။”

မင္းခိုက္စိုးစန္

ဘ၀

“ေန႕” နဲ႕ “ည” ဆိုတာကိုေတာင္
ေက်ေက်နပ္နပ္
လက္ခံထားခဲ့ၾကျပီးမွ...

“အနိုင္” နဲ႕ “အရႈံး” ဆိုတာက်မွ
ဘာလို႕ ေသြးရူးေသြးတန္း
ျဖစ္ေနရမွာလဲ...

ေလာကၾကီးက...
အျမဲတမ္း ေနသာခ်င္ေနလို႕ မရသလို
အျမဲတမ္း ေမွာင္မိုက္ တိတ္ဆိတ္ေနမွာလဲ
မဟုတ္ဘူး..

ရွင္သန္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္အတြက္
“ည” ျပီးရင္ ”ေန႕” ဆိုတာ ရွိသလို
ၾကိုးစားေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္အတြက္
“အရံႈး” ျပီးရင္ “အနိုင္”ဆိုတာ ရွိတယ္...

လင္းေ၀ (မံုရြာနည္းပညာတကၠသိုလ္)

မင္းခိုက္စိုးစန္ ၅

“တကယ္ေတာ့ မင္း “ရင္နင့္လွပါခ်ည္ရဲ့”လို႕ ခံစားေနရတာေတြ အားလံုးဟာ ဘာမွ မဟုတ္တဲ့

သဲပြင့္ေလးေတြပါ။ ေမ့ခ်င္လြန္းလို႕ဆုိျပီး အတင္းၾကီး ေမ့ဖို႕ ၾကိုးစားစရာမလိုဘူး။

ရူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနဖို႕လည္း မလိုဘူး။ သူ႕ဘာသာသူ ေမ့ခ်ိန္တန္ရင္

အလုိလို ျပီးဆံုး ေမ့ေပ်ာက္သြားမွာပါပဲ။”

“ဘာကိုမွ ကပ္ျငိမႈမထားနဲ႕။ျဖစ္နုိင္ရင္ ေပါ့ေပါ့ ပါးပါးေလးပဲ ေနထိုင္လိုက္ပါ။”

“လူ႕ဘ၀ဟာ ဘာမ်ား ကပ္ညိစရာေကာင္းလို႕လဲ။အားလံုးဟာ သဲပြင့္ သဲမႈန္ေတြခ်ည္းပါပဲကြာ”

“အဲဒါေၾကာင့္ မင္းဘာပဲလုပ္လုပ္ ငါတို႕စိတ္ထဲမွာ နာၾကည္းစရာ ၊ေဒါသျဖစ္စရာ၊ ၀မ္းနည္းစရာ ဘာမွ

မရွိဘူူး။ ငါတို႕စိတ္က ဘာခံစားခ်က္ကိုမွ မကပ္ျငိဘူး။ လုပ္စရာရွိရင္ လုပ္တယ္၊ တာ၀န္ယူစရာရွိရင္

တာ၀န္ယူတယ္။ ျပီးေတာ့လည္း ငါတို႕ရင္ထဲမွာ အားလံုးျပီးသြားတာပါပဲကြာ”

မင္းခိုက္စုိးစန္

မင္းခိုက္စိုးစန္ ၄

ၾကက္ဖၾကီးက သဲပြင့္မ်ားကို လက္ခုပ္ျဖင့္ခတ္ယူကာ ကမ္းစပ္သို႕ ပစ္ခ်လိုက္သည္။

သူ႕လက္ထဲက သဲပြင့္တို႕သည္ ကမ္းစပ္တြင္ ရွိေနသည့္ မေရမတြက္နိင္ေသာ သဲပြင့္မ်ားနွင့္

ေရေႏွာကာ သူလိုကုိယ္လိုပင္ ေပ်ာက္ကြယ္သြား၏။

ခံစားခ်က္ဆိုေသာ အရာမ်ားသည္ သဲပြင့္မ်ားနွင့္ တူလွပါသည္။

ကိုယ္လက္ထဲတြင္ ဆုပ္ကုိင္ထားစဥ္တုန္းကေတာ့ “ဟုတ္လွျပီ”ဟု ထင္စရာေကာင္းေသာ္လည္း

တကယ္တမ္း လႊတ္ခ်လိုက္ေသာအခါ တျခားသဲမႈန္ေတြလို အေရာေရာအေနွာေနွာျဖစ္ကာ

ဘာမွမဟုတ္ေတာ့ဘဲ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္သာ ျဖစ္၏။

မင္းခိုက္စိုးစန္

မင္းခိုက္စိုးစန္ ၃

“လူေတြက ဘ၀မွာ ကိုယ့္ကုိယ္ကို ဇာတ္လိုက္လို႕ ထင္ေနၾကတာခ်ည္းပဲ။

ေလာက ပတ္၀န္းက်င္ၾကီး တစ္ခုလံုးက ကုိယ့္ကို ဗဟုိုျပဳျပီး ျဖစ္ပ်က္ေနၾကသလိုမ်ိဳး ေတြးတတ္ၾကတယ္။

အျဖစ္အပ်က္ အရာရာတိုင္းမွာ ကိုယ္က သိပ္ျပီးအေရးပါေနသလို ကိုယ့္ကိုယ္ကို ထင္ေနၾကတယ္။”

“မင္းက မင္းကိုယ္မင္း ဇာတ္လိုက္လို႕ ထင္ေနပံုရတယ္။မဟုတ္ပါဘူး။ေဟာဒီ..ေလာကၾကီးက

မင္းမေမြးခင္ကတည္းက ရွိေနတာ။မင္းေသသြားလည္း ရွိေနဦးမွာပဲ။ မင္းဆိုတဲ့ လူတစ္ေယာက္ မရွိယံုနဲ႕

ေလာကၾကီးက ဘာမွျဖစ္မသြားဘူး။သူ႕ဘာသာသူ ခုတ္ေမာင္းေနမွာပဲ။

ဒါကို သေဘာမေပါက္ဘဲ မင္းက အလုပ္ေတြရႈတ္ေနတယ္။

ေၾကကြဲတာေတြ၊ အတိတ္ကို ေမ့ေပ်ာက္ပစ္ခ်င္တာေတြ၊ ရူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္ရတာေတြနဲ႕

မင္းဘာသာမင္း တစ္ေယာက္ထဲ ျပဇာတ္ကေနတယ္။မင္းခံစားခ်က္ေတြက

ၾကီးက်ယ္ခမ္းနားလွပါခ်ည္ရဲ႕လို႕ မင္းတစ္ေယာက္ထဲ ထင္ေနတယ္..။”

