အက္ေဆး(၂)
အတိ္တ္လား၊ ပစၥဳပၸန္လား၊ အနာဂတ္လား ငါတို႔ဟာ ေနာက္ျပန္လွည့္ခြင့္မရွိတဲ့ လမ္းမႀကီးေပၚေျခစံုရပ္လို႔..
မေန႔တေန႔က အေၾကာင္းေတြ အပ္ေၾကာင္းထပ္ေအာင္ တမ္းတရင္း မနက္ျဖန္ဆိုတာကို မျမင္ႏိုင္တဲ့ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္လို ငါတို႔ မႈန္ဝါးပစ္ခဲ့ဖူးတယ္...
ရင္ဘတ္ထဲက သံစဥ္တစ္ခုကေတာ့ လေရာင္ကင္းမဲ့တဲ့ ညေပါင္းမ်ားစံာအတြက္ တုန္ခါေနခဲ့ဖူးတယ္...
တခါတရံ မက္ခဲ့ဖူးတဲ့ အိပ္မက္ေတြလိုပဲ အေရာင္မသဲမကြဲ အလင္းေတြနဲ႔ ငါ့ကိုယ္ငါလည္း ေတာက္ပခ်င္ေယာင္ေဆာင္ခဲ့ဖူးတယ္...
တကယ္ေတာ့ မင္းေရာငါေရာ အပုတ္ေကာင္ သက္သက္မို႔ ဘာမွမဟုတ္ခဲ့ၾကပါဘူး..
ငါကေတာ့ ေလးေလးနက္နက္ ေရးျခစ္လိုက္တဲ့ စာတစ္ေၾကာင္းပါပဲ..
ဒါေပမယ့္ ဖ႐ိုဖရဲစကားလံုးေတြဟာ ေလွာင္ေျပာင္ခ်င္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ဟာသဆန္ခဲ့ဖူးတယ္...
ေမေမ...ဘဝဆိုတာ အတုေယာင္ေတြနဲ႔ေလာင္ၿမိဳက္ေနတတ္တဲ့ စင္တင္ဇာတ္ဝင္ခန္းတစ္ခုပါပဲ...
ဘယ္လိုရွင္သန္ေနၾကတာလဲေလ...
တခ်ိဳ႕က အမ်ားအတြက္ ထမင္းစားတယ္...
တခ်ိဳ႕က ကိုယ္အတြက္ကို ထမင္းစားတယ္...
တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ဘယ္သူ႔အတြက္မွ မဟုတ္ပါဘဲ ထမင္းစားေနၾကရဲ႕...
႐ိုးအီေနတဲ့ တီးလံုးေတြထဲ ေဟာင္းႏြမ္းသြားတဲ့ သံစဥ္ေတြရဲ႕ ရႈိက္သံသဲ့သဲ့ကို ငါ
ခတ္ဖြဖြေလး ၾကားမိပါတယ္...
ၾကယ္ေတြက ဘယ္သူ႔အတြက္ ေႂကြေနၾကပါသလဲ?
လေရာင္ကေရာ ဘာအတြက္ ေတာက္ပပါသလဲ?
ဘာမွအစဥ္းစားတာကပဲ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈပါပဲ...
ဘာပဲျဖစ္
ဒီေန႔အတြက္ေတာ့ ေလာကႀကီးက လက္ေဆာင္ေပးထားတဲ့ ေအာက္ဆီဂ်င္ သန္႔သန္႔ေလးကိုပဲ ငါ ျဖဴျဖဴစင္စင္ ရွဴရႈိက္ေနမိတယ္...
လင္းေဝ
No comments:
Post a Comment