ျမတ္နုိးစြာ စီရင္အပ္ေသာ..

ငါခ်စ္တဲ့ ၾကယ္ကေလးေရ..
အဲဒီေကာင္းကင္ဆီမွာပဲ
ေတာက္ပေနပါကြယ္..
ဘာအေဆာင္အေယာင္မွ
ဆင္သမထားတဲ့
ငါ့ရင္ခြင္က
မင္းအတြက္
ေမွာင္လြန္းပါတယ္...
ငါ့ရင္ခြင္ဆီ
ေၾကြဆင္းျပီး
မင္း ေမွးမွိန္ကြယ္ေပ်ာက္သြားမွာ
ငါအေၾကာက္ဆံုးပဲ
ငါ ဆုမေတာင္းရက္ဘူး
ငါ ဘယ္ေတာ့မွ ဆုမေတာင္းပါဘူး..
ငါခ်စ္တဲ့ ၾကယ္ကေလးေရ..
အဲဒီေကာင္းကင္ဆီမွာပဲ
ေတာက္ပေနပါကြယ္..

လင္းေ၀ (ေရႊဘို)

ေလလြင့္ငွက္ရဲ့ အိပ္တန္းျပန္ခ်ိန္..

ေလလြင့္ငွက္ရဲ့
အိပ္တန္းျပန္ခ်ိန္ဟာ...
တမာရနံ႕ေတြ
တသင္းသင္း
ဆြတ္ပ်ံ႕ေနတဲ့
ေျမနီလမ္းေလးဆီမွာ....။
ေလလြင့္ငွက္ရဲ့
အိပ္တန္းျပန္ခ်ိန္ဟာ...
ေလညင္းေတြ
တျဖဴးျဖဴး
တိုက္ခတ္ေနတဲ့
ကုကၠိဳရ္ တန္းေလးဆီမွာ..။
ေလလြင့္ငွက္ရဲ့
အိပ္တန္းျပန္ခ်ိန္ဟာ...
ျမကတၱီပါ
ခင္းထားတဲ့
လယ္ကြင္း စိမ္းစိမ္းေတြဆီမွာ...။
ေလလြင့္ငွက္ရဲ့
အိပ္တန္းျပန္ခ်ိန္ဟာ...
ေျမသင္းရနံ႕ေတြ
ထံုမႊန္းေနတဲ့
ယာခင္း ၀ါ၀ါေတြဆီမွာ...။
ေလလြင့္ငွက္ရဲ့
အိပ္တန္းျပန္ခ်ိန္ဟာ...
သဲေသာင္ျဖဴလြလြနဲ႕
ရြာေဘးက
စမ္းေခ်ာင္းေလးဆီမွာ..။
ေလလြင့္ငွက္ရဲ့
အိပ္တန္းျပန္ခ်ိန္ဟာ...
ဆည္းလည္းသံ
တလြင္လြင္နဲ႕
ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး
ရြာဦး ေစတီေလးဆီမွာ...။
ေလလြင့္ငွက္ရဲ့
အိပ္တန္းျပန္ခ်ိန္ဟာ...
ျမဴခိုးေတြ
တလြင္လြင္
ေ၀ေနတဲ့
ေတာင္တန္းျပာျပာေတြဆီမွာ...။
ေလလြင့္ငွက္ရဲ့
အိပ္တန္းျပန္ခ်ိန္ဟာ...
လက္ေမာင္းသားေတြ
ယိုရြဲ
ေခါင္းေပါင္းစမွာ
ေခြ်းစေတြရွိေပမယ့္
အျမဲေႏြးေထြးေနမယ့္
အဘိုးအိုရဲ့
ပုခံုးထက္ဆီမွာ...။
ေလလြင့္ငွက္ရဲ့
အိပ္တန္းျပန္ခ်ိန္ဟာ...
ဘာပကာသနမွ
မေတာက္ပေပမယ့္
ထာ၀ရလွပေနမယ့္
အေမအိုရဲ့
တဲကုတ္ေလးဆီမွာ...။
ေလလြင့္ငွက္ရဲ့
အိပ္တန္းျပန္ခ်ိန္ဟာ...
.....
.....................
..........................
ဆီမွာ....။