မင္းခိုက္စိုးစန္

မင္းခိုက္စိုးစန္ ၂

“ငါကေတာ့ အသုဘ အေခါင္းတလားနဲ႕ တူတဲ့ လူစားမိ်ဳးပဲ ျဖစ္ခ်င္တယ္ကြာ”

“အသုဘ အေခါင္းက ဘာမွ လုပ္စရာမလိုတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေပါ့ပါးလြတ္လတ္ေနတယ္။

တကယ္လိုအပ္လို႕ အလုပ္လုပ္ရျပီဆိုရင္လည္း

ေသျခင္းတရားကိုေတာင္ နွစ္နွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ ေထြးေပြ႕ထားနိုင္တယ္ေလ”

မင္းခိုက္စိုးစန္

ဆရာ မင္းခိုက္စိုးစန္ ၁

“လူေတြက အက်ီၤတိုက္တဲ့ မီးပူနဲ႕ တူတယ္ကြ”

“လူေတြက သူတို႕ကိုယ္တိုင္လည္း ပူေလာင္မႈကို သိမ္းပိုက္ထားၾကတယ္။

ျပီးေတာ့ တျခားသူေတြကိုလည္း သူတို႕ေအာက္မွာ

ျပားျပား၀တ္ေအာင္ ဖိထားခ်င္ၾကတယ္။”

မင္းခိုက္စိုးစန္

အိပ္မက္

အိပ္မက္ခ်င္း အတူတူ
ဘယ္သူ႕ အိပ္မက္က
ပိုလွသလဲ
မျပိဳင္ခ်င္ေတာ့ပါဘူးကြယ္...

“ပုိင္ဆိုင္မႈ” ဆိုတာကလဲ
နံနက္ခင္းရဲ့
နွင္းစက္ပြင့္ေတြလို
လြင့္လြယ္ ပ်က္လြယ္
တဒဂၤ ထည္၀ါမႈတစ္ခုပါပဲ...

တကယ္လို႕မ်ား
“ဘ၀” ဆိုတာ
အိပ္မက္ တစ္ခု
ျဖစ္ခဲ့ရင္
အဲဒီ အိပ္မက္ေလးထဲ
တိုးတိတ္ ျဖဴစင္စြာပဲ
ငါ
ရွင္သန္ခ်င္တယ္..။

လင္းေ၀ (မံုရြာနည္းပညာတကၠသိုလ္)

ဲျငိမ္သက္ျခင္း

အသက္ရွင္ဖို႕
အေရးၾကီးဆံုး
ေအာက္စီဂ်င္ကိုေတာင္
ငါတို႕
ေပါ့ေပါ့ ပါးပါး
ရွဴၾက ထုတ္ၾကေသးတာပဲ...

ရင္ထဲမွာ ျငိမ္းခ်မ္း
ၾကည္စင္ေနဖို႕
ဘာပဲ လုပ္လုပ္
ေသာက မဲ့စြာ
ေပါ့ေပါ့ ပါးပါး
လုပ္ေနဖို႕ပဲလိုတယ္...

ျဖစ္ျပီးရင္
ပ်က္သြားတတ္သြားတဲ့
ေလာကၾကီးထဲမွာ
မင္းထင္သလို
ဘယ္အရာကမွ
မၾကီးက်ယ္ မခမ္းနားပါဘူး..

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
မင္းရဲ့ ၾကိုးစားမႈ
မင္းရဲ့ ေစတနာနဲ႕
ထိုက္တန္တဲ့
ဆုလဒ္တစ္ခုေတာ့
ေလာကၾကီးက
မင္းကို
ေပးမွာပါ...။

လင္းေ၀ (မံုရြာနည္းပညာတကၠသိုလ္)

Wednesday, June 12, 2013

သုည

လက္ ဗလာ
ကို္ယ္ ဗလာ
ဘာမွ ပါမလာခဲ့ဘူး...

ေကာင္းကင္က
ရြာခ်လိုက္လို႕
ကမာၻၾကီးေပၚ
ေျခခ်ခြင့္ရတဲ့
မိုးေရစက္ကေလး တစ္ပြင့္ဟာ
က်ေနာ္ပါပဲ...

မ်ိဳးေစ့ေကာင္း တစ္ခုအျဖစ္
ေမေမက
က်ေနာ့္ကို
ခ်စ္ျမတ္နိုးစြာ
ေမြးဖြားခဲ့မွာပါ..

ေမေမ တယုတယ
စိုက္ပ်ိဳးျပဳစုခဲ့သမွ်
နုနုလွလွ မရွင္သန္ခ်င္တဲ့
က်ေနာ္ဟာ
ေဟာဒီ
ေလာကဆိုတဲ့
ေတာၾကီးျမက္မည္းထဲမွာ
ဆူးေလပင္ေလး တစ္ပင္လို
ဘ၀ကို
ေႏြရာသီ ဆန္ပစ္ခဲ့ဖူးတယ္...

အဲဒီ
ဆူးေလပင္ေလးဟာ
ေႏြကို မမႈ
မိုးကို မျဖဳံ
ေဆာင္းကို မေၾကာက္...

အငုိ အရႈိက္
အေပ်ာ္ အျပံဳး
အေလ်ာ္ အစား..
ေလာကဓံ တရားေအာက္
ကိုယ့္ဘ၀ကို ထိုးေဖာက္
ရိုးသားစြာ
ရွႈသန္ေနရဲ့...

အခ်ိန္ဆိုတဲ့
ယႏၱရားအိုၾကီးထဲ
နုပ်ိဳမႈေတြကို
ျမစ္လိုစီးဆင္းၾကရင္း
တကယ္ေတာ့
မင္းေရာ ငါေရာ
အရာရာ အားလံုးဟာ
ေရထဲက အရိပ္ေတြလိုပါပဲကြာ..

လက္ ဗလာ
ကို္ယ္ ဗလာ
ဘာမွ ယူသြားလို႕မရဘူး...
ကမာၻၾကီးေပၚကေန
ေရခိုးေရေငြ႕ကေလး အျဖစ္
က်ေနာ္
ထြက္ခြာသြားတဲ့ အခါ
က်ေနာ့္အတြက္ ပူေလာင္ခဲ့သမွ်
က်ေနာ့္အတြက္ ခ်မ္းေျမ႕ခဲ့သမွ်
အားလံုးကို
က်ေနာ္
အမွ်ေ၀ခဲ့မွာပါ
ေမေမ...။

လင္းေ၀(မံုရြာနည္းပညာတကၠသို္လ္)

...တေန႕ေန႕..

