က်ေနာ္တို႕ လိုအပ္ေနတာက...

၁။ နိုင္ငံနွင့္လူမ်ိဳး တိုးတက္ေရး၊ ေအးခ်မ္းေရးကို ေရွးရႈျပီး မွန္ကန္စြာ အလုပ္လုပ္ေသာ အစိုးရပါ....

၂။ ခိုင္မာျပီး တရားမွ်တေသာ တန္းတူညီတူ အခြင့္အေရးရွိရမည့္ တရားဥပေဒတစ္ခုပါ...

၃။ စည္းကမ္းရွိျပီး စိတ္ဓာတ္ပညာရည္ ျမင့္မားေသာ နိုင္ငံသားေတြပါ...

လင္းေ၀ (မံုရြာနည္းပညာတကၠသိိုလ္)

ပိုင္ဆိုင္မႈ

လိုတိုင္းမရ

ၾကံုခဲ့ၾကေသာ္

စိတ္မကုန္နဲ႕

ကုိယ္ျပဳတဲ့ကံ

ကိုယ့္ထံျပန္မို႕

အတိတ္က ကံ

ပစၥဳပၸၸၸန္

နွစ္တန္ျဖဴမွ

ယူခ်င္သမွ်

ၾကံတိုင္းရ၏။

မိမိစိုက္ပ်ိဳး

သစ္သီးမ်ိဳးသာ

ရရိုးထံုးစံ

ရွိျမဲမွန္ဟု

ဘုရားျမတ္စြာ

ေဟာခဲ့ပါ၏။

လင္းေ၀ (မံုရြာနည္းပညာတကၠသိုလ္)

တန္ဖိုး

သူငယ္ခ်င္းရာ...

ငါ့ဘ၀မွာ

ဘယ္အရာကမွ

အလကား မရခဲ့ဖူးဘူး..

မင္း...သိလား

ငါခ်ေရးလိုက္တဲ့

ကဗ်ာ တေၾကာင္းျဖစ္ဖို႕ေတာင္

ငါ့နွလံုးသား

တစ္ခုလံုးနဲ႕

ရင္းပစ္လိုက္ရတာ...။

လင္းေ၀ (မံုရြာနည္းပညာ)

သီအိုရီ

ေနမထြက္ခင္

ရွင္သန္ခြင့္ရတဲ့

အိပ္မက္လိုမ်ိဳး

ဘ၀ဆိုတာ

တိုတုိေလးပါပဲ...

မနက္ျဖန္တိုင္း

သာယာဖို႕အတြက္ဆိုရင္ေတာ့

ရင္ဘတ္ထဲမွာ

ေမတၱာတရားမ်ားမ်ားလိုတယ္...

လင္းေ၀ (မံုရြာနည္းပညာတကၠသိုလ္)



 

..သံေ၀ဂ...

ဥၾသငွက္တစ္ေကာင္ရဲ့

ဘာသာေဗဒမွာ

ေႏြ...

ရာ၊ေထာင္၊ေသာင္း၊သိန္း၊သန္း..မက

ေသခဲ့ဖူးတယ္...။

နုပ်ိဳမႈဆိုတာလည္း

ကိုယ့့္ကိုယ္ကို

စီးကရက္တစ္လိပ္အျဖစ္

ရႈိက္ဖြာပစ္လိုက္ရသလိုမ်ိဳးပါပဲ...

သစ္ရြက္ေတြ

တစ္နွစ္ျပီးတစ္နွစ္

ေၾကြသြားၾကတာ

ျမန္လြန္းတယ္...။

လင္းေ၀ (မံုရြာနည္းပညာတကၠသို္လ္)

...ေနာက္ထပ္ အနွစ္ ငါးဆယ္....

ဒီမွာ သူငယ္ခ်င္း

ဘာပဲေတြးေတြး

မင္းေတြးတဲ့အေတြး

ဘယ္သူေတြးေတြး ေကာင္းက်ိဳးရွိေစ...

ဘာပဲေရးေရး

မင္းေရးတဲ့စာ

ဘယ္သူဖတ္ဖတ္ ေကာင္းက်ိဳးရွိေစ...