လင္းေ၀ (ေရႊဘို)

အျဖဴေရာင္ညေလး

ညဟာ...
ဘာအေရာင္မွ
ဆိုးမထားဘူး...
ညဟာ
လမင္းေလးကို
သူ႕ရင္ခြင္ထဲ
ေထြးေပြ႕လို႕..
ညဟာ
အလြမ္းေငြ႕ေတြနဲ႕
ေအးစက္ ျငိမ္သက္လို႕...
ညဟာ..
၀င္း၀င္းပပ
ခ်စ္သူ မ်က္နွာကို
ယူေဆာင္လာတယ္...။
ညဟာ..
ညင္သာတိုးတိတ္စြာ
ျမတ္နိုးဖြယ္
လင္းလက္လို႕
ညဟာ..
ၾကယ္စင္ေတြကို
ရင္ဘတ္နဲ႕အျပည့္
ၾကဲျဖန္႕လို႕...
ညဟာ..
ခ်ိဳခ်ိဳသာသာ
ခ်စ္သူ စကားသံေလးကို
ယူေဆာင္လာတယ္...။
ညဟာ...
ေလညင္းေလးေတြနဲ႕
ညင္သာစြာ
လႈပ္ခတ္လို႕..
ညဟာ..
ငါ့ရင္ခုန္သံေတြကို
အေဖာ္ျပဳလို႕...
ညဟာ...
ေမႊးေမႊးျမျမ
ခ်စ္သူ ကိုယ္သင္းရနံ႕ေလးကို
ယူေဆာင္လာတယ္...။
ခင္ဗ်ားတို႕ မသိလိုက္ၾကပါဘူး..။
အဲဒီ..
ျဖဴျဖဴစင္စင္
ညေလးထဲမွာေပါ့
အေတာင္ပံမရွိေပမယ့္
တစ္ခုဆီကို
တစ္ခုက ပ်ံသန္းလို႕...
မ်က္လံုးေတြ မရွိေပမယ့္
တစ္ခုက တစ္ခုကို
မက္မက္တတ
ျမင္ေယာင္လို႕..
ၾကိုးေတြ
မျမင္ရေပမယ့္
တစ္ခုကို တစ္ခု
ခိုင္ျမဲစြာ ခ်ည္ေနွာင္လို႕...
အခ်စ္ရယ္..
အဲဒီညေလးထဲမွာ
လူေတြ သတိမထားလိုက္မိတဲ့
ကိုယ္တို႕ရဲ့
နွလံုးသားေတြ
ေႏြးေထြးေနၾကတယ္....။

လင္းေ၀ (ေရႊဘို)