ငါတို႕ဘ၀ေတြ

အသစ္က ျပန္စတဲ့ေန႕က်ရင္

ေအးျမလတ္ဆတ္တဲ့

ေလေကာင္းေလသန္႕ေတြ

တခုတ္တရ ရႈိက္ဖြာ

ငါ လြမ္းဆြတ္မိတဲ့

ေတာင္တန္းျပာျပာေတြရဲ့ အေၾကာင္း

ငါ မင္းကို

အားပါးတရ

ေျပာျပခ်င္ေသးတယ္...

အဲဒီအခါက်ရင္

သူမ်ားေတြ အထင္ၾကီးၾကတဲ့

“နိုင္ငံျခား” “နိုင္ငံျခား” ဆိုတဲ့

ေ၀ါဟာရဟာ

သူမ်ား လက္ခုတ္ေတြထဲက

ေရစက္ေရေပါက္ေတြရဲ့ ဘ၀ဆိုတာ

ရယ္စရာ ေမာစရာအျဖစ္

ျပန္ေျပာၾကတာေပါ့...

ဒါ ငါ့တိုင္းျပည္ဆိုတဲ့ လံုျခံုမႈမ်ိဳး...

ဒါ ငါ့ဘာသာဆိုတဲ့ ယံုၾကည္မႈမ်ိဳး...

ဒါ ငါ့လူမ်ိဳးဆိုတဲ့ ေႏြးေထြးမႈမ်ိဳး...

ဒါ ငါ့ဇာတိဆိုတဲ့ ေအးခ်မ္းမႈမ်ိဳး...

ညည တေရးနိုးတိုင္း တမ္းတ

အမိေျမကို လြမ္းၾကရတဲ့

တစ္ေထာင့္ တစ္ညေတြ အေၾကာင္း

ဒဏ္ရာေတြနဲ႕ ျပံုးျပခဲ့ရတဲ့

နိစၥဓူ၀ေတြနဲ႕

ေ၀ဒနာနဲ႕ ရယ္ျပခဲ့ရတဲ့

ေန႕ရက္ေတြ အေၾကာင္း..

လြမ္းစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္

ရင္နာနာနဲ႕ ေျပာျပခ်င္ေသးတယ္...

တေန႕ေန႕ဆိုတဲ့

ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ တစ္ခုမွာ

ျပကၡဒိန္ေတြ

တစ္ရြက္ျပီးတစ္ရြက္

ထိုးထိုးေကြ်ူးရင္း

အိမ္ျပန္ရက္စြဲေတြ

ေ၀းေနရဆဲပါ အေမ....။

လင္းေ၀ (မံုရြာနည္းပညာတကၠသုိလ္)

Friday, May 31, 2013

ဒုတိယေျမာက္ နွစ္ပတ္လည္ေန႕....

တကယ္ခ်စ္တဲ့

ခ်စ္သူေတြဆုိတာ

ဘယ္အေျခအေန ျဖစ္ျဖစ္

ဘယ္လိုဘ၀မ်ိဳး ေရာက္ေရာက္

တေယာက္ကို တေယာက္

ေပးဆပ္ေစာင့္ေရွာက္

“ဘ၀”ဆိုတဲ့

အိပ္မက္ကေလးကို

အတူ တည္ေဆာက္ဖို႕

ေရာက္ရွိလာတဲ့

ကမာၻၾကီးထဲက

အရင္းနွီးဆံုး

ဧည့္သည္ နွစ္ေယာက္ပါ...။

ဒီေန႕ေလးဟာ

ခ်စ္သူရဲ့ ေမြးေနျဖစ္သလို

က်ေနာ္တို႕နွစ္ေယာက္ရဲ႕

အခ်စ္ နွစ္ပတ္လည္ေန႕လဲ ျဖစ္ရဲ့..။

လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၄ နွစ္

ဒီလိုေန႕မွာ

က်ေနာ့္အတြက္ဆိုျပီး

သူမ ေမေမက

သူမကို

ဒီကမာၻေျမေပၚ

ေမြးဖြားေပးခဲ့တယ္..။

လြန္ခဲ့တဲ့ ၂ နွစ္

ဒီလိုေန႕မွာ

သူမဆီက

စကားတခြန္းအတြက္

မိုးမျမင္ ေလမျမင္

ရင္ခုန္စြာ

က်ေနာ္ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ ဖူးတယ္..။

ဒီေန႕ ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့

သူမဟာ

က်ေနာ့္ ခ်စ္ဇနီးအျဖစ္

က်ေနာ့္ နံေဘး

ေႏြးေထြးစြာ အတူရွိေနရဲ့...။

ဆင္းရဲအတူ ခ်မ္းသာအမွ်

ဆိုးတူ ေကာင္းဖက္

အနိုင္မခံ အရႈံးမေပး

ေလာကဓံ ရက္စြဲေတြၾကား

ခိုင္ခိုင္မာမာ ယုယုယယ

လက္ခ်င္း တြဲထားခဲ့ၾကတာ

ျပကၡဒိန္ နွစ္ခုေတာင္ ျပည့္ခဲ့ျပီေလ...။

လင္းေ၀ (မံုရြာနည္းပညာတကၠသိုလ္)

ဘူတာရံုကေလးရဲ႕ အေ၀းမွာ...

ဒီဘူတာရံုကေလးမွာ

ငါတို႕

အတူဆံုခဲ့ၾကဖူးတယ္....

ေလးညိွ ု႕က လႊတ္တဲ့

ျမားေတြလို

ငါတို႕

ကုိယ့္ပစ္မွတ္ကိုယ္

အတူေျပးခဲ့ၾကစဥ္ကေပါ့...

လဲသူလဲ ကြဲသူကြဲ

ပစ္မွတ္နဲ႕လြဲတဲ့သူက လြဲ...

ျမားခ်င္းအတူတူ

ပစ္မွတ္ေတြက်ေတာ့

မတူခဲ့ၾကဘူး...

ေပ်ာ္ခဲ့ ရယ္ခဲ့...

လြမ္းခဲ့ ငိုခဲ့...

ပ်ိဳျမစ္တဲ့ ျဖဴစင္မႈမွာ

လြတ္လပ္မႈဟာ

အပူပင္ကင္းစြာ ခ်ိဳျမိန္ခဲ့

ဘူတာရံုအိုကေလးက

အားလံုးကို

ၾကိုဆိုခဲ့တယ္....။

ခရီးခ်င္းေတာ့ အတူတူပါပဲ

လမ္းေၾကာင္းခ်င္း မတူေတာ့

ဘူတာရံုကေလးကို

နႈတ္ဆက္

ကို္ယ့္ရထားကိုစီးျပီး

ကိုယ့္ခရီးကိုယ္

ထြက္ခဲ့.....

