ဘယ္နယ္ကလဲတဲ့ .....
အလယ္ကလူ စကားမဝဲပါ
ငါဟာ .......
ခတေပါင္က်ိဳးကေနတဲ့
ေရႊမင္းသမီး
ဘီးလူးစီးခံထားတဲ့
တိုင္ျပည္ေလးကပါ။
ေဘးနားက
အႏိုင္က်င့္ခ်င္တဲ့
ေဆြမ်ိဳးရင္းခ်ာ
အကိုၾကီးေတြရဲ့
မ်က္ႏွာရိပ္ မ်က္ႏွာကဲၾကည့္ျပီးေနရတဲ့
မ်က္ႏွာငယ္
ေရႊမင္းသမီးေလးပါ။
တိုင္းျပည္ကမငယ္ေပမယ္႔
မ်က္ႏွာငယ္ရတဲ့
တိုင္းငယ္ျပည္ငယ္ေလးကပါ။
ငါတို႕က
ဒီလိုေျမ၊ဒီလိုျပည္က
လာတာပါ။
ကတၱရာ လမ္းဆိုရင္
ကိုယ္ထူကိုယ္ထ၊
အခြင့္အလမ္းဆိုလည္း
ကိုယ္ယူကိုယ္ရနဲ႕
ကိုသူရ ေတြေပါတဲ့တိုင္းျပည္ေပါ့။
ေရမလာ၊ မီးမလာလည္း
ဘာဂ႐ုစိုက္ရမလဲ
ေငြသာရွိလို႕ကေတာ့
အဝီစိထိ လိႈဏ္ေခါင္းတူးျပီး
အဲကြန္းဖြင့္ေနလို႕ရတယ္။
ေဆးလိပ္အရက္ လူကိုဖ်က္ဖ်က္
ဝင္ေငြမပ်က္
စီးပြါးတက္ဖို႕ဆိုတဲ့
အေတြးအေခၚေတြနဲ႕
ဘယ္သူေသေသ
ငေတ မာဖို႕သာ
အဓိကပါ။
ႏိုင္ငံေရး၊ပညာေရး
လူမႈေရး ဘာေရးမွ
မေရးၾကနဲ႕
ဒို႕မွာ ဒီ႔ထက္အေရးၾကီးတဲ့
ေရးသံုးေရးရွိတယ္
ခုထိေတာ့ ခပ္ေရးေရးပဲ။
သားသမီး မေကာင္းေတာ့
မိဘေခါင္းတဲ့
အမိ၊အဖက မေကာင္းေတာ့
သားသမီး ခမ်ာ
ဟိုေျပာင္းဒီေျပာင္းနဲ႕
လူေလာင္းလွည့္ ေနၾကရေပါ့။
မင္းလိပ္ျပာလံုဖို႕ မလိုဘူး
မင္းေနတဲ့ အိမ္ေခါင္မိုးလံုဖို႕
အေရးၾကီးတယ္။
မင္းစိတ္ထားျဖဴဖို႕ မလိုဘူး
မင္းဝတ္ထားတဲ့ အကၤ်ီျဖဴရင္
လူရာဝင္ျပီ။
မင္းကိုယ္ခ်င္းစာဖို႕ မလိုဘူး
ကိုယ္ပဲ သာဖို႕လိုတာပါ။
အမ်ားအက်ိဳးေဆာင္စရာ မလိုဘူး
အက်ိဳးေဆာင္ေတြ ေပါလြန္းလို႕
သူေတာင္းစားေတာင္
ပြဲစားနဲ႕ေတာင္းသတဲ့။
ပညာတတ္မွ ထမင္းစားရမွာ မဟုတ္ဘူး
ထမင္းဝမွ ပညာသင္လို႕ရမွာ
အေဖရယ္......
"သားတို႕ပညာတတ္ၾကီးျဖစ္ေအာင္
မ်ားမ်ား စားေပးပါဦးတဲ့"
ႏိုင္ငံျခားက သားနဲ႕သမီးက
မွာတယ္။
ငါတို႕မွာ ....