ျပန္လာၾကမွာပါ

ဘယ္နယ္ကလဲတဲ့ .....
အလယ္ကလူ စကားမဝဲပါ
ငါဟာ .......
ခတေပါင္က်ိဳးကေနတဲ့
ေရႊမင္းသမီး
ဘီးလူးစီးခံထားတဲ့
တိုင္ျပည္ေလးကပါ။
ေဘးနားက
အႏိုင္က်င့္ခ်င္တဲ့
ေဆြမ်ိဳးရင္းခ်ာ
အကိုၾကီးေတြရဲ့
မ်က္ႏွာရိပ္ မ်က္ႏွာကဲၾကည့္ျပီးေနရတဲ့
မ်က္ႏွာငယ္
ေရႊမင္းသမီးေလးပါ။
တိုင္းျပည္ကမငယ္ေပမယ္႔
မ်က္ႏွာငယ္ရတဲ့
တိုင္းငယ္ျပည္ငယ္ေလးကပါ။
ငါတို႕က
ဒီလိုေျမ၊ဒီလိုျပည္က
လာတာပါ။
ကတၱရာ လမ္းဆိုရင္
ကိုယ္ထူကိုယ္ထ၊
အခြင့္အလမ္းဆိုလည္း
ကိုယ္ယူကိုယ္ရနဲ႕
ကိုသူရ ေတြေပါတဲ့တိုင္းျပည္ေပါ့။
ေရမလာ၊ မီးမလာလည္း
ဘာဂ႐ုစိုက္ရမလဲ
ေငြသာရွိလို႕ကေတာ့
အဝီစိထိ လိႈဏ္ေခါင္းတူးျပီး
အဲကြန္းဖြင့္ေနလို႕ရတယ္။
ေဆးလိပ္အရက္ လူကိုဖ်က္ဖ်က္
ဝင္ေငြမပ်က္
စီးပြါးတက္ဖို႕ဆိုတဲ့
အေတြးအေခၚေတြနဲ႕
ဘယ္သူေသေသ
ငေတ မာဖို႕သာ
အဓိကပါ။
ႏိုင္ငံေရး၊ပညာေရး
လူမႈေရး ဘာေရးမွ
မေရးၾကနဲ႕
ဒို႕မွာ ဒီ႔ထက္အေရးၾကီးတဲ့
ေရးသံုးေရးရွိတယ္
ခုထိေတာ့ ခပ္ေရးေရးပဲ။
သားသမီး မေကာင္းေတာ့
မိဘေခါင္းတဲ့
အမိ၊အဖက မေကာင္းေတာ့
သားသမီး ခမ်ာ
ဟိုေျပာင္းဒီေျပာင္းနဲ႕
လူေလာင္းလွည့္ ေနၾကရေပါ့။
မင္းလိပ္ျပာလံုဖို႕ မလိုဘူး
မင္းေနတဲ့ အိမ္ေခါင္မိုးလံုဖို႕
အေရးၾကီးတယ္။
မင္းစိတ္ထားျဖဴဖို႕ မလိုဘူး
မင္းဝတ္ထားတဲ့ အကၤ်ီျဖဴရင္
လူရာဝင္ျပီ။
မင္းကိုယ္ခ်င္းစာဖို႕ မလိုဘူး
ကိုယ္ပဲ သာဖို႕လိုတာပါ။
အမ်ားအက်ိဳးေဆာင္စရာ မလိုဘူး
အက်ိဳးေဆာင္ေတြ ေပါလြန္းလို႕
သူေတာင္းစားေတာင္
ပြဲစားနဲ႕ေတာင္းသတဲ့။
ပညာတတ္မွ ထမင္းစားရမွာ မဟုတ္ဘူး
ထမင္းဝမွ ပညာသင္လို႕ရမွာ
အေဖရယ္......
"သားတို႕ပညာတတ္ၾကီးျဖစ္ေအာင္
မ်ားမ်ား စားေပးပါဦးတဲ့"
ႏိုင္ငံျခားက သားနဲ႕သမီးက
မွာတယ္။
ငါတို႕မွာ ....
ျမစ္ေခ်ာင္းအင္းအိုင္ေတြေပါတယ္
ေရေတာ့ရွားတယ္။
တစ္ႏွစ္သံုး အလုံးေတြေတာ့ ေပါတယ္
အဝိုင္းေတြေတာ့ရွားတယ္။
ဆန္ေရစပါး ေပါမ်ားတယ္
ထမင္းေတာ့ နပ္မမွန္ၾကဘူး။
သစ္ေတာေတြေတာ့ ေပါတယ္
ဒါေပမဲ့ ေတာသစ္ေတာင္
ဝယ္ရခက္တယ္။
တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ
လူခ်မ္းသာေတြေပါတယ္