လြယ္အိပ္ကို အခ်မွာ

ငါတို႕

အဲဒီဘ၀ေတြကို

ျပန္မရေတာ့ဘူး...

ငါတို႕

အဲဒီ

ဘူတာရံုကေလးဆီ

ျပန္မေရာက္ေတာ့ဘူး........။။

လင္းေ၀ (မံုရြာနည္းပညာ တကၠသိုလ္)

Saturday, May 11, 2013

ယံုၾကည္မႈ

တိမ္မွန္း ျမဴမွန္း

မကြဲဘဲ

ေႏြရာသီနဲ႕

မိုးရာသီ

လြဲခဲ့ဖူးတယ္....

ဘ၀ဆိုတာ

တခါတခါ

တိမ္တိုက္ေတြလို

အေျပာင္းအလဲျမန္ျပီး

တခါတခါ

ျမဴေတြလို

ေ၀၀ါးေနတတ္တဲ့

အျဖစ္မ်ိဳး....။

ခ်စ္သူေလးေရ

ငါတို႕ရဲ႕

နံနက္ခင္း အသစ္ကို

ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ အျပည့္နဲ႕

နိုးထလိုက္ရေအာင္...

ေျပာင္းလဲေနတဲ့

တိမ္တိုက္ေတြထဲမွာ

မိုးေရစက္ေတြ

ပါလာတတ္သလို

ေ၀၀ါးေနတဲ့ျမဴေတြေနာက္မွာ

လွပတဲ့ရႈခင္းေတြ

ရွိေနတတ္ပါတယ္....။

လင္းေ၀ (မံုရြာနည္းပညာတကၠသိုလ္)

Wednesday, May 8, 2013

...အသိ...

မေန႕က

ငါ့သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္

ငါတို႕ကို

အျပီးတိုင္နွႈတ္ဆက္

ဒီဘ၀ကေန

ထြက္ခြာသြားတယ္....

ဒီအနွစ္သံုးဆယ္အတြင္း

မင္း

ဘာေကာာင္းမႈေတြျပဳခဲ့လို႕

ဘာ မေကာင္းမႈေတြျပဳသြားခဲ့လဲ..

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္

ငါ့သူငယ္ခ်င္း

ငေမာင္ တစ္ေယာက္
(ခ်စ္သဲေမာင္-M.T/2000
Monywa GTC)

ေကာင္းရာသုဂတိ

ေရာက္ပါေစလို႕

ငါဆုေတာင္းေပးပါတယ္ကြာ...

ဒီလိုနဲ႕

ငါ့ကိုယ္ငါ

မွန္ထဲ ျပန္ၾကည့္ေတာ့

ဟုိတုန္းကတည္းက

မလွခဲ့တဲ့ရုပ္က

ပိုပိုဆိုးလာသလိုပဲ..

ဘယ္အခ်ိန္က

ေပါက္ေနမွန္းမသိတဲ့

ဆံပင္ျဖဴေတြက

ငါ့ေခါင္းေပၚ

ဟိုတစ္စ....ဒီတစ

ငါ့အဖိုး ေျပာသလို

ေျပာရရင္

ေသမင္းကေတာ့

အလံ လာစိုက္ေနျပီထင္ရဲ့...

တကယ္ေတာ့

နုပ်ိဳမႈဆိုတာကလဲ

တီဗြီဖန္သားျပင္ေပၚက

ေၾကာ္ျငာတစ္ပုဒ္ေလာက္ေတာင္

ၾကာရွည္မခံလိုက္သလိုပဲ..

ပါးေရ တြန္႕ေနတဲ့ အျပံုးေတြက

ငါတို႕ရဲ့ဇရာကို ဖုံးကြယ္မထားနိုင္ေတာ့ဘူးေလ...

လင္းေ၀ (မံုရြာနည္းပညာတကၠသိုလ္)

Monday, May 6, 2013

...ပန္းတပြင့္ရဲ႕ စ်ာပန...

အကိုတစ္ေယာက္အတြက္ ခံစားေရးဖြဲ႕ထားတာပါ

...ပန္းတပြင့္ရဲ႕ စ်ာပန...

ျပကၡဒိန္စာရြက္ေတြသာ

စကားေျပာတတ္ၾကမယ္ဆိုရင္

က်ေနာ္တို႕နွစ္ေယာက္ရဲ့

လမ္းခြဲျခင္း

အထိမ္းအမွတ္အတြက္

ကဗ်ာဖြဲ႕ျပီး

ရြတ္ဆိုေပးၾကမယ္ထင္ရဲ့..

က်ေနာ့္ကို

အျပစ္တင္သံေတြဟာ

သူမရဲ႕

က်ေနာ့္အေပၚ စိတ္ကုန္မႈကို

ျပသေနသလိုပါပဲ...

အခ်စ္ဆိုတာ

သူမအတြက္ေတာ့

နွစ္ၾကာရင္

ပ်က္စီးသြားတတ္တဲ့

အနွစ္မဲ့ စိတၱဇနာမ္တစ္ခုပဲ

ျဖစ္ခဲ့မယ္ထင္တယ္...။

ေျခြလို႕ ေၾကြသြားခဲ့သလား

ေၾကြခ်င္လို႕ ေၾကြသြာခဲ့သလား

က်ေနာ္ အႏွစ္နွစ္အလလ

စို္က္ပ်ိိဳး ယုယခဲ့တဲ့

အျမတ္နိုးဆံုး ပန္းတစ္ပြင့္ဟာ

က်ေနာ့္ရင္ခြင္ကို

ဖြင့္ဖ်က္

တပါးသူ ရင္ခြင္ထက္

ဆင္းသက္ ေၾကြလြင့္သြားခဲ့ျပီေလ...။

သစၥာမဲ့ သူမို႕

မလြမ္းေတာ့ဘူးဆိုေပမယ့္

ဘ၀မွာ

တစ္ခါ ခ်စ္ခဲ့ဖူးတယ္

ဆိုတာကိုေတာ့

က်ေနာ္ အမွတ္ရေနမိဦးမယ္

ထင္ရဲ့....။

လင္းေ၀ ( မံုရြာနည္းပညာမိသားစု)

...ခ်စ္သူပန္ဖို႕....