ျမစ္ေခ်ာင္းအင္းအိုင္ေတြေပါတယ္
ေရေတာ့ရွားတယ္။
တစ္ႏွစ္သံုး အလုံးေတြေတာ့ ေပါတယ္
အဝိုင္းေတြေတာ့ရွားတယ္။
ဆန္ေရစပါး ေပါမ်ားတယ္
ထမင္းေတာ့ နပ္မမွန္ၾကဘူး။
သစ္ေတာေတြေတာ့ ေပါတယ္
ဒါေပမဲ့ ေတာသစ္ေတာင္
ဝယ္ရခက္တယ္။
တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ
လူခ်မ္းသာေတြေပါတယ္
စိတ္ခ်မ္းသာေတြေတာ့ နည္းတယ္။
ပုတ္သင္ညိဳေတြ ေပါတယ္
ေဒါင္းေတြက မ်ိဳးတုန္းေနျပီ။
စြမ္းအားရွင္ေတြေတာ့ေပါတယ္
စြမ္းအင္ကိုေတာ့ ေခြၽတာရတယ္။
စစ္သားေတြေတာ့ ေပါတယ္
အမိေျမအတြက္ သားအစစ္ေတြေတာ့ရွားတယ္။
လူၾကီးသားသမီးေတြေတာ့ေပါတယ္
လူၾကီးလူေကာင္းေတြေတာ့နည္းတယ္။
လုပ္စရာေတြ ေတာ့ေပါတယ္
အလုပ္ေတြေတာ့ ရွားေနတုန္းပဲ။
နီယြန္မီးေတြနဲ႕
ျမိဳ႕ေတြကို အလွခ်ယ္စရာမလိုဘူး
ငါတို႕ဟာ ကြမ္းတံေတြးနဲ႕
ျမိဳ႕ကိုအလွေရးတတ္တယ္။
ေလာင္စာဆီနဲ႕
လွ်ပ္စစ္မီးမလိုဘူး
ငါတို႕မွာ ဖေယာင္းတိုင္နဲ႕ၾကက္ဆူပင္ရွိတယ္။
ပညာတတ္ေတြ မလိုဘူး
ငါတို႕မွာ အခါေတာ္ေပးနဲ႕
အၾကားအျမင္ဆရာေတြရွိတယ္။
အေနာက္တိုင္း
အေတြးအေခၚေတြမလိုဘူး
ငါတို႕ဟာ
အရာရာ
သူမ်ားေနာက္မွာပဲရွိတယ္။
ေဆး႐ံု၊ေဆးခန္းေတြ မ်ားမ်ားမလိုဘူး
ငါတို႕မွာ အခ်ိန္မေရြးဝယ္လို႕ရတဲ့
ကြမ္းယာဆိုင္ ေဆးေပးခန္းေတြရွိတယ္။
အႏုပညာသမား စစ္စစ္ေတြမလိုဘူး
ငါတို႕မွာ ေကာ္ပီသီခ်င္းနဲ႕
ခိုးကူးေခြေတြရွိတယ္။
ေဘာင္းဘီေတြ
ေခတ္မစားေတာ့လည္း
ကိစၥမရွိဘူး ငါတို႕မွာ
ပုဆိုးနဲ႕ တိုက္ပံုရွိတယ္။
ဒါေပမဲ့
ငါတို႕ဟာ ....
ဗင္းနစ္ျမိဳ႕နဲ႕
အင္းေလးကို မလဲႏိုင္သလို
ႏွစ္ထပ္ဘတ္(စ)ကားနီနီၾကီးနဲ႕
ဗိုက္ပူခ်က္ပလက္ၾကီးကို
မလဲႏိုင္ခဲ့ဘူး။
စပါဂတ္တီနဲ႕
မုန္႕ဟင္းခါးကို မလဲႏိုင္သလို
ကာေနဗယ္နဲ႕
သၾကၤန္ကိုမလဲႏိုင္ခဲ့ဘူး။
ဟာဝိုင္ယီနဲ႕
ငပလီကိုမလဲႏိုင္သလို
ဝင္ဘေလကြင္းနဲ႕
ငါတို႕ကတၱရာလမ္း
ေဘာလုံးကြင္းေလးကို
မလဲႏိုင္ခဲ့ဘူး။
ဥေရာပရဲ့ ျဖဴေဖြးေဖြး
ႏွင္းဖုံးလမ္းေတြနဲ႕
အညာရဲ့ ဖုန္ထူထူ
အလွကို မလဲႏိုင္သလို
ႏိုင္းျမစ္ၾကီးရဲ့သမိုင္းနဲ႕
ျမစ္ဧရာဝတီေပၚက
ဘဝေတြကိုမလဲရက္ခဲ့ဘူး။
ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ ......
ငါတို႕ေျမ၊ငါတို႕ျပည္ရဲ့
အရိပ္အေငြ႕ေလးကိုေတာင္
ဘာေတြနဲ႕မွ မလဲႏိုင္ခဲ့ဘူး။
ငါတို႕ေတြဟာ ဘယ္ကိုပဲေရာက္ေရာက္
အခ်ိန္တန္အိမ္ျပန္ၾကတဲ့
ေဆာ္လမြန္ငါးေတြလို
မေရာက္ေရာက္ေအာင္
ျပန္လာၾကမွာပါ .....။
အနည္းဆုံးေတာ့ .....
ဒီေျမမွာ ေသဖို႕
သက္သက္ေမြးဖြားခဲ့သူလို
ျပန္လာၾကမွာပါ။
No comments:
Post a Comment