အတၱပံုတူ

တကယ္ေတာ့
ကိုယ့္လမ္းနဲ႔ ကိုယ္ပါပဲ...
အနီးေဝး မသိႏိုင္ေသးတဲ့
လမ္းခရီးတစ္ခု အတြက္
ငါက
အလြမ္းေတြ ထမ္းၿပီး
စီးဆင္းေနခဲ့မိသူ...
ျမည္းစရာ မရွိေတာ့တဲ့
လက္က်န္ အရက္တစ္ခြက္ကို
ဆတ္ခနဲ႔
ေမာ့ခ်လိုက္ရသလိုမ်ိဳး
ေလာက မာယာက
တခါတခါက်ေတာ့
ပူေလာင္ ခါးသက္ေနတတ္ရဲ႕...
ဒါကိုပဲ
ငါတို႔ မက္မက္စက္စက္
ယစ္မူး ပစ္ခဲ့ၾကတာပဲ
မဟုတ္လား...
အင္းေပါ့ေလ
ဘဝ ဆိုတာကလဲ
အနမ္းတမႈံ အျပံဳးတပြင့္
မ်က္ရည္တစ္စက္ အလြမ္းတစ္ခက္
အေပ်ာ္အျပံဳး အငိုအရႈိက္ အပိုင္းစေတြနဲ႔
အခ်ိဳးက် ေဖ်ာ္စပ္ထားတဲ့
ယမကာ တစ္ခြက္လို
အတုေယာင္ အိပ္မက္ခ်ိဳေတြနဲ႔
ယစ္မူးဖြယ္ ေကာင္းေနတတ္တာမ်ိဳး...
အဲဒါကိုပဲ
တိုးတိုးေလး ေလာင္ကြ်မ္းပစ္ေနရင္း
ငါနဲ႔အတူ ရွိေနသင့္တဲ့
သတိတရားဟာ
ငါနဲ႔အတူ ရွိမေနခဲ့ဘူး...
ဒီလိုနဲ႔
ေနတစ္စင္းရဲ႕
ကမ႓ာပတ္လမ္းေၾကာင္းမွာ
႐ုန္းမထြက္ႏိုင္တဲ့ ၿဂိဳဟ္တစ္လံုးလို
ငါဟာ
အတၱအမႈန္ တစ္ခုအျဖစ္
ဒီစၾကာဝဠာရဲ႕
သံသရာပတ္လမ္းေၾကာင္းမွာ
ဒဏ္ရာအနာတရေတြနဲ႔
ေမ်ာလြင့္ရွင္သန္ေနမိဆဲပါ...

လင္းေဝ