နွလံုးသားကို

ဟင္းလင္းဖြင့္

ရဲရင့္တဲ့ ခ်စ္ျခင္းနဲ႕

ဘယ္ကမာၻမွာမွ

မပြင့္ခဲ့ဖူးေသးတဲ့

အလွဆံုးပန္းတပြင့္

ခ်စ္သူအတြက္

ခူးဆြတ္ေပးခ်င္တယ္...။

လင္းေ၀ (မံုရြာနည္းပညာ တကၠသိုိလ္)

...အတၱမဲ့ ေန႕သစ္...

ငါ့အတၱကို ငါရုိက္ခ်ိဳး

မိုက္ခဲ့သမွ်အတြက္

ေဟာဒီ

လင္းလက္လာတဲ့

အသိတရားေရွ႕မွာ

ဒူးေထာက္အညံ့ခံ

ငါ့သံသရာကို

ခတ္ျမန္ျမန္ေလး

ခ်ံဳ႕လိုက္ပါရေစ...။

လင္းေ၀ (မံုရြာနည္းပညာတကၠသိုလ္)

...လမ္းေလွ်ာက္သူမ်ား...

ဘယ္ “ေန႕” လဲ...

ဘယ္ “ည” လဲ...

ဘယ္ “အခ်ိန္” လဲ....

ငါတို႕ မသိနိုင္တဲ့

ေန႕စြဲတစ္ခုမွာ

ငါတုိ႕

အသက္ရွဴျခင္းေတြအားလံုးဟာ

ရပ္တန္႕သြားၾကမွာပါ...။

ဘယ္လို ေရာဂါမ်ိဳးေတြက

ငါတို႕ကို နွိတ္စက္

ဘယ္သုႆန္မွာ

ျမႈပ္နွံမွာၾကမွာလဲ...

ဒါကလဲ

ငါတို႕ ဖြင့္ဖတ္ခြင့္မရွိတဲ့

မရဏမင္းလက္ထဲက

ပေဟဠိဆန္မႈ တစ္ခုပါပဲ...။

ငါတို႕ဟာ

ဘယ္ကို သြားရမယ္မွန္းမသိတဲ့

သံသရာရဲ႕

မ်က္ကန္းခရီးသည္မ်ား...

အခ်စ္ ၊ အလြမ္း ၊ အမုန္း....

ေလာဘ၊ ေဒါသ ၊ ေမာဟ...

အနိုင္အရႈံး အနိမ့္အျမင့္...

ေဖာက္လြဲေဖာက္ျပန္

ေလာကဓံ ၀ဲဂယက္ထဲ

အိပ္မက္ အတုေယာင္ေတြနဲ႕

လမ္းေပ်ာက္ရင္းပ..

ဒီလိုနဲ႕

ဒီခရီးကို

ထက္၀က္က်ိဳးလုလု

အမႈမွတ္မဲ့စြာ

စီးဆင္းခဲ့ျပီးျပီ..။

လင္းေ၀ (မံုရြာနည္းပညာ တကၠသိုလ္)

...လြမ္းတယ္..အေမ...

မိုးေရေတြ

ရႊဲရႊဲစိုစို

ရြာတဲ့ေန႕ေတြဆိုရင္

သား

အေမ့ရြာကေလးကို

လြမ္းတယ္....အေမ...။

ငယ္ငယ္တုန္းက

မိုးထဲေရတဲ

သားကိုယ္တိုင္

ၾကံုးၾကံဳးကန္ခဲ့ဖူးတဲ့

ေဘာလံုးကေလးလို

သား

အေမ့ရင္ခြင္ကေန

လြင့္စင္သြားခဲ့တာ

မိုးရာသီ

ဘယ္နွစ္ခုေတာင္

ရွိခဲ့ျပီလဲ...။

လင္းေ၀ (မံုရြာနည္းပညာတကၠသိုလ္)

Saturday, April 27, 2013

အေဖာ္မြန္...

အေဖာ္မြန္...

သံစဥ္မဲ့ေနတဲ့

သီခ်င္း တပုဒ္လို

အထာမက်နိုင္ေသးတဲ့

ဘ၀ကုိ

ရင္ဘတ္ထဲ ထိုးထိုးထည့္ရင္း

ညညဆို

အိပ္မက္ဆိုးေတြ

ခဏခဏ မက္တယ္...။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ကြယ္..

အဲဒီ

ဘ၀ဆိုတဲ့

ေတးသြားတပုဒ္ကို

မင္းနဲ႕အတူ

သံျပိုင္ဆိုခြင့္ ရတာကိုပဲ

ငါ ေက်နပ္ပါတယ္

အခ်စ္ရယ္...။

လင္းေ၀ (မံုရြာနည္းပညာတကၠသိုလ္)

Friday, April 26, 2013

ဆယ္စုနွစ္တစ္ခုေက်ာ္ ျဖတ္သန္ုးျပီးသည့္ေနာက္

ဟုိ အရင္တုန္းကလို

ငါတို႕ လမ္းမေတြဟာ

မနုပ်ိဳေတာ့ဘူး

အျပံုးေတြဟာ

အိုမင္းရင့္ေရာ္လို႕

ငါတို႕

ေက်ာင္း၀တ္စံုေတြ

ခြ်တ္ခဲ့ရတာ

ၾကာခဲ့ေပါ့..။

ဟုိအရင္တုန္းကလို

ငါတို႕အသက္ရွဴသံေတြဟာ

မလတ္ဆတ္ေတာ့ဘူး

ဘူတာရံုေလးဟာ

ေမာပမ္းႏြမ္းနယ္လို႕

ငါတို႕

ေက်ာင္းသားဘ၀ကို

ေက်ာင္းခိုင္းခဲ့ရတာ

ၾကာခဲ့ေပါ့..။

ငါ့ဘူတာရံုေလး

ျပန္လည္ဆိုက္ကပ္လာတဲ့အခါ

အဲဒီလမ္းမေတြ

ဟိုအရင္တုန္းကလို

ၾကိဳေနၾကဦးမလား...။

လင္းေ၀ (မံုရြာနည္းပညာတကၠသိုလ္)

26/04/2013

Monday, April 8, 2013

ၾကယ္တစ္စင္းရဲ႕ ရင္ခုန္သံ

က်ေနာ့္ကိုယ္ က်ေနာ္

ျမိဳ႕ျပတစ္ခုလို

တင္ဆက္ရင္း

၀င္သက္ထြက္သက္ေတြမွာ

က်ေနာ့္ အတၱေတြ

ေရစုန္ေမ်ာေနခဲ့တာ

ၾကာပါျပီ....