ဘာပဲေျပာေျပာ

မင္းေျပာတဲ့စကား

ဘယ္သူၾကားၾကား ေကာင္းက်ိဳးရွိေစ..

ဘာပဲလုပ္လုပ္

မင္းလုပ္တဲ့အလုပ္

ဘယ္သူလုပ္လုပ္ ေကာင္းက်ိဳးရွိေစ..

ေနာက္ထပ္ အနွစ္ ငါးဆယ္ ...

မင္းရယ္ငါရယ္ ...

ဒီကမာၻေျမေပၚ

မရွိၾကေတာ့တဲ့အခါ..

တသသနဲ႕

အမွတ္ရေနခဲ့ၾကမလား...

အမွတ္မဲ့နဲ႕

ေမ့ေပ်ာက္သြားခဲ့ၾကမလား...

ငါတို႕ရဲ့ ေကာင္းျခင္းဆိုးျခင္းအား

ေနာင္လာေနာက္သား

ေျမးျမစ္မ်ားတို႕

ေျပာေနရစ္ၾကလိမ့္မည္.. ။



လင္းေ၀ (မံုရြာနည္းပညာတကၠသိုလ္)

သူမ်ားကိုလက္ညႈိးမထိုးနဲ႕...

သင့္ကိုယ္သင္ ျပန္ဆန္းစစ္ၾကည့္စမ္းပါ....

သင္ကိုယ္တိုင္ကေရာ

တကယ္ ကိုယ္က်င့္တရားေကာင္းရဲ့လား...

တကယ္ စိတ္ဓာတ္ေကာင္းရဲ့လား..

တကယ္ စည္းကမ္းေကာင္းေနျပီလား....

တကယ္ ၾကိုးစားေနျပီလား...

တိုင္းျပည္နဲ႕လူမ်ိဳးအတြက္

သင္ ဘာေတြ ေပးဆပ္ျပီးျပီလဲလို႕......

ပန္းျမတ္တစ္ခက္ လင္းလက္ဖို႕ဆိုရင္....

ပန္းျမတ္တစ္ခက္ လင္းလက္ဖို႕ဆိုရင္....

ေကာက္ရိုးမီး တစ္စလို

တခဏတာ

ဟုန္းခနဲ ေလာင္ျမိဳက္

အခိုက္အတန္႕ ေသြးၾကြမႈမ်ိဳးနဲ႕

တိုင္းျပည္ကို ခ်စ္ျပမေနစမ္းပါနဲ႕...

လွပတဲ့ ပန္းတစ္ခင္းျဖစ္ဖို႕

ဥယ်ာဥ္မွဴးတစ္ေယာက္ဟာ

ေန႕စဥ္ရက္ဆက္

စိတ္ လက္ မပ်က္

သူ႕ရဲ့ ေသြးစက္ ေခြ်းေပါက္ေတြနဲ႕

ရင္းခဲ့ရတာ

မင္းသိမွ သိရဲ့လား သူငယ္ခ်င္း...

ဒီမွာ...

မင္းသိထားဖို႕က

ဒီမိုကေရစီ ဆိုတာ

လက္၀ါးျဖန္႕လိုက္ရံုနဲ႕

လင္းခနဲ ဖူးပြင့္လာမယ့္

ေမွာ္ဆရာလက္ထဲက

ပန္းတစ္ခက္ မဟုတ္ဘူး..။

အဲဒီ ပန္းျမတ္တစ္ခက္

လင္းလက္ဖို႕ဆိုတာ

ငါတို႕အားလံုးရဲ့

နွလံုးသားေတြ....

ေသြးေတြ....

ေခြ်းေတြ...

ရင္းသင့္ရင္ ရင္းရလိမ့္မယ္...။

ဒါဟာ....

ငါတို႕ရဲ့

ေနာင္လာမယ့္

မ်ိဳးဆက္အသစ္အတြက္...

နိုင္ငံအတြက္...

ဘာသာအတြက္...

လူမ်ိဳးအတြက္....

ျဖစ္တယ္.....။

လင္းေ၀ (မံုရြာနည္းပညာတကၠသိုလ္)

..ဆန္ေရ ျမစ္တစ္စင္း...