စိတ္ခ်မ္းသာေတြေတာ့ နည္းတယ္။
ပုတ္သင္ညိဳေတြ ေပါတယ္
ေဒါင္းေတြက မ်ိဳးတုန္းေနျပီ။
စြမ္းအားရွင္ေတြေတာ့ေပါတယ္
စြမ္းအင္ကိုေတာ့ ေခြၽတာရတယ္။
စစ္သားေတြေတာ့ ေပါတယ္
အမိေျမအတြက္ သားအစစ္ေတြေတာ့ရွားတယ္။
လူၾကီးသားသမီးေတြေတာ့ေပါတယ္
လူၾကီးလူေကာင္းေတြေတာ့နည္းတယ္။
လုပ္စရာေတြ ေတာ့ေပါတယ္
အလုပ္ေတြေတာ့ ရွားေနတုန္းပဲ။
နီယြန္မီးေတြနဲ႕
ျမိဳ႕ေတြကို အလွခ်ယ္စရာမလိုဘူး
ငါတို႕ဟာ ကြမ္းတံေတြးနဲ႕
ျမိဳ႕ကိုအလွေရးတတ္တယ္။
ေလာင္စာဆီနဲ႕
လွ်ပ္စစ္မီးမလိုဘူး
ငါတို႕မွာ ဖေယာင္းတိုင္နဲ႕ၾကက္ဆူပင္ရွိတယ္။
ပညာတတ္ေတြ မလိုဘူး
ငါတို႕မွာ အခါေတာ္ေပးနဲ႕
အၾကားအျမင္ဆရာေတြရွိတယ္။
အေနာက္တိုင္း
အေတြးအေခၚေတြမလိုဘူး
ငါတို႕ဟာ
အရာရာ
သူမ်ားေနာက္မွာပဲရွိတယ္။
ေဆး႐ံု၊ေဆးခန္းေတြ မ်ားမ်ားမလိုဘူး
ငါတို႕မွာ အခ်ိန္မေရြးဝယ္လို႕ရတဲ့
ကြမ္းယာဆိုင္ ေဆးေပးခန္းေတြရွိတယ္။
အႏုပညာသမား စစ္စစ္ေတြမလိုဘူး
ငါတို႕မွာ ေကာ္ပီသီခ်င္းနဲ႕
ခိုးကူးေခြေတြရွိတယ္။
ေဘာင္းဘီေတြ
ေခတ္မစားေတာ့လည္း
ကိစၥမရွိဘူး ငါတို႕မွာ
ပုဆိုးနဲ႕ တိုက္ပံုရွိတယ္။
ဒါေပမဲ့
ငါတို႕ဟာ ....
ဗင္းနစ္ျမိဳ႕နဲ႕
အင္းေလးကို မလဲႏိုင္သလို
ႏွစ္ထပ္ဘတ္(စ)ကားနီနီၾကီးနဲ႕
ဗိုက္ပူခ်က္ပလက္ၾကီးကို
မလဲႏိုင္ခဲ့ဘူး။
စပါဂတ္တီနဲ႕
မုန္႕ဟင္းခါးကို မလဲႏိုင္သလို
ကာေနဗယ္နဲ႕
သၾကၤန္ကိုမလဲႏိုင္ခဲ့ဘူး။
ဟာဝိုင္ယီနဲ႕
ငပလီကိုမလဲႏိုင္သလို
ဝင္ဘေလကြင္းနဲ႕
ငါတို႕ကတၱရာလမ္း
ေဘာလုံးကြင္းေလးကို
မလဲႏိုင္ခဲ့ဘူး။
ဥေရာပရဲ့ ျဖဴေဖြးေဖြး
ႏွင္းဖုံးလမ္းေတြနဲ႕
အညာရဲ့ ဖုန္ထူထူ
အလွကို မလဲႏိုင္သလို
ႏိုင္းျမစ္ၾကီးရဲ့သမိုင္းနဲ႕
ျမစ္ဧရာဝတီေပၚက
ဘဝေတြကိုမလဲရက္ခဲ့ဘူး။
ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ ......
ငါတို႕ေျမ၊ငါတို႕ျပည္ရဲ့
အရိပ္အေငြ႕ေလးကိုေတာင္
ဘာေတြနဲ႕မွ မလဲႏိုင္ခဲ့ဘူး။
ငါတို႕ေတြဟာ ဘယ္ကိုပဲေရာက္ေရာက္
အခ်ိန္တန္အိမ္ျပန္ၾကတဲ့
ေဆာ္လမြန္ငါးေတြလို
မေရာက္ေရာက္ေအာင္
ျပန္လာၾကမွာပါ .....။
အနည္းဆုံးေတာ့ .....
ဒီေျမမွာ ေသဖို႕
သက္သက္ေမြးဖြားခဲ့သူလို
ျပန္လာၾကမွာပါ။