တခါတခါ

ေလာကဓံ တရားနဲ႕

တခါတခါ

စား၀တ္ေနေရးတဲ့

ေရွ႕ေနာက္ေတာင္ေျမာက္

မကြဲဘဲ

ဘ၀၀ကၤပါမွာ

က်ေနာ္

ေမ်ာခ်င္တိုင္း

ေမ်ာေနခဲ့တာေလ...

ေမေမ

သားေလ....

ဟိုးေကာင္းကင္က်ယ္ၾကီးထဲက

လြတ္လပ္တဲ့

ၾကယ္ကေလးတစ္စင္း

ျဖစ္ခ်င္တယ္....။

သူ႕မွာ

ကုိယ္ပိုင္အလင္းရွိမယ္

သူ႕မွာ

ခ်စ္ျခင္း မုန္းျခင္း မရွိဘူး...

သူ႕မွာ

ကိုယ္ပိုင္လြတ္လပ္မႈရွိမယ္

သူ႕မွာ

မနာလို ၀န္တိုျခင္းမရွိဘူး...

သူ႕မွာ

ရဲရင့္တဲ့ သတၱိေတြ ရွိမယ္

သူ႕မွာ

အနိုင္က်င့္ ရက္စက္မႈမရွိဘူး...

အဲဒီ ေကာင္းကင္က်ယ္ၾကီးက

သူ႕ကုိ ခ်ဳပ္ေနွာင္ထားလို႕မရဘူး....

သူက

သူ႕ကမၻာေလးကို ထြန္းညွိရင္း

သူတပါးကို လမ္းျပေပးတယ္..။

ေမေမ

သားေလ....

ဟိုးေကာင္းကင္က်ယ္ၾကီးထဲက

လြတ္လပ္တဲ့

ၾကယ္ကေလးတစ္စင္း

ျဖစ္ခ်င္တယ္....။

လင္းေ၀ (မံုရြာနည္းပညာတကၠသိုလ္)

ႏွစ္သစ္မွာ....

နွစ္သစ္မွာ

ကခ်င္ျပည္နယ္က

စစ္ပြဲေတြ

မျမင္ခ်င္ဘူး..

နွစ္သစ္မွာ

ရခိုင္ျပည္နယ္က

ရက္စက္မႈေတြ

မျမင္ခ်င္ဘူး

နွစ္သစ္မွာ

ကရင္ျပည္နယ္က

တိုက္ပြဲေခၚသံ

မၾကားခ်င္ဘူး...

နွစ္သစ္မွာ

လက္ပန္းေတာင္းေတာင္က

ငိုေၾကြးသံ

မၾကားခ်င္ဘူး..

နွစ္သစ္မွာ

ရွမ္းျပည္နယ္က

ေသနပ္ပစ္သံ

မၾကားခ်င္ဘူး.....

နွစ္သစ္မွာ

မိထၳီလာက

အျဖစ္ဆိုးမ်ိဳးေတြ

မၾကားခ်င္ဘူး...။

နွစ္သစ္မွာ

အစုတ္ကတစ္ရာ

အဖာက ဗရပြ

ေရသည္မ

မ်က္နွာေလးေလာက္ေတာင္မွ

မလွနိုင္ရွာေတာ့တဲ့

ငါတို႕တိုင္းျပည္ငယ္ငယ္ေလး

ေဘးရန္ေတြခေနတာ

မျမင္ခ်င္ဘူး...

နွစ္သစ္မွာ

အိပ္မက္ဆိုးကေန

ငါတို႕

နိုးထလိုက္ရေအာင္....။

နွစ္သစ္ဟာ

ရိုးသားမႈနဲ႕

ဖန္တီးထားတဲ့

ခ်စ္ျခင္းတရား ျဖစ္ပါေစ...။

နွစ္သစ္ဟာ

ကရုဏာတရားနဲ႕

ခင္းက်င္းထားတဲ့

ပန္းတခင္းျဖစ္ပါေစ...။

နွစ္သစ္ဟာ

သစၥာတရားနဲ႕

လက္ေတာက္ေနမယ့္

ပိေတာက္တစ္ခက္ ျဖစ္ပါေစ

လင္းေ၀ (မံုရြာနည္းပညာတကၠသို္လ္)

Saturday, March 23, 2013

က်ေနာ္တို႕ လိုအပ္ေနတာက...

၁။ နိုင္ငံနွင့္လူမ်ိဳး တိုးတက္ေရး၊ ေအးခ်မ္းေရးကို ေရွးရႈျပီး မွန္ကန္စြာ အလုပ္လုပ္ေသာ အစိုးရပါ....

၂။ ခိုင္မာျပီး တရားမွ်တေသာ တန္းတူညီတူ အခြင့္အေရးရွိရမည့္ တရားဥပေဒတစ္ခုပါ...

၃။ စည္းကမ္းရွိျပီး စိတ္ဓာတ္ပညာရည္ ျမင့္မားေသာ နိုင္ငံသားေတြပါ...

လင္းေ၀ (မံုရြာနည္းပညာတကၠသိိုလ္)

ပိုင္ဆိုင္မႈ

လိုတိုင္းမရ

ၾကံုခဲ့ၾကေသာ္

စိတ္မကုန္နဲ႕

ကုိယ္ျပဳတဲ့ကံ

ကိုယ့္ထံျပန္မို႕

အတိတ္က ကံ

ပစၥဳပၸၸၸန္

နွစ္တန္ျဖဴမွ

ယူခ်င္သမွ်

ၾကံတိုင္းရ၏။

မိမိစိုက္ပ်ိဳး

သစ္သီးမ်ိဳးသာ

ရရိုးထံုးစံ

ရွိျမဲမွန္ဟု

ဘုရားျမတ္စြာ

ေဟာခဲ့ပါ၏။

လင္းေ၀ (မံုရြာနည္းပညာတကၠသိုလ္)

တန္ဖိုး

သူငယ္ခ်င္းရာ...

ငါ့ဘ၀မွာ

ဘယ္အရာကမွ

အလကား မရခဲ့ဖူးဘူး..

မင္း...သိလား

ငါခ်ေရးလိုက္တဲ့

ကဗ်ာ တေၾကာင္းျဖစ္ဖို႕ေတာင္

ငါ့နွလံုးသား

တစ္ခုလံုးနဲ႕

ရင္းပစ္လိုက္ရတာ...။

လင္းေ၀ (မံုရြာနည္းပညာ)

သီအိုရီ

ေနမထြက္ခင္

ရွင္သန္ခြင့္ရတဲ့

အိပ္မက္လိုမ်ိဳး

ဘ၀ဆိုတာ

တိုတုိေလးပါပဲ...

မနက္ျဖန္တိုင္း

သာယာဖို႕အတြက္ဆိုရင္ေတာ့

ရင္ဘတ္ထဲမွာ

ေမတၱာတရားမ်ားမ်ားလိုတယ္...