ေမေမရယ္...

သူမ်ားေတြ ေျပာေျပာေနတဲ့

“ေငြတြင္းနက္တယ္” ဆိုတဲ့စကား

မယံုလြန္းလို႕

သားကုိယ္တိုင္ ခုန္ဆင္းၾကည့္တာ

...အခုေတာ့.. သားေလ....

ေမေမရွိတဲ့အရပ္ ျပန္မတက္နိုင္ခဲ့တာ

ေႏြ...မိုး...ေဆာင္း...

ငါးခုေတာင္ ေျပာင္းသြားျပီ...ေမေမ...။

အႏွစ္သံုးဆယ္လံုးလံုး

မိသားစုကို လုပ္ေကြ်းခဲ့တဲ့

ေဖေဖတစ္ေယာက္

ပုခံုးမွာ ဘယ္ေလာက္အသားမာေတြတက္လို႕...

ေျခဖ၀ါးေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ား ကြဲေနရွာမလဲ..?

ကိုယ္တိုင္ ေခြ်းနဲ႕ရင္းရမွ..

ကို္ယ္တိုင္ ေသြးနဲ႕ခင္းရမွ..

မိဘရဲ႕ ေမတၱာ...

မိဘရဲ႕ ေပးဆပ္မႈဆိုတာ...ေတြကို

သားနွလံုးသားက

ဆတ္ဆတ္ခါေအာင္

ခံစားမိရပါတယ္...ေမေမ...။

ေမေမ့သားေလ

ပုခံုးသားေတြ အသားမာတက္မတတ္

ဘ၀ကို ၾကံုးရုန္း ေလွာ္ခတ္ရင္း

မိုးထဲေရထဲမွာ

ေျခဖ၀ါးေတြေတာင္ အက္ကြဲေနျပီ ေမေမ...။

သား ေခြ်းနဲ႕ရင္းသမွ် မိဘကိုေကြ်းေမြးဖို႕...

သား ေသြးနဲ႕ခင္းသမွ် မိဘကိုေပးဆပ္ဖို႕...ဆိုျပီး...

သား...အားလံုးကို ေက်နပ္လိုက္တယ္ ေမေမ....။

ဘယ္ျမစ္ေတြ ဘယ္လိုစုန္စုန္

အရွိန္အဟုန္နဲ႕စီးဆင္း

သားကေတာ့

ဆန္ေရ ျမစ္တစ္စင္းပဲ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တယ္..။

ေငြတြင္းဘယ္ေလာက္နက္စမ္းပါေစ

မိဘကို ခ်စ္တဲ့စိ္တ္နဲ႕

ေရျခားေျမျခားမွာ

သားစိတ္ေတြ တင္းထားပါတယ္...

ေမေမ....။

လင္းေ၀ (မံုရြာနည္းပညာတကၠသို္လ္)

အစာရွာ ငွက္ငယ္...

ညညဆို

ငါမက္ခဲ့တဲ့

အိပ္မက္ေတြအေၾကာင္း

ျပန္ျပန္ျပီး

အိပ္မက္ မက္တယ္..

ရြာကေလးေရ

ငါ့ရဲ့

ကေလးဘ၀ေလးနဲ႕အတူ

မင္းကို

ျပန္ျပန္သတိရမိပါရဲ့...

ခုခ်ိန္ဆို

ဟိုအရင္တုန္းကလို

တမာရြက္ေတြေၾကြ

လက္ပံေတြေ၀လို႕

ကုကၠိဳရ္ေတြ

ေလေပြမွာ ၀ဲေနျပီလား...

အစာရွာ ထြက္တဲ့

ငွက္ငယ္ေလးလို

ငါဟာ

အသိုက္အျမံုနဲ႕

ပင္လယ္ေတြျခားျပီး ေ၀းေနခဲ့တာ

ၾကာေပါ့...

ညညဆို

ငါမက္ခဲ့တဲ့

အိပ္မက္ေတြအေၾကာင္း

ျပန္ျပန္ျပီး

အိပ္မက္ မက္တယ္...

လင္းေ၀ (မံုရြာ နည္းပညာတကၠသိုလ္)