Friday, August 12, 2016

...အနိစၥ...



နာရီစကၠန္႔တံေတြဟာ
ေပါင္ခ်ိန္ရဲ့ ေခြးေခါင္းဓားစက္လို
ေနထိုင္ရွင္သန္မႈေတြကို
ပိုင္းျဖတ္ဝါးျမိဳေနရဲ့...

ငါ ေစာေစာက ရွဴရႈိက္ခဲ့တဲ့
ေလနုေအးက
ခုက် မဟုတ္ေတာ့ျပန္ဘူး...

ငါ မေန႕က ဆင္းျကည့္ခဲ့တဲ့
ျမစ္တစ္စင္းကလည္း
ဒီေန႔က်ေတာ့ အသစ္ျဖစ္ေနေလရဲ့...

ေနေလာင္ ေရခဲတံုးတစ္တံုးလို
အရည္ေပ်ာ္က်သြားခဲ့တဲ့
မေန႕ကဆိုတဲ့ ျဖစ္တည္ျခင္းကို
ဒီကေန႕ ျပန္အဖတ္ဆည္ဖို႕ဆိုတာ
မျဖစ္နိုင္ခဲ့ဘူး....

ဘယ္ေလာက္ပဲ
ဂႏၲဝင္ဆန္ခဲ့ဆန္ခဲ့
ကမၻာေက်ာ္ မာယာဒိုနာဟာ
ကမာၻ႕ဖလား ေဘာလံုးပြဲကို
ဝင္ကန္ဖို႕မျဖစ္နိုင္ေတာ့ဘူး....

မေန႕က
ျမိန္ရည္ယွက္ရည္
စားေသာက္ခဲ့တဲ့
ပြဲေတာ္စာေတြကလည္း
ဒီေန႕ရဲ့ ဆာေလာင္မႈကို
မနွစ္သိမ့္နိုင္ခဲ့ဘူး...

ဒီေလာက ကမၻာျကီးရဲ့
အနွစ္မရွိျခင္းေတြထဲမွာ
ငါတို႕ဟာ ဘယ္အရာေတြကို
ခံုမင္တမ္းတစြာ
ခ်စ္ေနမိခဲ့ျကတာလဲ...

တကယ္ေတာ့
အရာရာဟာ
မေန့ကျကည့္ခဲ့တဲ့
ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားတကားလိုပါပဲ
တျဖည္းျဖည္း မႈံဝါးျပီး
က်န္ေနရစ္္ခဲ့မွာပါပဲ...

တိမ္ေျပးေတြလို
နာရီလက္တံေတြဟာ
ငါ့ နုသစ္ပ်ိဳျမစ္ျခင္းေတြေပၚကေန
ပ်ံသန္းခုတ္ေမာင္းေနျကတယ္...

လင္းေဝ

No comments:

Post a Comment