လင္းေ၀ (မံုရြာနည္းပညာတကၠသိုလ္)

..သံေ၀ဂ...

ဥၾသငွက္တစ္ေကာင္ရဲ့

ဘာသာေဗဒမွာ

ေႏြ...

ရာ၊ေထာင္၊ေသာင္း၊သိန္း၊သန္း..မက

ေသခဲ့ဖူးတယ္...။

နုပ်ိဳမႈဆိုတာလည္း

ကိုယ့့္ကိုယ္ကို

စီးကရက္တစ္လိပ္အျဖစ္

ရႈိက္ဖြာပစ္လိုက္ရသလိုမ်ိဳးပါပဲ...

သစ္ရြက္ေတြ

တစ္နွစ္ျပီးတစ္နွစ္

ေၾကြသြားၾကတာ

ျမန္လြန္းတယ္...။

လင္းေ၀ (မံုရြာနည္းပညာတကၠသို္လ္)

...ေနာက္ထပ္ အနွစ္ ငါးဆယ္....

ဒီမွာ သူငယ္ခ်င္း

ဘာပဲေတြးေတြး

မင္းေတြးတဲ့အေတြး

ဘယ္သူေတြးေတြး ေကာင္းက်ိဳးရွိေစ...

ဘာပဲေရးေရး

မင္းေရးတဲ့စာ

ဘယ္သူဖတ္ဖတ္ ေကာင္းက်ိဳးရွိေစ...

ဘာပဲေျပာေျပာ

မင္းေျပာတဲ့စကား

ဘယ္သူၾကားၾကား ေကာင္းက်ိဳးရွိေစ..

ဘာပဲလုပ္လုပ္

မင္းလုပ္တဲ့အလုပ္

ဘယ္သူလုပ္လုပ္ ေကာင္းက်ိဳးရွိေစ..

ေနာက္ထပ္ အနွစ္ ငါးဆယ္ ...

မင္းရယ္ငါရယ္ ...

ဒီကမာၻေျမေပၚ

မရွိၾကေတာ့တဲ့အခါ..

တသသနဲ႕

အမွတ္ရေနခဲ့ၾကမလား...

အမွတ္မဲ့နဲ႕

ေမ့ေပ်ာက္သြားခဲ့ၾကမလား...

ငါတို႕ရဲ့ ေကာင္းျခင္းဆိုးျခင္းအား

ေနာင္လာေနာက္သား

ေျမးျမစ္မ်ားတို႕

ေျပာေနရစ္ၾကလိမ့္မည္.. ။

လင္းေ၀ (မံုရြာနည္းပညာတကၠသိုလ္)

သူမ်ားကိုလက္ညႈိးမထိုးနဲ႕...

သင့္ကိုယ္သင္ ျပန္ဆန္းစစ္ၾကည့္စမ္းပါ....

သင္ကိုယ္တိုင္ကေရာ

တကယ္ ကိုယ္က်င့္တရားေကာင္းရဲ့လား...

တကယ္ စိတ္ဓာတ္ေကာင္းရဲ့လား..

တကယ္ စည္းကမ္းေကာင္းေနျပီလား....

တကယ္ ၾကိုးစားေနျပီလား...

တိုင္းျပည္နဲ႕လူမ်ိဳးအတြက္

သင္ ဘာေတြ ေပးဆပ္ျပီးျပီလဲလို႕......

ပန္းျမတ္တစ္ခက္ လင္းလက္ဖို႕ဆိုရင္....

ပန္းျမတ္တစ္ခက္ လင္းလက္ဖို႕ဆိုရင္....

ေကာက္ရိုးမီး တစ္စလို

တခဏတာ

ဟုန္းခနဲ ေလာင္ျမိဳက္

အခိုက္အတန္႕ ေသြးၾကြမႈမ်ိဳးနဲ႕

တိုင္းျပည္ကို ခ်စ္ျပမေနစမ္းပါနဲ႕...

လွပတဲ့ ပန္းတစ္ခင္းျဖစ္ဖို႕

ဥယ်ာဥ္မွဴးတစ္ေယာက္ဟာ

ေန႕စဥ္ရက္ဆက္

စိတ္ လက္ မပ်က္

သူ႕ရဲ့ ေသြးစက္ ေခြ်းေပါက္ေတြနဲ႕

ရင္းခဲ့ရတာ

မင္းသိမွ သိရဲ့လား သူငယ္ခ်င္း...

ဒီမွာ...

မင္းသိထားဖို႕က

ဒီမိုကေရစီ ဆိုတာ

လက္၀ါးျဖန္႕လိုက္ရံုနဲ႕

လင္းခနဲ ဖူးပြင့္လာမယ့္

ေမွာ္ဆရာလက္ထဲက

ပန္းတစ္ခက္ မဟုတ္ဘူး..။

အဲဒီ ပန္းျမတ္တစ္ခက္

လင္းလက္ဖို႕ဆိုတာ

ငါတို႕အားလံုးရဲ့

နွလံုးသားေတြ....

ေသြးေတြ....

ေခြ်းေတြ...

ရင္းသင့္ရင္ ရင္းရလိမ့္မယ္...။

ဒါဟာ....

ငါတို႕ရဲ့

ေနာင္လာမယ့္

မ်ိဳးဆက္အသစ္အတြက္...

နိုင္ငံအတြက္...

ဘာသာအတြက္...

လူမ်ိဳးအတြက္....

ျဖစ္တယ္.....။

လင္းေ၀ (မံုရြာနည္းပညာတကၠသိုလ္)

Friday, March 15, 2013

..ဆန္ေရ ျမစ္တစ္စင္း...

ေမေမရယ္...

သူမ်ားေတြ ေျပာေျပာေနတဲ့

“ေငြတြင္းနက္တယ္” ဆိုတဲ့စကား

မယံုလြန္းလို႕

သားကုိယ္တိုင္ ခုန္ဆင္းၾကည့္တာ

...အခုေတာ့.. သားေလ....

ေမေမရွိတဲ့အရပ္ ျပန္မတက္နိုင္ခဲ့တာ

ေႏြ...မိုး...ေဆာင္း...

ငါးခုေတာင္ ေျပာင္းသြားျပီ...ေမေမ...။

အႏွစ္သံုးဆယ္လံုးလံုး

မိသားစုကို လုပ္ေကြ်းခဲ့တဲ့

ေဖေဖတစ္ေယာက္

ပုခံုးမွာ ဘယ္ေလာက္အသားမာေတြတက္လို႕...