မင္း..မရွိတဲ့အခါ

မင္းမရွိတဲ့ အရပ္
ငါ့ အိပ္မက္ေတြ
ေျခာက္ကပ္ အက္ရွေနပါတယ္
အခ်စ္ရယ္...။
စံပယ္ျဖဴေလး
တစ္ပြင့္လို
အလွသစ္ဆံုး
မင္းျပံုးတဲ့အခါ
အဲဒီေန႕တစ္ေန႕လံုးဟာ
ငါ့အတြက္
ဥတုသာယာတဲ့
ေန႕တေန႕...
စမ္းေခ်ာင္းေလး
တစ္စင္းလို
အခ်ိဳလြင္ဆံုး
မင္းရယ္တဲ့အခါ
အဲဒီေန႕တေန႕လံုးဟာ
ငါ့အတြက္
ခမ္းနားထည္၀ါတဲ့
ေန႕တေန႕...
ဘယ္ေတာ့မွ
ငါမေမ့နိုင္တဲ့
မင္းရဲ့
ျဖဴျဖဴစင္စင္
မ်က္၀န္းေတြ
ငါ့ရင္ဘတ္ထဲ
သိမ္းဆည္းထားပါတယ္
ခ်စ္သူ..။
လာခဲ့ပါ..ခ်စ္သူ..
ျငိမ္သက္ေႏြးေထြးေနတဲ့
ငါ့ရင္ခြင္ဆီ...
ေဟာဒီမွာ
အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ
ငါ...
အထီးက်န္ဆန္မႈကို
အေဖာ္ျပဳလို႕..
၀င္ခဲ့ပါ...ခ်စ္သူ..
အခ်စ္ေတြနဲ႕ ျပင္ဆင္ထားတဲ့
ငါ့ရဲ့
ကဗ်ာဆန္တဲ့ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲ..
တကယ္ပါ ..ခ်စ္သူ..
ငါ့ နားေတြဟာ
မင္းရဲ့
ေျခသံတစ္စံုကို
တမ္းတေနရဲ့..
မင္းမရွိတဲ့ အရပ္
ငါ့ အိပ္မက္ေတြ
ေျခာက္ကပ္
အက္ရွေနပါတယ္
ူအခ်စ္ရယ္...။

လင္းေ၀ (ေရႊဘို)

...စကားလံုးမရွိတဲ့ ဘာသာစကား....

ျမက္ပင္ေတြ
ေလယူရာ
ယိမ္းေနၾကရဲ့
သစ္ရြက္ေတြ
အစိမ္းလိုက္ေၾကြသက္
ေဟာဒီေန႕ရက္ထိ
ေမ့မရျခင္းမ်ားစြာနဲ႕
ငါ..
လြမ္းေနခဲ့တယ္
ခ်စ္သူ...
သဘာ၀အတိုင္း
စီးဆင္းေနတဲ့
စမ္းေရေအးဟာ
ငါ့ရင္ထဲက
အပူကို
မကုစားနိုင္ခဲ့ဘူး
ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕မႈ
ဆိုတာကို
မင္းနဲ႕ေတြ႕မွ
ငါ ခံစားတတ္ခဲ့တာပါ..
ယုယုယယ
မင္းအၾကင္နာစကားသံေလးဟာ
ငါ့ကို
အတိုင္းအဆမဲ့
ေအးျမေစတယ္...
ဘယ္ေတာ့မွ
မေ၀းေတာ့ဘူး
ဆိုတဲ့ ယံုၾကည္ခ်က္ဟာ
ငါတို႕ နွစ္ေယာက္ကို
တိုးတိုးျပီး ခ်ည္ေနွာင္ေနျပီ
ခ်စ္သူ...
တကယ္ပါ
ေျပာျပဖို႕
စကားလံုးေတြ မရွိေတာ့ဘူး..
ငါ့ရင္ထဲက
အခ်စ္ေတြေလ
မင္းသိေအာင္
ေျပာျပဖို႕
ဘာသာေဗဒေတြနဲ႕ေတာင္
မလံုေလာက္ေတာ့ဘူး
အခ်စ္ရယ္....။

လင္းေ၀ (ေရႊဘို)