ေျခဖ၀ါးေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ား ကြဲေနရွာမလဲ..?

ကိုယ္တိုင္ ေခြ်းနဲ႕ရင္းရမွ..

ကို္ယ္တိုင္ ေသြးနဲ႕ခင္းရမွ..

မိဘရဲ႕ ေမတၱာ...

မိဘရဲ႕ ေပးဆပ္မႈဆိုတာ...ေတြကို

သားနွလံုးသားက

ဆတ္ဆတ္ခါေအာင္

ခံစားမိရပါတယ္...ေမေမ...။

ေမေမ့သားေလ

ပုခံုးသားေတြ အသားမာတက္မတတ္

ဘ၀ကို ၾကံုးရုန္း ေလွာ္ခတ္ရင္း

မိုးထဲေရထဲမွာ

ေျခဖ၀ါးေတြေတာင္ အက္ကြဲေနျပီ ေမေမ...။

သား ေခြ်းနဲ႕ရင္းသမွ် မိဘကိုေကြ်းေမြးဖို႕...

သား ေသြးနဲ႕ခင္းသမွ် မိဘကိုေပးဆပ္ဖို႕...ဆိုျပီး...

သား...အားလံုးကို ေက်နပ္လိုက္တယ္ ေမေမ....။

ဘယ္ျမစ္ေတြ ဘယ္လိုစုန္စုန္

အရွိန္အဟုန္နဲ႕စီးဆင္း

သားကေတာ့

ဆန္ေရ ျမစ္တစ္စင္းပဲ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တယ္..။

ေငြတြင္းဘယ္ေလာက္နက္စမ္းပါေစ

မိဘကို ခ်စ္တဲ့စိ္တ္နဲ႕

ေရျခားေျမျခားမွာ

သားစိတ္ေတြ တင္းထားပါတယ္...

ေမေမ....။

လင္းေ၀ (မံုရြာနည္းပညာတကၠသို္လ္)

Tuesday, March 12, 2013

အစာရွာ ငွက္ငယ္...

ညညဆို

ငါမက္ခဲ့တဲ့

အိပ္မက္ေတြအေၾကာင္း

ျပန္ျပန္ျပီး

အိပ္မက္ မက္တယ္..

ရြာကေလးေရ

ငါ့ရဲ့

ကေလးဘ၀ေလးနဲ႕အတူ

မင္းကို

ျပန္ျပန္သတိရမိပါရဲ့...

ခုခ်ိန္ဆို

ဟိုအရင္တုန္းကလို

တမာရြက္ေတြေၾကြ

လက္ပံေတြေ၀လို႕

ကုကၠိဳရ္ေတြ

ေလေပြမွာ ၀ဲေနျပီလား...

အစာရွာ ထြက္တဲ့

ငွက္ငယ္ေလးလို

ငါဟာ

အသိုက္အျမံုနဲ႕

ပင္လယ္ေတြျခားျပီး ေ၀းေနခဲ့တာ

ၾကာေပါ့...

ညညဆို

ငါမက္ခဲ့တဲ့

အိပ္မက္ေတြအေၾကာင္း

ျပန္ျပန္ျပီး

အိပ္မက္ မက္တယ္...

လင္းေ၀ (မံုရြာ နည္းပညာတကၠသိုလ္)

Thursday, February 7, 2013

ျပန္ခဲ့ျပီ အေမ...

ေမေမ
အသက္နဲ႕ ရင္းျပီး ေမြးခဲ့တာေလ...

ေမေမ
တယုတယ ဂရုစိုက္ခဲ့ရတာေလ...

ေမေမ
ခဏခဏ စိတ္ပူေနခဲ့ရတာေလ..

ေမေမ
ပခံုးေသးေသးေလးနဲ႕ ျမွင့္တင္ေပးခဲ့တာေလ..

ေမေမ
အျမဲ လြမ္း ..လြမ္း..ေနခဲ့တာေလ..

ငါ့သားျပန္လာေတာ့မယ္ဆိုတဲ့

အသိမွာ..

ေမေမ
ႏွလံုးသားလိႈက္ခုန္ ေပ်ာ္ေနမွာလား...

ေမေမ
အေတြးနဲ႕ ရႊင္ျပ ၾကည္နဴးေနမွာလား..

သားအတြက္
ဘယ္ေတာ့မွ ဖ်က္ဆီးမပစ္မဲ့
“ေနရာ”

“အေႏြးေထြးဆံုး
အေမ့ ရင္ခြင္” ဆီ

ေမေမရဲ့

ေဟာဒီ ေမေမရဲ့

အခ်စ္ဆံုး...သားၾကီး...

မနက္ျဖန္ဆို

ေမေမ့ဆီ

ျပန္လာခ့ဲျပီ...ေမေမ..၊

သားထက္ (မံုရြာနည္းပညာတကၠသိုလ္)
၈.၂.၂၀၁၃

Tuesday, January 22, 2013

ၾကြင္းက်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ သကၠရာဇ္ေတြ...

မေန႕က
အျဖစ္ေတြလိုပါပဲ...

ဆင္သေရကို
ဆိတ္သေရနဲ႕ဖံုးထားတဲ့
ညေနခင္းမွာ
ေကာက္က်စ္မႈေတြရဲ့
ရနံ႕က
ခတ္အက္အက္ ပ်လြင့္ေနရဲ့...။

မရွဴ မျဖစ္လို႕
ရွဴေနရတဲ့
ေအာက္စီဂ်င္ဟာ
ငါ့ရင္ဘတ္ထဲက
ခံတြင္းခ်ဥ္မႈကို
မေျပေပ်ာက္ေစခဲ့ဘူး...။

ဒီလိုနဲ႕...
ကိုယ့္ကိုယ္ကို
ဘီယာတဗူးလို
ေဖာက္ေဖာက္ေသာက္ရင္း
မူးယစ္ရီေ၀ ပစ္ခဲ့ရတဲ့
ညေတြ...
..မ်ားျပီ...။

ကုိယ့္အညွာကို ကိုက္ခ်ီ
ငါ့ဆီပ်ံသန္းလာတဲ့
သစ္ရြက္အေၾကြေတြထဲမွာေရာ
ရိုးသားမႈဟာ
ရိုးရိုးသားသားမွ
ရွိေနေသးရဲ့လား....?

ခုဆိုရင္
ငါျဖတ္ခဲ့တာ
သကၠရာဇ္ ၂၈ ခုေတာင္
ေက်ာ္ခဲ့ျပီေလ...။

လင္းေ၀ (မံုရြာနည္းပညာတကၠသိုလ္)